Mt 1,16. 18-21. 24a

Jakub był ojcem Józefa, męża Maryi, z której narodził się Jezus, zwany Chrystusem (...). Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem prawym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: „Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów” (...). Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański.

Niby doskonale znamy życie i postać św. Józefa, Oblubieńca NMP. Najpierw znamy je z opisów Ewangelii, potem z apokryfów, a wreszcie z przekazywanej od wieków i pokoleń tradycji. Jednak przez pryzmat słowa Bożego warto dziś jeszcze głębiej spojrzeć na dar osoby św. Józefa jaki jest nam dany w Kościele i dostrzec jego przesłanie wobec naszego życia i powołania.

W pierwszym czytaniu z Księgi Samuela zostaje nam przypomniana prawda, że św. Józef pochodził z rodu króla Dawida, z którego to pokolenia, według Bożej obietnicy, miał przyjść na świat Mesjasz Pański. I wiemy, że tak się najdokładniej stało. On przecież uchodził według prawa za przodka Jezusa. Zatem św. Józef stał się spadkobiercą wielkiej obietnicy Izraela. Wybrany, upatrzony, mądry, prawy, znający swe miejsce w historii zbawienia.

Znamy też św. Józefa jako „męża wiary”, który podobnie jak Abraham, o czym czytamy w drugim czytaniu z Listu św. Pawła do Rzymian, „wbrew nadziei, uwierzył nadziei”. Nie do końca wszystko rozumiał, nie pojmował, ale modlił się i wierzył Bogu.

Wreszcie znamy Go jako męża Maryi i opiekuna Jezusa, troskliwego, małomównego, cierpiącego, kiedy po ludzku nie może swej żonie zabezpieczyć miejsca dla narodzin dziecka. Przez to był może przez innych postrzegany jako „życiowy niedorajda” i nieudacznik. Jednak ze swego bogatego człowieczeństwa potrafił dać Matce Najświętszej najgłębszą cześć, szacunek, uszanować jej czystość i pokorę wobec Boga. Matka Najświętsza mogła liczyć na taką postawę i to było może było dla Niej ważniejsze niż odpowiedni domu i wygody życia. Był zatroskany o Jezusa, uczciwie pracował i jako człowiek pobożny był świadkiem wiary.

Każde życiowe powołanie męża, żony, ojca, matki, a nawet kapłana, zasadza się najpierw na ludzkich wartościach, na tym, co ogólnie ujmiemy jako „prawość” życia. W tym określeniu kryje się nie tylko sprawiedliwość, coś, co dotyczy prawa, ale bogactwo wszelkich ludzkich cech, które ostatecznie mają prowadzić nas, ludzi wiary, do momentu oddanej służby Bożej i do umiejętnego poddania się woli Boga.

Pierwsza cecha to odpowiedzialność. Ona przejawia się w poważnym podejmowaniu swoich obowiązków. Człowiek odpowiedzialny jest godzien zaufania. Tutaj można spojrzeć mężczyzny, który powinien być głową rodziny. Odpowiedzialność objawia się także w sferze wychowania. Ktoś odpowiedzialny będzie miał świadomość, że jego czyny, jego postępowanie musi być odpowiedzialne.

Druga wartość to skromność i pokora. On zna swoją godność, zna swoje miejsce. Nikomu nie daje odczuć, że jest kimś wyższym, że dominuje, że budzi strachu. Wręcz odwrotnie, zupełnie odwrotnie.

Dalej są opanowanie i sprawiedliwość. Od tych cech zależy atmosfera domu rodzinnego, która powinna być sprzyjająca kształtowaniu osobowości młodego człowieka. Opanowania wymaga wiele sytuacji, tym bardziej w rzeczywistości „szybkiego życia”. Kolejną cechą potrzebną nam jest wzór ojcostwa i troskliwości. To jest powołaniem małżonków, mężczyzny i kobiety, aby wszystkich potrafili otoczyć miłością. Chodzi też w tym przypadku o to, żeby każde dziecko, to nowo poczęte, owoc miłości rodziców, było miłowane już w łonie matki od początku, aby mogło liczyć na wielką miłość ojca i matki. Kto jak kto, ale to ojciec powinien brać w opiekę swoje dziecko. W procesie wychowania ojcostwo i macierzyństwo wymaga bycia z dzieckiem, prowadzenia rozmowy, dialogu. Jest to szczególnie ważne dzisiaj, kiedy mówi się, że brakuje takiego rodzicielskiego kontaktu, kiedy wychowanie dzieci zostało powierzone telewizji, internetowi, środowisku, ulicy.

Kolejną cechą, której możemy się uczyć od św. Józefa to dobroć i życzliwość. Tych wartości bardzo potrzeba w codziennym życiu.

I wszystkie wymienione powyżej cechy mają prowadzić rodziców do dobrego życia a także do czytelnego świadectwa wiary. Wymienione cechy mają być potwierdzeniem podporządkowania całego życia Bogu. Szczególnie świadectwa na wzór św. Józefa potrzeba dziś rodzicom. Dlatego może warto przy tej okazji wspomnieć piękne słowa, które emerytowany już od roku papież Benedykt XVI wypowiedział w czasie swej pielgrzymki do Bawarii w katedrze w Monachium we wrześniu 2006 r., kiedy to zwracał się do rodziców. Mówił wtedy tak: „Drodzy rodzice! Pragnę Was serdecznie zaprosić, byście pomagali swoim dzieciom wierzyć oraz abyście towarzyszyli im w drodze do komunii, w drodze do Jezusa i z Jezusem. Proszę, idźcie ze swoimi dziećmi do kościoła na niedzielną uroczystość eucharystyczną. Zobaczycie, że nie jest to czas stracony, że mocniej spaja ze sobą rodzinę i daje jej właściwe centrum. Jeśli wspólnie pójdziemy na Mszę świętą, niedziela będzie piękniejsza, będzie też piękniejszy cały tydzień”.

Tego samego świadectwa trzeba także w dziedzinie modlitwy rodzinnej. Ojciec święty wypowiedział wtedy takie słowa: „Modlitwa nie tylko prowadzi do Boga lecz również do siebie nawzajem. Jest w niej siła pokoju i radości. Życie w rodzinie będzie silniejsze, piękniejsze i lepsze, jeśli będzie przy nim Bóg, a jego bliskość będzie przeżywana w modlitwie. Ojciec święty mówił: „I proszę, módlcie się wspólnie w domu: przy jedzeniu i przed zaśnięciem”.

Święty Józef jest wzorem człowieczeństwa i świadkiem wiary. Zespolenie tych wartości jest konieczne, aby owocnym stał się proces wychowania i prowadzenia do wiary, a w konsekwencji do zawierzenia Bogu.

Kyrie, elejson. Chryste, elejson. Kyrie, elejson.

Módlmy się: Boże, Ty w niewysłowionej Opatrzności wybrałeś świętego Józefa na Oblubieńca Najświętszej Rodzicielki Twojego Syna, spraw, abyśmy oddając mu na ziemi cześć jako opiekunowi, zasłużyli na jego orędownictwo w niebie. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Kiedy dziś spoglądasz na postać i wzór życia św. Józefa módl się za siebie o piękne świadectwo życia ludzkiego i chrześcijańskiego, byśmy wszyscy mogli stać się jak św. Józef wybranym „narzędziem” w ręku samego Boga.