II Niedziela W. Postu - 01.03.2015

2015-02-25

Po sześciu dniach Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i Jana i zaprowadził ich samych osobno na górę wysoką. Tam przemienił się wobec nich. Jego odzienie stało się lśniąco białe tak, jak żaden folusznik na ziemi wybielić nie zdoła. I ukazał się im Eliasz z Mojżeszem, którzy rozmawiali z Jezusem. Wtedy Piotr rzekł do Jezusa: Rabbi, dobrze, że tu jesteśmy; postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza. Nie wiedział bowiem, co należy mówić, tak byli przestraszeni. I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie. I zaraz potem, gdy się rozejrzeli, nikogo już nie widzieli przy sobie, tylko samego Jezusa. A gdy schodzili z góry, przykazał im, aby nikomu nie rozpowiadali o tym, co widzieli, zanim Syn Człowieczy nie powstanie z martwych. Zachowali to polecenie, rozprawiając tylko między sobą, co znaczy powstać z martwych.

ROZWAŻ!

Wielu spośród nas lubi w wolnym czasie wędrować po górach; piękne widoki i bliskość natury wielokrotnie motywowały nas do zdobywania kolejnych szczytów. Jednak, by ujrzeć piękno górskich szczytów, trzeba wpierw wiele się natrudzić. Aby zdobyć górski szczyt potrzeba determinacji, samozaparcia, wysiłku. Warto jednak zrobić wszystko, by osiągnąć cel!

W dzisiejszą niedzielę sam Jezus wychodzi na "górę wysoką"; towarzyszą Mu trzej zaufani uczniowie: Piotr, Jakub i Jan. Ewangelia nie wspomina nazwy owej góry, jednak egzegeci uważają, iż była to góra Tabor (choć w tym czasie znajdowały się tam rzymskie fortyfikacje wojenne) lub Hermon (por. Ps 89, 13). Istotne wydaje się sformułowanie, że Jezus zabrał na górę uczniów "osobno". Święta góra wznosi się samotnie na wysokość 588 m npm. Trzeba się sporo natrudzić, by zdobyć jej szczyt. Wędrówka pod górę jest symbolem drogi ucznia z Jezusem. Drogi, w której ludzką samotność wypełnia Jezus. Jest to również symbol Wielkiego Postu, który przeżywamy w Kościele. W tym szczególnym okresie chcemy iść razem z Chrystusem drogą postu, jałmużny i modlitwy. Jest to droga żmudna i wymagająca, jednak w tej wędrówce nie jesteśmy sami – razem z nami kroczy Jezus. W zabieganym świecie, pełnym zgiełku i hałasu, trzeba uczyć się wsłuchać się w ciszę, w której mówi do nas Słowo - Chrystus. W ciszy zamykamy nasze serce na problemy tego świata, a otwieramy je na zbawcze orędzie Chrystusa.

Praktykę takiej medytacyjnej modlitwy stosują niektóre zakonny, czy chociażby klerycy formujący się seminariach duchownych. Milczenie sprzyja otwarciu się na Słowo Pana i skupianiu uwagi na Nim. Tak często „hałaśliwe problemy” tego świata zakłócają nam spotkanie z Chrystusem podczas Eucharystii czy modlitwy. Często nie jesteśmy dostatecznie skupieni podczas Mszy Świętej, bardziej interesują nas rozmowa z sąsiadem czy pomyłka małego ministranta. Tak często nasze myśli zajęte są błahymi i niepotrzebnymi sprawami. Obyśmy potrafili umiłować ciszę, bo w niej do naszych serc przenika zbawcze orędzie Pan.

W Ewangelii pojawia się istotne słowa: I zjawił się obłok, osłaniający ich, a z obłoku odezwał się głos: "To jest mój Syn umiłowany, Jego słuchajcie!" (9, 7). W tym wyrażeniu zawarte jest wezwanie na cały Wielki Post: słuchać Syna Bożego, słuchać Jezusa w Słowie Bożym, w homilii podczas Mszy św., w znakach czasu, a przede wszystkim w drugim człowieku, zwłaszcza chorym, samotnym i ubogim. Chciejmy patrzeć na świat oczyma przepełnionymi miłością.

Pięknym świadkiem takiej postawy jest patronka Europy – św. Teresa Benedykta od Krzyża (Edyta Stein). Była wyjątkową osobą. W młodości utraciła wiarę przodków. Nie zaprzestała jednak poszukiwać Prawdy. Podczas studiów szukała jej w filozofii, zwłaszcza fenomenologii. Następnie szukała jej w dziełach św. Teresy z Avili, dzięki czemu nawróciła się i przyjęła chrzest. Wstąpiła do zakonu karmelitańskiego i prowadziła życie bardzo ciche i pokorne. W czasie wojny, ze względu na swe żydowskie pochodzenie, wywieziono ją do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie poniosła śmierć męczeńską. Całe jej życie było ukierunkowane na bliźniego, w swojej pracy doktorskiej pisała o wczuciu, podkreślając istotę empatii w stosunkach międzyludzkich. Chciejmy i za jej przykładem służyć bliźnim w miłości.

Scena Przemienienia wyraża jeszcze jedną istotną prawdę, ukazuje nam boskość Jezusa. Dotychczas o Mesjaszu uczniowie mogli przekonać się dzięki cudom i zapowiedziom Pisma. Teraz Jezus po raz pierwszy objawia się swoim uczniom w pełni chwały: Jego odzienie stało się lśniąco białe... - odnotował Ewangelista (9, 3). Uczniowie dowiadują się, że Jezus jest Synem umiłowanym [Ojca], Synem Człowieczym, który będzie musiał "wiele wycierpieć i zostanie wzgardzony", ale "powstanie z martwych". Przemienienie zapowiada zatem triduum sacrum: "zgorszenie krzyża" i "chwałę zmartwychwstania".

Scena Przemienienia poniekąd tłumaczyć zakłopotanie Piotra i późniejszą jego zdradę, opisaną w Ewangelii Łukasza: A jakaś służąca, zobaczywszy go siedzącego przy ogniu, przyjrzała mu się uważnie i rzekła: «I ten był razem z Nim». Lecz on zaprzeczył temu, mówiąc: «Nie znam Go, kobieto» (Łk 22, 56-57). Paradoksalnie Piotr powiedział prawdę – nie znał do końca Jezusa, nie znał Go "cierpiącego i wyszydzanego", lecz poznał Go "w chwale" jako Syna Umiłowanego - Syna Człowieczego. Przemienienie mogło Piotra utwierdzić w przekonaniu, że On nie może "cierpieć i zostać wyszydzony". Piotr zachował też do końca nakaz milczenia w sprawie "powstania z martwych", który otrzymał, gdy schodzili z góry. W pełni zrozumiał tajemnicę Jezusa dopiero wtedy, kiedy sam się przemienił, gdy zapłakał, uwierzył i oddał życie za Niego.

Chciejmy, idąc z Chrystusem drogą Wielkiego Postu, przemieniać swoje życie, a słuchając Jego Ewangelii, przekazujmy podstawowy kerygmat o życiu, śmierci i zmartwychwstaniu. Niech Ewangelia zachęci nas do przemiany naszego życia, niech skruszy nasze serca i pomoże odpowiedzieć na pytania:

• Czy wyruszyłem już z Jezusem na wielkopostną drogę "przemiany w sposobie myślenia"?
• Jak słucham Słowa Jezusa zapisanego w Ewangeliach?
• Czy mam otwarte serce na potrzeby drugiego człowieka – mojego bliźniego?

MÓDL SIĘ!

Panie Jezu, Ty Jesteś Wszechmogącym Bogiem bliskim człowiekowi. Ty dla naszego zbawienia niosłeś krzyż naszych grzechów i słabości. Prosimy Cię, daj nam serce przepełnione miłością, abyśmy miłowali naszych bliźnich. Prosimy Cię, abyśmy mogli przemieniać nasze życie i nieustannie wsłuchiwać się w Twoje Słowo. Niech przez czas Wielkiego Postu przygotujemy nasze serce na spotkanie z Tobą. Amen.

ŻYJ SŁOWEM!

Chciejmy w czasie Wielkiego Postu wsłuchiwać się w słowa Jezusa i mieć otwarte serce dla drugich, np. uczmy się modlitewnej ciszy i umiejętności słuchania bliźniego.