III Niedziela zwykła - 25.01.2015

2015-01-22

CZYTAJ!

Mk 1,14-20

Gdy Jan został uwięziony, przyszedł Jezus do Galilei i głosił Ewangelię Bożą. Mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, ujrzał Szymona i brata Szymonowego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. Jezus rzekł do nich: „Pójdźcie za Mną, a sprawię, że się staniecie rybakami ludzi”. I natychmiast zostawili sieci i poszli za Nim. Idąc nieco dalej, ujrzał Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, którzy też byli w łodzi i naprawiali sieci. Zaraz ich powołał, a oni zostawili ojca swego, Zebedeusza, razem z najemnikami w łodzi i poszli za Nim.

ROZWAŻ!

„Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” – to słowa Jezusa wypowiedziane podczas pierwszego publicznego wystąpienia. Więcej słów ewangelista z tego momentu nie odnotowuje. To najważniejsze słowa, jak się wydaje, które miał do zapisania – przewodnią myśl całego wystąpienia.

Jednak zaraz po tym wydarzeniu autor natchniony przenosi nas nad brzeg Jeziora Galilejskiego. Tam Jezus powołuje swoich dwóch pierwszych uczniów, Szymona oraz Andrzeja, którzy dla ówczesnych ludzi byli tylko zwykłymi rybakami. Podobnie i my, którzy spełniamy swoje codzienne obowiązki, jesteśmy – można powiedzieć – zwykłymi ludźmi.

Przypomnijmy sobie jednak o miejscu w którym znajdują się rybacy – nad Jeziorem Genezaret. Owo jezioro leży w depresji, którego tafla znajduje się poziomie 208 m p.p.m. Dla Izraelitów natomiast zbiorniki wodne kojarzyły się z siedliskiem „ciemnych mocy”, z czymś, co dla człowieka może być szkodliwe, a nawet niebezpieczne.

Jezus przychodząc do dwóch braci, chce pokazać, że przychodzi do człowieka, do każdego z nas i to w każdej sytuacji w której się znajdujemy – gdy jest dobrze, bądź gdy jest źle. Z reguły jednak człowiek nie potrafi poradzić sobie z tą drugą, trudną rzeczywistością, która utrudnia funkcjonowanie lub może prowadzić do niewłaściwych wyborów.

Można przypuszczać, że i Szymon oraz Andrzej mieli jakieś troski, mniejsze bądź większe by pójść za Jezusem. Może porwane sieci niezbędne do utrzymania rodziny, może cierpienie bliskich (chora teściowa Piotra), czy też znużenie i załamanie związane z codziennością, były dla nich nie do opanowania, niczym wysoka fala jeziora?

Lecz trzeba zauważyć, że Jezus wchodzi w ich doświadczenie. Jezus zawsze wchodzi w nasze doświadczenie życia. Najpierw wszedł przez swe narodzenie, co niedawno świętowaliśmy, a teraz wchodzi w nasze życie, jak tam, w życie uczniów, przez swoje słowo i czyn. Przychodzi do człowieka, do nas, zawsze. On przychodzi gdy cieszymy się z życia albo gdy nam się wydaje, że ono nas przytłacza, dosłownie „zalewa” trudnościami. On jest!

I mówi: „Pójdź za mną”. Dziwne to. Prawda? Wystarczyło krótkie zawołanie, wezwanie, a dwaj bracia zostawili wszystko i poszli za Nim.

• Co więc musiało być tak cudownego w słowach Jezusa, że za Nim poszli?
• Co musiało być tak przedziwnego w Jego obliczu, że dla Niego zostawili wszystko – codzienność – i poszli za Nim?

Wtedy uczniów pociągnęła ku Chrystusowi Jego zbawcza, odmieniająca Miłość. Zrozumieli od razu, od momentu kiedy tylko zobaczyli Jezus po raz pierwszy, że nie ma nikogo za kim mogą stanąć bardziej niż za Jezusem, że dla nich nie ma nikogo poza Nim. Jezus zaoferował im swoją stałą obecność, swoją bliskość a zarazem prawdziwe szczęście.

Po tym, jak Piotr i Andrzej wraz z Jakubem i Janem przyjęli Jego wezwanie, Mistrz wprowadza ich do Kafarnaum. Dlaczego? Co chce przez to pokazać?

Po pierwsze, miasto to leży wyżej, tzn. „bliżej” nieba niż przystań znad której ich powołał.

Po drugie, wchodzi z nimi do synagogi, do miejsca poświęconego Bogu, niczym nas do parafialnego kościoła.

I po trzecie, przychodzi do ich rodzinnego miasta, do domu Piotra i Andrzeja, dzieląc z Nimi od tej chwili i na zawsze swoje życie.

Piotr i Andrzej, Jakub i Jan zwrócili się ku Jezusowi. Nawrócili się do Niego całym sercem, całym umysłem i ze wszystkich sił. Zaufali Jego słowom – Ewangelii. Od tej pory Jezus ich nie opuścił. Od tej pory Jezus był zawsze przy nich. Uwierzyli i żyli według Jego słów: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”.

MÓDL SIĘ!

Przyjmuję Cię jak Przyjaciela, z ufnością: Ty jesteś moim życiem!

(Modlitwa stanowi parafrazę słów papieża Franciszka)

ŻYJ SŁOWEM!

Przyjdź do swojego parafialnego kościoła adorować Jezusa Chrystusa. Jeśli masz możliwość, to uczyń to w momencie gdy będzie On wystawiony w Najświętszym Sakramencie. Przedstaw Mu wszystkie swoje problemy i kłopoty, nawet jeśli nie będzie to pierwszy raz. Proś Go, by przemieniał Twoje serce. Proś dla siebie o ufność wobec Niego w każdym momencie życia i dostrzeż, że On jest zawsze przy Tobie! Powierz Jezusowi swoje życie i samego siebie. Dziękuj Mu za Jego nieustanną obecność w Eucharystii, w Słowie Bożym, w drugim człowieku, w każdym wydarzeniu. Dziękuj, że tak bardzo Cię kocha. I Ty nawróć się i kochaj Jezusa we wszystkim co wypełnia Twoje życie.