XVII Niedziela zwykła – 27.07.2014

2014-07-25

Jezus opowiedział tłumom taką przypowieść: „Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli. Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę. Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do kupca, poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją”.

„Dalej, podobne jest królestwo niebieskie do sieci, zarzuconej w morze i zagarniającej ryby wszelkiego rodzaju. Gdy się napełniła, wyciągnęli ją na brzeg i usiadłszy, dobre zebrali w naczynia, a złe odrzucili. Tak będzie przy końcu świata: wyjdą aniołowie, wyłączą złych spośród sprawiedliwych i wrzucą w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Zrozumieliście to wszystko?”. Odpowiedzieli Mu: „Tak jest”. A On rzekł do nich: „Dlatego każdy uczony w Piśmie, który stal się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare”.

Są takie przypadki, i to nie rzadkie, kiedy ktoś jednoznacznie pokazuje, że sensem jego życia jest realizacja tajemnicy Królestwa Bożego. Czytamy dziś o tym w darze niedzielnego Słowa Bożego. Tak jest np. w przypadku kiedy młoda dziewczyna, zdolna plastyczka, absolwentka akademii sztuk pięknych, a na dodatek jedynaczka, wybiera życie kontemplacyjne i decyduje się wstąpić do klasztoru Sióstr Karmelitanek. Czasami taka decyzja jest decyzją wbrew wszystkiemu i wszystkim. Życie duchowe w głębokim i osobistym zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem jest przestrzenią w której taka osoba, w tym przypadku siostra, widzi cel i sens swego życia. Dla nich takie życie w bliskości z Bogiem, używając porównań z dzisiejszej przypowieści, jest „skarbem” życia i „drogocenną perłą”. Może dla wielu taki sposób życia jest nie do pojęcia. Trudno nam to zrozumieć, bo gdybyśmy to rozumieli, to dziś bylibyśmy na innym miejscu.

Jednak nie możemy zapomnieć, że ewangeliczna przypowieść o skarbie i perle jest skierowana do nas wszystkich. Słowo Boże zawsze jest nam dane dla pogłębionej osobistej refleksji nad życiem. Słowo Boże ma kształtować nasze życie, porządkować je, wprowadzać w nie ład i harmonię. Dlatego wsłuchani w słowa przypowieści powinniśmy postawić sobie niby proste, ale w rzeczywistości bardzo trudne pytanie – co dla mnie w moim życiu jest owym „skarbem” i ową „perłą” dla której warto wszystko inne poświęcić: rodzina, praca, dom, pieniądze, samochód?

Najczęściej to, co jest celem i sensem naszego życia jest także obecne w naszej modlitwie. Pozytywny przykład otrzymujemy w pierwszym czytaniu z Pierwszej Księgi Królewskiej, gdzie znajdujemy pochwałę dla Salomona, który przed Bogiem nie prosił o długie życie i bogactwo, ale o mądrość i sprawiedliwość, o to, by mógł miłować Boże prawo.

Czy podobnie nie powinno być w życiu każdego z nas?

Właśnie w dzisiejszej przypowieści Pan Jezus w obrazowy sposób przedstawia nam tę doniosłą prawdę, że dla nas, którzy przez chrzest należymy do Niego, niezależnie od tego jaką formę przybiera nasze życie, prawdziwym „skarbem” i drogocenna „perłą” powinno być Królestwo Boże, teraz obiecane, zapowiedziane, realizowane, a kiedyś dopełnione. Perspektywa życia uczniów Jezusa Chrystusa nie może być mglista. Sposób życia uczniów Jezusa Chrystusa nie może być pogański, taki, jakby Boga w ogóle nie było. Chrześcijanin ma być człowiekiem, który włożony w rzeczywistość współczesnego życia, mimo wszystko pokazuje, że wie po co żyje, czego chce i ku czemu zmierza jego życia. I w tym przypadku nie chodzi o piękne słowa, ale o czytelne świadectwo życia, które będzie przemawiać. Pan Jezus mówił prosto: „Starajcie się wpierw o królestwo i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane”. Oto jest dla nas drogowskaz.

Powiemy – wielkie słowa – „Królestwo Boże”. Co to jednak znaczy w konkrecie życia?

Św. Paweł to samo ujął w inne, może prostsze słowa: „ze względu na Chrystusa” i „dla Chrystusa” (por. Flp 1, 21; 3, 7). I dlatego wszystko, co wypełnia nasze życie, powinno być realizowane „ze względu na Chrystusa” i „dla Chrystusa”: i służba rodzinie, i praca, i nieustanne wybieranie pomiędzy „być” a „mieć”.

Zatem pozostaje nam dziś prosić Boga tylko o jedno – o Jego mądrość, byśmy nie byli podobni do rolnika, który chodzi po polu i orze, i trudzi się, i pada ze zmęczenia, i narzeka, i przeklina swój los, a nie wie, że w ziemi ukryty jest prawdziwy skarb.

• Czy znam takich ludzi, którzy cenią sobie ponad wszystko dar Bożego Królestwa?
• Czy już wiem, co jest moim „skarbem” i moją „perłą”?
• Co mogę uczynić, aby ocalić moje bogactwo życia?

Panie, moje serce się nie pyszni i oczy moje nie są wyniosłe.

Nie gonię za tym, co wielkie, albo co przerasta moje siły.

Przeciwnie: wprowadziłem ład i spokój do mojej duszy.

Jak niemowlę u swej matki, jak niemowlę – tak we mnie jest moja dusza.

Izraelu, złóż w Panu nadzieję odtąd i aż na wieki! (Ps 131)

Proszę: nie dawaj mi bogactwa ni nędzy, żyw mnie chlebem niezbędnym, bym syty nie stał się niewiernym

Znajdź w najbliższych dniach chwilę czasu na adorację Najświętszego Sakramentu, by powiedzieć Panu, że On jest twoim największym bogactwem, celem i sensem życia.