Rozważania niedzielne: Wielki Post
Niedziela Palmowa - 13.04.2014
2014-04-10
Palmowa niedziela rozpoczyna czas zatrzymania się pośrodku nawału spraw i obowiązków, by zapytać samego siebie: Kto właściwie przyjedzie na osiołku? Kto to jest? Mieszkańcy Jerozolimy wołali: "Hosanna... Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie". Jakie słowa znajdą się na moich ustach? Kogo zobaczę w Przychodzącym?
CZYTAJ!
Mt 21,1-11Gdy się przybliżyli do Jerozolimy i przyszli do Betfage na Górze Oliwnej, wtedy Jezus posłał swoich uczniów i rzekł im: „Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz znajdziecie oślicę uwiązaną i źrebię z nią. Odwiążcie je i przyprowadźcie do Mnie. A gdyby wam kto co mówił, powiecie: Pan ich potrzebuje, a zaraz je puści”. Stało się to, żeby się spełniło słowo proroka: Powiedzcie Córze Syjońskiej: Oto Król twój przychodzi do ciebie łagodny, siedzący na osiołku, źrebięciu oślicy. Uczniowie poszli i uczynili, jak im Jezus polecił. Przyprowadzili oślicę i źrebię i położyli na nie swe płaszcze, a On usiadł na nich. A ogromny tłum słał swe płaszcze na drodze, inni obcinali gałązki z drzew i ścielili na drodze. A tłumy, które Go poprzedzały i które szły za Nim, wołały głośno: „Hosanna Synowi Dawida. Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie. Hosanna na wysokościach”. Gdy wjechał do Jerozolimy, poruszyło się całe miasto, i pytano: „Kto to jest?” A tłumy odpowiadały: „To jest prorok Jezus z Nazaretu w Galilei”.
ROZWAŻ!
Po raz kolejny przychodzi nam przeżyć czas Wielkiego Tygodnia, który rozpoczynamy od świętowania Niedzieli Palmowej. Upamiętniamy triumfalny wjazd Jezusa do świętego miasta Jeruzalem. Chciejmy odkryć w tym fragmencie tożsamość wjeżdżającego na osiołku Jezusa. W osobie Jezusa, w Jego życiu, czynach i słowach, spełniają się zapowiedzi proroków wypowiedziane kilka set lat wcześniej.
Zatrzymajmy się na zapowiedzi proroka Zachariasza (w. 5): Oto Król twój przychodzi do ciebie łagodny, siedzący na osiołku, źrebięciu oślicy. Słowa proroka zapowiadają Króla Pokoju, czyli kogoś całkowicie innego, nie pasującego do wizji Wyzwoliciela Narodu Wybranego, którą w swoich sercach nosili Żydzi. Wybór środka transportu nie jest przypadkowy. Oślica to zwierze, którego zadaniem (można powiedzieć życiowym powołaniem) jest pomoc w pracy i dźwiganie ciężarów. Jezus chce nam pokazać, że jest Tym, którego zadaniem jest dźwiganie naszych grzechów (por. Iz 53,4).
Drugi tekst Starotestamentalny, nad którym warto się zatrzymać, to fragment Psalmu 118, 25n: Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie! Wołający tłum, oddając chwałę Jezusowi, jednocześnie przyznaje, że jest On Bożym Pomazańcem (Mesjaszem). Poprzedzające słowa Hosanna - znaczą "Wybaw", i są wołaniem tłumu świadomego potrzeby ratunku. Wybawcą jest Syn Dawida - tytuł powszechnie przyjęty w judaizmie, akceptowany nawet przez Jezusa (por. Mt 9, 27; 21, 41-46). Połączenie obu zdań wykazuje bardzo częstą formę modlitwy pobożnego Izraelity. W wielu psalmach, hymnach czy modlitwach, zapisanych w księgach Starego Testamentu, możemy znaleźć formę opartą na wołaniu o pomoc dla sprawiedliwego czy bogobojnego, a jednocześnie uwielbienie Boga za okazaną pomoc, często jeszcze nim prośba zostanie wysłuchana (por. Ps 50, 15).
Rozważając obietnice dzisiejszej perykopy ewangelicznej możemy dostrzec właściwy obraz Jezusa Chrystusa, który przychodzi (aram. pasha znaczy "uspokojenie" lub "wyskakiwać ponad"). Syn Dawida jest Tym, który wymyka się naszym kategorią myślenia. Król, siedzący na osiołku, przychodzący do Świętego Miasta, by "uspokoić" lud i "wyskoczyć ponad" schematy żydowskie wyobrażenia o Mesjaszu. Jednocześnie uroczyście witany Syn Dawida jest Jedynym godnym przyjąć naszą chwałę, bo tylko On może wybawić nas z naszego (niewolniczego) położenia względem grzechu.
To radosne, pełne pozytywnych emocji, przyjęcie Jezusa nie zapowiada [jeszcze] narzędzia, jakim przyjdzie posłużyć się Bogu w celu naszego ratunku – Krzyża.
Uprzedzając prawdę (tajemnicę) paschalną już dziś, wsłuchując się w opis męki naszego Pana, chciejmy w swoich sercach odpowiedzieć sobie na następujące pytania:
To radosne, pełne pozytywnych emocji, przyjęcie Jezusa nie zapowiada [jeszcze] narzędzia, jakim przyjdzie posłużyć się Bogu w celu naszego ratunku – Krzyża.
Uprzedzając prawdę (tajemnicę) paschalną już dziś, wsłuchując się w opis męki naszego Pana, chciejmy w swoich sercach odpowiedzieć sobie na następujące pytania:
- W jakiego Boga wierze: Tego, którego objawia mi Słowo Boże czy też Tego, którego sam sobie w głowie stworzyłem?
- Jak się modlę: czy jest tam miejsce na uwielbienie Syna Bożego - Pana i Zbawiciela?
- A może skupiam się tylko na przedstawianiu swoich próśb, żalów, pretensji?
MÓDL SIĘ!
Posłuchaj, mój ludu, chcę przemawiać
i świadczyć przeciw tobie, Izraelu: Ja jestem Bogiem, Bogiem twoim.
Nie oskarżam cię o twe ofiary,
bo twoje całopalenia zawsze są przede Mną.
Nie chcę przyjmować cielca z twego domu
ni kozłów ze stad twoich,
bo do Mnie należy cała zwierzyna po lasach,
tysiąc zwierząt na moich górach.
Znam całe ptactwo powietrzne,
i do Mnie należy to, co się porusza na polu.
Gdybym był głodny, nie musiałbym tobie mówić,
bo mój jest świat i to, co go napełnia.
Czy będę jadł mięso cielców
albo pił krew kozłów?
Złóż Bogu ofiarę dziękczynną
i wypełnij swe śluby złożone Najwyższemu,
wtedy wzywaj Mnie w dniu utrapienia:
Ja cię uwolnię, a ty Mnie uwielbisz.
Ps 50,7-15
ŻYJ SŁOWEM!
W rozpoczynającym się Wielkim Tygodniu znajdź 10-15 minut czasu na modlitwę, w której postaraj się uwielbiać Boga. A jeśli nie wiesz jak się do tego zabrać, to módl się - każdego dnia - słowami Psalmów.
ks. Mateusz Mytnik
fot. jk
