„Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał - aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje” (J 15, 16).

Powołanie do życia konsekrowanego jest wyłączną inicjatywą Boga, który oczekuje od tych, których wybrał, odpowiedzi w postaci całkowitego i wyłącznego oddania się Jemu. Spojrzenie Jezusa z miłością, przynagla, aby odpowiedzieć na nie bezwarunkowym poświęceniem Mu własnego życia, złożeniem w ofierze wszystkiego – teraźniejszości i przyszłości – w Jego ręce.

NAŚLADOWANIE CHRYSTUSA

„Potem przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: «Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje!” (Mk 8, 34).

Porzucenie wszystkiego i pójście za Chrystusem jest programem życia dla każdej osoby powołanej. Trzeba zaufać Bogu bez reszty i uczynić Go centrum swojego życia. Przez profesję rad ewangelicznych osoba konsekrowana stara się odtworzyć – w miarę możliwości – tę formę życia, jaką obrał sobie Syn Boży przyszedłszy na świat; przeżywając i wyrażając swoją konsekrację przez poddanie Chrystusowi całej swojej egzystencji.

„Człowiek bezżenny troszczy się o sprawy Pana,o to, jak by się przypodobać Panu. Ten zaś, kto wstąpił w związek małżeński, zabiega o sprawy świata, o to, jak by się przypodobać żonie. I doznaje rozterki. Podobnie i kobieta: niezamężna i dziewica troszczy się o sprawy Pana, o to, by była święta i ciałem, i duchem” (1 Kor 7, 32-34).

Czystość, jako wyraz oddania się Bogu niepodzielnym sercem jest odblaskiem nieskończonej miłości łączącej trzy Boskie Osoby w tajemniczej głębi życia trynitarnego; miłości, której Słowo wcielone dało świadectwo aż po ofiarę z własnego życia; miłości, która „rozlana jest w sercach naszych przez Ducha Świętego” (Rz 5, 5), przynaglającego nas, byśmy odpowiedzieli na nią całkowitą miłością do Boga i do braci.

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

STACJA IV

REALIZACJA ŚLUBU UBÓSTWA

„Znacie przecież łaskę Pana naszego Jezusa Chrystusa, który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić” (2 Kor 8, 9).

Ubóstwo głosi, że Bóg jest jedynym prawdziwym bogactwem człowieka. Przeżywane na wzór Chrystusa, wyraża całkowity dar z siebie, jaki składają sobie nawzajem trzy Osoby Boskie. Ten dar przelewa się w stworzenie i objawia się w pełni we Wcieleniu Słowa i w Jego odkupieńczej śmierci. Osoba konsekrowana naśladując ubóstwa Chrystusa, wyznaje Syna, który wszystko otrzymuje od Ojca i z miłością wszystko Mu oddaje.

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

STACJA V

WYZWANIE WOLNOŚCI W POSŁUSZEŃSTWIE

„Powiedział im Jezus: «Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał, i wykonać Jego dzieło” (J 4, 34).

Posłuszeństwo właściwe dla życia konsekrowanego ukazuje posłuszeństwo Chrystusa wobec Ojca i potwierdza, że nie ma sprzeczności między posłuszeństwem a wolnością. Postawa Syna objawia tajemnicę ludzkiej wolności jako drogę posłuszeństwa wobec woli Ojca oraz tajemnicę posłuszeństwa jako drogę stopniowego zdobywania prawdziwej wolności. O tej tajemnicy osoba konsekrowana pragnie dawać świadectwo i chce przez nie wyrażać świadomość swojej synowskiej więzi z Ojcem, na mocy której przyjmuje Jego wolę jako codzienny pokarm.

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

STACJA VI

PASCHALNY WYMIAR ŻYCIA KONSEKROWANEGO

„Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół” (Kol 1, 24).

Osoba konsekrowana trwając pod krzyżem Chrystusa doświadcza prawdy, że Bóg jest Miłością. Przez swoją wierność tajemnicy Krzyża wyznaje, iż wierzy w miłość Ojca, Syna i Ducha Świętego i nią żyje. W ten sposób przyczynia się do ożywienia w Kościele świadomości, że Krzyż to wielki znak zbawczej obecności Chrystusa, zwłaszcza w chwilach prób, trudności i zmagań.

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

STACJA VII

BYĆ ŚWIADKIEM CHRYSTUSA W ŚWIECIE

„Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam”  (J 20, 21).

Misyjność jest wpisana w samo serce każdej formy życia konsekrowanego. W takiej mierze, w jakiej życie osoby konsekrowanej jest oddane wyłącznie Ojcu, opanowane przez Chrystusa i ożywiane przez Ducha, współdziała ona z misja Pana Jezusa, przyczyniając się do odnowy świata. Osoby konsekrowane staja się misjonarzami przede wszystkim przez nieustanne pogłębianie w sobie świadomości, że zostały powołane i wybrane przez Boga, a więc Jemu winny podporządkować całe swoje życie i ofiarować wszystko, czym są i co mają. W ten sposób będą mogły stać się prawdziwym znakiem Chrystusa w świecie.

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

STACJA VIII

ESCHATOLOGICZNY WYMIAR ŻYCIA KONSEKROWANEGO

„I ujrzałem niebo nowe i ziemię nową, bo pierwsze niebo i pierwsza ziemia przeminęły, i morza już nie ma. I Miasto Święte - Jeruzalem Nowe ujrzałem zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża. I usłyszałem donośny głos mówiący od tronu: «Oto przybytek Boga z ludźmi: i zamieszka wraz z nimi, i będą oni Jego ludem, a On będzie "BOGIEM Z NIMI" (Ap 21, 1-3).

Osoby konsekrowane stają się znakiem Ducha Świętego wskazującym na nową przyszłość, rozjaśnioną światłem wiary i nadziei opartej na Bożej obietnicy. Wpatrzona w swego Pana, osoba konsekrowana żyje świadomością, że „nasza Ojczyzna jest w niebie” (Flp 3, 20), i że jedyną rzeczą naprawdę konieczną jest poszukiwanie „Królestwa Bożego i Jego sprawiedliwości” (por. Mt 6, 33).

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

STACJA IX

W KOŚCIELE I DLA KOŚCIOŁA

„Mamy zaś według udzielonej nam łaski różne dary: bądź dar proroctwa - [do stosowania] zgodnie z wiarą; bądź to urząd diakona - dla wykonywania czynności diakońskich; bądź urząd nauczyciela - dla wypełniania czynności nauczycielskich; bądź dar upominania - dla karcenia. Kto zajmuje się rozdawaniem, [niech to czyni] ze szczodrobliwością; kto jest przełożonym, [niech działa] z gorliwością; kto pełni uczynki miłosierdzia, [niech to czyni] ochoczo” (Rz 12, 6-8).

W tradycji Kościoła uznaje się profesję zakonną za szczególne i owocne pogłębienie konsekracji chrzcielnej. Ustanowiona już przez chrzest wewnętrzna jedność z Chrystusem, przeradza się w dar upodobnienia do Niego, wyrażony w sposób pełniejszy przez profesję rad ewangelicznych. Wraz z tym powołaniem udzielony zostaje szczególny dar Ducha Świętego, aby osoba konsekrowana mgła odpowiedzieć na swoje powołanie i podjąć swą misję.

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

STACJA X

WEZWANIE DO ŚWIĘTOŚCI

„Nie [mówię], że już [to] osiągnąłem i już się stałem doskonałym, lecz pędzę, abym też [to] zdobył, bo i sam zostałem zdobyty przez Chrystusa Jezusa. Bracia, ja nie sądzę o sobie samym, że już zdobyłem, ale to jedno [czynię]: zapominając o tym, co za mną, a wytężając siły ku temu, co przede mną, pędzę ku wyznaczonej mecie, ku nagrodzie, do jakiej Bóg wzywa w górę w Chrystusie Jezusie” (Flp 3, 12-14).

Kościół zawsze postrzegał profesję rad ewangelicznych jako uprzywilejowaną drogę do świętości. Powołanie skierowane do osób konsekrowanych, aby szukały najpierw Królestwa Bożego, jest nade wszystko wezwaniem do pełnego nawrócenia i życia wyłącznie dla pana, tak, aby Bóg był wszystkim we wszystkich.

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

STACJA XI

WIERNOŚĆ CHARYZMATOWI

„Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. Wszystko zaś sprawia jeden i ten sam Duch, udzielając każdemu tak, jak chce” (1 Kor 12, 4-11).

U źródeł każdego charyzmatu kryje się potrójne dążenie; przede wszystkim dążenie ku Ojcu, objawiające się w synowskim poszukiwaniu Jego woli poprzez proces nieustannego nawracania się. Charyzmaty życia konsekrowanego wiążą się też z dążeniem do Syna, wzywając do głębokiej więzi z Chrystusem i przynaglając do ofiarnej służby Bogu i braciom. Każdy charyzmat oznacza też dążenie do Ducha świętego, ponieważ skłania człowieka, aby pozwolił się Jemu prowadzić.

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

STACJA XII

ŻYCIE BRATERSKIE W MIŁOŚCI

„Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne. Apostołowie z wielką mocą świadczyli o zmartwychwstaniu Pana Jezusa, a wszyscy oni mieli wielką łaskę. Nikt z nich nie cierpiał niedostatku” (Dz 4, 32-34).

Osoby konsekrowane przyjmując postawę ewangelicznych uczniów, zobowiązują się realizować w życiu przykazanie miłości, dzięki której możliwa jest prawdziwa jedność – komunia. Braterska komunia jest nie tylko narzędziem służącym określonej misji, ale tez przestrzenią, w której można doświadczyć obecność zmartwychwstałego Pana. Dzieje się to dzięki wzajemnej miłości członków wspólnoty, miłości karmionej Słowem i Eucharystią, oczyszczonej w sakramencie pojednania i podtrzymywanej przez modlitwę o jedność.

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

STACJA XIII

PROROCKI CHARAKTER ŻYCIA KONSEKROWANEGO

„Starajcie się posiąść miłość, troszczcie się o dary duchowe, szczególnie zaś o dar proroctwa! Ten bowiem, kto mówi językiem, nie ludziom mówi, lecz Bogu. Nikt go nie słyszy, a on pod wpływem Ducha mówi rzeczy tajemne. Ten zaś, kto prorokuje, mówi ku zbudowaniu ludzi, ku ich pokrzepieniu i pociesze.Ten, kto mówi językiem, buduje siebie samego, kto zaś prorokuje, buduje Kościół” (1 Kor 14, 1-4).

Prorocki charakter życia konsekrowanego wiąże się z radykalizmem w naśladowaniu Chrystusa. prawdziwe proroctwo ma swój początek w przyjaźni z Bogiem, w uważnym wsłuchiwaniu się w Jego słowa w dialogu modlitwy, aby z kolei głosić je swoim życiem, słowem i czynami. Prorockie świadectwo wymaga nieustannego i gorliwego poszukiwania woli Bożej, wielkodusznego trwania w kościelnej komunii oraz praktyki duchowego rozeznawania i umiłowania prawdy.

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

STACJA XIV

MARYJA DZIEWICA – WZÓR KONSEKRACJI I NAŚLADOWANIA CHRYSTUSA

„Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: «Niewiasto, oto syn Twój». Następnie rzekł do ucznia: «Oto Matka twoja». I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie” (J 19, 26-27).

Dla osoby konsekrowanej Maryja w sposób szczególny jest Matką. Słowa Jezusa, skierowane do ucznia, którego miłował, maja wyjątkową głębię w życiu osoby konsekrowanej. Zostaje ona powołana wraz z Janem, aby wziąć do siebie Maryję, kochać Ją i radykalnie naśladować. Synowska więź z Maryja stanowi uprzywilejowaną drogę wierności wobec otrzymanego powołania oraz najskuteczniejszą pomoc do wzrastania w nim i przeżywania go w pełni.

ŚPIEW: Uczyń mnie Panie ofiarą żywą, świętą, Bogu przyjemną.

MODLITWA

Maryjo, wizerunku Kościoła – wspomagaj osoby konsekrowane w ich dążeniu do wieczystej i jedynej szczęśliwości. Zawierzamy je Tobie, Dziewico Nawiedzenia, aby umiały wychodzić naprzeciw ludziom w potrzebie i nieść im pomoc, a nade wszystko nieść im Jezusa (…) Do Ciebie Maryjo(…) kierujemy z ufnością nasza modlitwę, Ty która czyniłaś wolę Ojca, okazując gorliwość w posłuszeństwie, męstwo w ubóstwie, a w swym płodnym dziewictwie gotowość na przyjęcie życia, uproś Twego Boskiego Syna, aby ci, którzy otrzymali dar naśladowania Go przez swą konsekrację, umieli o Nim świadczyć swoim przemienionym życiem, podążając radośnie (…) ku niebieskiej ojczyźnie i ku światłu, które nie zna zmierzchu.

Jan Paweł II

Śpiew: Ojcze chwała Tobie, swe życie składam Tobie, kocham Ciebie (Jezu…, Duchu…, Trójco…).