XI Niedziela zwykła - 12.06.2016

2016-06-09

CZYTAJ

Łk 7, 36 - 8, 3

Jeden z faryzeuszów zaprosił Jezusa do siebie na posiłek. Wszedł więc do domu faryzeusza i zajął miejsce za stołem. A oto kobieta, która prowadziła w mieście życie grzeszne, dowiedziawszy się, że jest gościem w domu faryzeusza, przyniosła flakonik alabastrowy olejku, i stanąwszy z tyłu u nóg Jego, płacząc, zaczęła łzami oblewać Jego nogi i włosami swej głowy je wycierać. Potem całowała Jego stopy i namaszczała je olejkiem. Widząc to faryzeusz, który Go zaprosił, mówił sam do siebie: «Gdyby On był prorokiem, wiedziałby, co za jedna i jaka jest ta kobieta, która się Go dotyka, że jest grzesznicą». Na to Jezus rzekł do niego: «Szymonie, mam ci coś powiedzieć». On rzekł: «Powiedz, Nauczycielu!» «Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go bardziej miłował?» Szymon odpowiedział: «Sądzę, że ten, któremu więcej darował». On mu rzekł: «Słusznie osądziłeś». Potem zwrócił się do kobiety i rzekł Szymonowi: «Widzisz tę kobietę? Wszedłem do twego domu, a nie podałeś Mi wody do nóg; ona zaś łzami oblała Mi stopy i swymi włosami je otarła. Nie dałeś Mi pocałunku; a ona, odkąd wszedłem, nie przestaje całować nóg moich. Głowy nie namaściłeś Mi oliwą; ona zaś olejkiem namaściła moje nogi. Dlatego powiadam ci: Odpuszczone są jej liczne grzechy, ponieważ bardzo umiłowała. A ten, komu mało się odpuszcza, mało miłuje». Do niej zaś rzekł: «Twoje grzechy są odpuszczone». Na to współbiesiadnicy zaczęli mówić sami do siebie: «Któż On jest, że nawet grzechy odpuszcza?» On zaś rzekł do kobiety: «Twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju!». Następnie wędrował przez miasta i wsie, nauczając i głosząc Ewangelię o królestwie Bożym. A było z Nim Dwunastu oraz kilka kobiet, które uwolnił od złych duchów i od słabości: Maria, zwana Magdaleną, którą opuściło siedem złych duchów; Joanna, żona Chuzy, zarządcy u Heroda; Zuzanna i wiele innych, które im usługiwały ze swego mienia.

ROZWAŻ

Spróbujmy popatrzeć na tę ewangelię jak na przypowieść Jezusa opowiedzianą w pewnym kontekście. Wyakcentowane w ten sposób zostanie przesłanie, które ze słów Jezusa wypływa, a wydarzenia i okoliczności pozwolą nam lepiej je zrozumieć.

Skupmy się więc na zdaniach:

Pewien wierzyciel miał dwóch dłużników. Jeden winien mu był pięćset denarów, a drugi pięćdziesiąt. Gdy nie mieli z czego oddać, darował obydwom. Który więc z nich będzie go bardziej miłował?

Zawsze pod osobami z przypowieści kryją się realne postacie. Wierzycielem jest Bóg, dłużnikiem potężnie zadłużonym – kobieta prowadząca życie grzeszne, osobą o długu równym miesięcznej pensji – faryzeusz Szymon.

Istotny w sprawie jest sposób spłacenia długu. Jezus określa to jasno: nie mieli z czego oddać.

Stan osób zadłużonych był jasny – niewypłacalność. Ale wierzyciel, Bóg, znalazł sposób na poradzenie sobie z problemem: darowanie należności i zlikwidowanie zobowiązania. W przypowieści Jezusa, jak widać, nie ważna jest wielkość długu, ale jego natura. Jest to dług, którego sam zaciągający spłacić nie może. Od strony dłużnika świadomość niewypłacalności większa jest w przypadku długu wielkiego. Mały dłużnik łudzi się, że da sobie radę sam. Ale jest to przypuszczenie złudne. Co więcej, prowadzące do mentalności ogarniętej poczuciem samowystarczalności. Mały dłużnik – faryzeusz – uważa siebie za sprawiedliwego. Uważa, ze on sam wszystko „załatwi” i nie musi robić nic więcej niż czynił do tej pory. Ta pyszna postawa doprowadza go do osądu Jezusa oraz do zwątpienia co do misji zaproszonego gościa: „gdyby on był od Boga …”.

Jezus nie pozostawia wątpliwości: nikt z ludzi nie może sam pozbyć się grzechów. Nie ważne ile ich jest; pięćset, pięćdziesiąt, czy pięć. Wszyscy potrzebujemy przebaczenia i darowania. Jedni zdają sobie z tego sprawę, inni, nie. Najtrudniej nawrócić się sprawiedliwym. Uważającym się za ludzi „w porządku”, porównującym się z tymi, których uważają za gorszych i godnych potępienia. Faryzeusz Szymon nie wykonał ani jednego kroku w kierunku okazania wdzięczności za obecność Zbawiciela w domu. Kobieta grzeszna przez cały czas uczty każdym gestem krzyczała: dziękuję, że przybyłeś!

By przyjąć Jezusa do domu i serca trzeba zmienić mentalność i uznać się za grzesznika. Grzesznika, któremu okazano łaskę. Nie ważne ilu razy trzeba było sięgać po miłosierdzie. Ważne, że łaska okazuje się sposobem pozbycia się piekielnie niebezpiecznego długu.

Boże, chcę uznać w sobie grzech, który mnie niszczy. Wykorzeń go. Wyznaję, że jestem grzesznikiem i potrzebuję Twego miłosierdzia. Pozwól mi w każdej sytuacji sięgać po łaskę, która mnie uwalnia od obciążenia i dłużnego zapisu, bym nie stał się niewolnikiem swej słabości. Uwolnij mnie i pozwól żyć w świadomości grzesznika odkupionego.

Dziękuj Bogu każdego wieczora za łaskę przebaczenia, którą ci okazuje.