XXII Niedziela zwykła - 28.08.2016

2016-08-26

Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. Potem opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie pierwsze miejsca wybierali. Tak mówił do nich: «Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: "Ustąp temu miejsca!"; i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: "Przyjacielu, przesiądź się wyżej!"; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony». Do tego zaś, który Go zaprosił, rzekł: «Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych».

Już w pierwszym czytaniu mędrzec Syracydes mówi ,,im większy jesteś, tym bardziej się uniżaj’’ (Syr 3,18). Zatrzymanie się na tym doświadczeniu samym w sobie, wydaje się bezcelowe i niezrozumiałe, dlatego autor księgi dodaje "a znajdziesz łaskę u Pana’’.

Uniżenie tworzy przestrzeń, która otwarta jest na przyjecie Boga i drugiego człowieka.

W sposób najbardziej wymowny objaśnia to przykład "uniżenia" z dzisiejszej Ewangelii. Jezus znajduje się w domu przywódcy faryzeuszów w dzień szabatu. Towarzystwo musi być niezwykle poruszone uzdrowieniem człowieka chorego na wodną puchlinę. I w tej gorącej atmosferze podziwu lub zgorszenia spowodowanego uzdrowieniem człowieka w dzień świąteczny Jezus wygłasza bardzo niewygodną dla współbiesiadników naukę.

Najpierw Pan kieruje przypowieść ku zaproszonym: Jeśli cię ktoś zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca (…). Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Tworzy się przestrzeń, do przyjęcia czegoś wielkiego, czegoś co może zaskoczyć. Uniżonego człowieka, ten który go zaprosił nazywa przyjacielem, zapraszając tym samym do więzi, na miarę więzi rodzinnej, obdarza zaufaniem. Daje dostęp do bliskości - ,,przesiądź się wyżej’’ - a nadto i obdarza chwałą wobec innych współbiesiadników.

Następnie Jezus zwraca się do samego gospodarza z niezwykle trudnym zaleceniem: nie zapraszaj swoich przyjaciół (…) ani zamożnych sąsiadów, (…) zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. Słów tych nie należy brać dosłownie, gdyż Pan posługuje się często używanym zabiegiem hiperboli (wyolbrzymienia). Jezus nie zabrania relacji rodzinnych czy przyjacielskich. Chce jednak ukazać drogę jaka konieczna jest do uzyskania prawdziwego szczęścia. Drogę, która jest pewna, gdyż wyznacza właściwy kierunek i prowadzi do celu. On sam jest Drogą (por. J 14,6).

Pan, który "ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stał się podobnym do ludzi...’’ (Flp 2,7) narodził się w grocie między zwierzętami, w nic nie znaczącym mieście (Mi 5,1),  z którego nic dobrego być nie może (J 1,46), z narodu, o którym sam Bóg powiedział: "ze wszystkich narodów jesteście najmniejszym"’ (Pwt 7,7).

To właśnie Chrystus uniżył się tak bardzo, że przyjmując mękę krzyżową "tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd i postać jego była niepodobna do ludzi" (Iz 51,14); "wzgardzony tak, iż mieliśmy go za nic" (Iz 53,3).

I to wreszcie sam Jezus jest tym, który wydając wieczerzę zaprasza nas, ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. Nas, którzy nie mamy mu czym za to odpłacić. To napawa Go szczęściem i tym szczęściem chce się dzielić z nami. Zapewniając, że otrzymamy odpłatę przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych (por. Łk 14,14).

Warto zatem zapytać:

• Jakie "miejsca" pragniemy zajmować w rodzinie, wspólnocie, parafii?
• Co to znaczy "uniżyć się" - "być dla... drugiego"?
• Na ile Jezus Eucharystyczny - Chleb życia jest dla mnie wzorem Drogi, Prawdy i Życia?
  

Panie, moje serce się nie pyszni
i oczy moje nie są wyniosłe.
Nie gonię za tym, co wielkie,
albo co przerasta moje siły.
Przeciwnie: wprowadziłem ład
i spokój do mojej duszy.
Jak niemowlę u swej matki,
jak niemowlę - tak we mnie jest moja dusza.
Izraelu, złóż w Panu nadzieję
odtąd i aż na wieki!

Ps 131 (130)

Postaraj się dzisiaj o jeden uczynek miłosierdzia względem ciała.