Niedziela Palmowa - 24.03.2013
2013-03-20
Wjazd pełen paradoksów. Rozpoczyna się niezwykły tydzień. Można śmiało powiedzieć, że najważniejszy tydzień w historii zbawienia. Dla osób wierzących zatrzymuje się cały świat. Wracamy do wydarzeń poprzedzających Mękę i Zmartwychwstanie, na nich się skupiamy i pragniemy je uobecniać. Chcemy towarzyszyć Jezusowi od wjazdu do Jerozolimy, poprzez ucztę w Betanii, rozmowę z Judaszem, aż do ostatniej wieczerzy, straszliwej męki i chwalebnego zmartwychwstania. Niedziela Palmowa proponuje bogactwo czytań biblijnych. Jednak pochylimy się tylko nad fragmentem z Ewangelii Łukasza z obrzędów przed procesją z palmami, bo opis męki będziemy rozważali w Wielki Piątek.
Jezus ruszył na przedzie, zdążając do Jerozolimy. Gdy przyszedł w pobliże Betfage i Betanii, do góry zwanej Oliwną, wysłał dwóch spośród uczniów,mówiąc: «Idźcie do wsi, która jest naprzeciwko, a wchodząc do niej, znajdziecie oślę uwiązane, którego jeszcze nikt nie dosiadł. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj! A gdyby was kto pytał: "Dlaczego odwiązujecie?", tak powiecie: "Pan go potrzebuje"». Wysłani poszli i znaleźli wszystko tak, jak im powiedział. A gdy odwiązywali oślę, zapytali ich jego właściciele: «Czemu odwiązujecie oślę?»Odpowiedzieli: «Pan go potrzebuje». I przyprowadzili je do Jezusa, a zarzuciwszy na nie swe płaszcze, wsadzili na nie Jezusa. Gdy jechał, słali swe płaszcze na drodze. Zbliżał się już do zboczy Góry Oliwnej, kiedy całe mnóstwo uczniów poczęło wielbić radośnie Boga za wszystkie cuda, które widzieli. I wołali głośno: «Błogosławiony Król, który przychodzi w imię Pańskie. Pokój w niebie i chwała na wysokościach». Lecz niektórzy faryzeusze spośród tłumu rzekli do Niego: «Nauczycielu, zabroń tego swoim uczniom!» Odrzekł: «Powiadam wam: Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą».
Wjazd Jezusa do Jerozolimy otwiera cały szereg wydarzeń paschalnych. Tak, często pomijamy to wydarzenie, nie zatrzymujemy się nad nim. Skupiamy się zwłaszcza na opisie męki i śmierci, czytanej w tę niedzielę w naszych świątyniach. Jeszcze gorzej, gdy zwracamy uwagę tylko na palmy, pomijając w ogóle słowo Boże. Natomiast wydarzenie uroczystego wjazdu do świętego miasta, choć pełne paradoksów, jest niezwykle ważne. Potwierdza to fakt, że opisują je wszyscy ewangeliści. Jezus wie, że to ostatni wjazd do Jerozolimy, stąd możemy sądzić, że był nim niezwykle poruszony.
Już na samym początku opisu dostrzegamy pierwszy paradoks. Jezus przeszedł szmat drogi, a w okolicach Betfage i Betanii, czyli dosłownie przed bramami Jerozolimy, prosi o przyprowadzenie oślicy. Na pierwszy rzut oka może wydawać się to dziwne, przecież nie uległ kontuzji, nie był specjalnie zmęczony, a jednak zatrzymuje się i prosi o osła. Czy chodzi o wypełnienie proroctwo Zachariasza: „Raduj się wielce, Córo Syjonu, wołaj radośnie, Córo Jeruzalem! Oto Król twój idzie do ciebie, sprawiedliwy i zwycięski. Pokorny - jedzie na osiołku, na oślątku, źrebięciu oślicy” (Za 9, 9)?
Tak, Jezus przyszedł, aby wypełnić Pismo. Nawet w takich małych szczegółach i detalach. Wybór osiołka nie jest przypadkowy. Zwierzę to symbolizuje łagodność, w przeciwieństwie do konia, który wyraża moc i siłę.
Kolejny paradoks: Dlaczego Jezus, który ujawnił wielką moc uzdrawiania i czynienia cudów, przemawiał z mocą, wjeżdża do miasta na łagodnym osiołku? Co chce powiedzieć tłumom, które witają Go w bramach Jerozolimy? Co słyszymy: krzyki, śpiewy...? Radość? Poczucie chwały? Przeciwnie, kolejny paradoks. Jezus wie, co Go czeka i wcale nie oczekuje chwały; zna swoją godność - jest Królem jednak nie z tego świata.
Wydarzenie
uroczystego wjazdu do Jerozolimy jest potrzebne przede wszystkim uczniom. Oni, którzy uwierzyli w
Jezusa, teraz widzą, że nie są sami, że wiele ludzi uznaje Jezusa za Mistrz,
Króla i Zbawiciela. To wydarzenie może jeszcze umocnić ich wiarę. Jednak oto kolejny paradoks. Są umocnieni, a jednak nie do końca z Jezusem. Oczekują innego Mesjasza, innego Wodza, stąd szybko ich wiara
osłabnie, uciekną..., niektórzy zdradzą!
Uroczysty wjazd był także potrzebny mieszkańcom Jerozolimy. Mogli oddać cześć osobie, którą uznali za króla, wyzwoliciela, przywódcę. Ale tu pojawia się kolejny paradoks. Przecież ci sami ludzi, za niedługo będą wołali: „Ukrzyżuj Go”. Oczekiwali kogoś innego. Przybył Króla, pokornie i pragnący służyć; Król, którego tronem będzie Krzyż. Czyż to nie jest kolejny paradoks Bożego planu?
Wreszcie ostatni paradoks. Jezus jest Tym, któremu należy oddawać chwałę, a faryzeusze żądają, by uciszył lud. I ostatnie zdanie, które stanowi zapowiedzią paradoksu: «Powiadam wam: Jeśli ci umilkną, kamienie wołać będą».
Podsumowują dzisiejszą refleksję, cisną się dwa słowa: uniżenie i tryumf. Tylko przez pokorne uniżenie możemy dojść do prawdziwego tryumfu, stąd pytania:
- Czy jestem wierny w wypełnianiu poleceń Jezusa, nawet gdy wydają się trudne i wymagające?
- Jak wychwalam Jezusa - mojego Pana i Zbawiciela?
- Czy trwam mocno w wyznawaniu wiary, czy może zmieniam swoje zachowanie na potrzebę chwili?
- Jak odczytuję myśl: "prawdziwy tryumf musi przejść przez szkołę pokornego uniżenia"?
Panie Jezu Chryste, pokorny nasz Królu i Zbawicielu. Prosimy Cię, naucz nas wołać na Twoją cześć Hosanna. Naucz nas uwielbiać Cię, podziwiać... Naucz iść za Tobą i z Tobą przez całą drogę Wielkiego Tygodnia. Niech te święte wydarzenia staną się okazją do przemiany naszego życia i owocnego przygotowania się do Twojego Zmartwychwstania. Amen.
W Wielkim Tygodniu znajdź więcej czasu dla Boga. Towarzysz Jezusowi we wszystkich wydarzeniach, a najlepiej podczas Eucharystii i z Pismem Świętym. Zaplanuj dobrze czas przygotowań do świąt, by zakończyć je przed Triduum Paschalnym. Znajdź też czas na adorację Jezusa Eucharystycznego w ciemnicy oraz Bożym Grobie. Postaraj się nade wszystko wychwalać Jezusa za wielkie dzieła, których dokonał dla nas w Wielkim Tygodniu.
Paweł Chyla
