Ofiarowanie Pańskie - 2.02.2017
2017-02-01
Uroczystość Ofiarowania Jezusa w świątyni jest wielką lekcją posłuszeństwa Prawu Bożemu. W świecie rozkrzyczanej wolności, deklaracji niezależności i domagania się przywilejów gubimy wartość posłuszeństwa, zasad i zobowiązań.
CZYTAJ!
Łk 2, 22-40
«Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu
w pokoju, według Twojego słowa.
Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie,
któreś przygotował wobec wszystkich narodów:
światło na oświecenie pogan
i chwałę ludu Twego, Izraela».
A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Symeon zaś błogosławił Ich i rzekł do Maryi, Matki Jego: «Oto Ten przeznaczony jest na upadek i na powstanie wielu w Izraelu, i na znak, któremu sprzeciwiać się będą. A Twoją duszę miecz przeniknie, aby na jaw wyszły zamysły serc wielu». Była tam również prorokini Anna, córka Fanuela z pokolenia Asera, bardzo podeszła w latach. Od swego panieństwa siedem lat żyła z mężem i pozostała wdową. Liczyła już osiemdziesiąty czwarty rok życia. Nie rozstawała się ze świątynią, służąc Bogu w postach i modlitwach dniem i nocą. Przyszedłszy w tej właśnie chwili, sławiła Boga i mówiła o Nim wszystkim, którzy oczekiwali wyzwolenia Jerozolimy. A gdy wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego, wrócili do Galilei, do swego miasta - Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim.
ROZWAŻ!
"[Józef i Maryja] postąpili według Prawa Pańskiego" - kilkakrotnie podkreśla to tekst Ewangelii (Łk 2, 22-24. 27. 39). Posłuszeństwo ma wartość samą w sobie, wprowadza porządek w rzeczywistość tego świata. Sam Bóg uczy nas tej zasady, że posłuszeństwo jest cenniejsze od składania ofiar (por. 1 Sm 15, 22).
Jezus uwolnił nas spod władzy grzech właśnie przez taką postawę: stał się posłusznym aż po śmierć (Flp 2, 8). Nie ma wątpliwości, że jako człowiek uczył się posłuszeństwa już w nazaretański domu. Poprzez posłuszeństwo dzieci poznają co dobre, a co złe, co bezpieczne, a co groźne, co pożyteczne, a co szkodliwe. Nie ma innego sposobu zaszczepienia w nich tego mechanizmu pozwalającego przez całe życie iść za tym co mądre, dobre i piękne. Kształtowana jest wówczas owa wewnętrzna sprawność umożliwiająca podejmowanie właściwych decyzji w oparciu o słowo Boże, a nie własne zachcianki.
Posłuszeństwo Józefa i Maryi sięga poza granice rodziny. Zaowocowało wypełnieniem się obietnicy, którą Bóg dał Symeonowi. Obecność w świątyni i ofiarowanie Jezusa jest kolejnym światłem dla starca. W świątynnym spotkaniu Prawa i Natchnienia odkrywamy, że moja stabilność i przewidywalność może stać się cząstką Bożego planu, a dla kogoś „z zewnątrz”, objawieniem i poruszeniem w kierunku odkrycia Bożego działania. Symeon dotarł w tym dniu do sedna swego istnienia. Zobaczył światło, które potwierdziło, że jego życie nie jest bezsensowne i nie jest zmarnowane. Publicznie potwierdza, ze warto ufać Bogu i czekać na Jego działanie. Wielbi Boga i doświadcza spełnienia.
Nasze proste codzienne czynności wynikające z posłuszeństwa Prawu Bożemu mają sens. Najpierw same w sobie, a w następnej kolejności mogą stać się osnową dla Bożych dzieł w świecie. Nie wszystko dziś wiemy, nie wszystko widzimy. Czasem ktoś „z zewnątrz” wyrazi to i potwierdzi. Potrzebujemy coraz większej świadomości jak wartościową postawą jest poszanowanie Bożego Prawa i jak bardzo postępowanie według jego zasad służy nam samym.
MÓDL SIĘ!
którzy postępują według Prawa Pańskiego.
Szczęśliwi, którzy zachowują Jego upomnienia,
całym sercem Go szukają,
którzy nie czynią nieprawości,
lecz kroczą Jego drogami.
Ty na to dałeś swoje przykazania,
by pilnie ich przestrzegano.
Oby moje drogi były niezawodne
w przestrzeganiu Twych ustaw!
Wtedy nie doznam wstydu,
gdy zważać będę na wszystkie Twe przykazania.
Chcę Ci dziękować szczerym sercem,
gdy nauczę się wyroków Twej sprawiedliwości.
Przestrzegać będę Twych ustaw:
nie opuszczaj mnie nigdy!
(Ps 119, 1-8)
ŻYJ SŁOWEM!
Spojrzyj na nowo na Dziesięć przykazań, i jeśli któreś z nich bardziej zapisane jest na papierze niż w Twoim sercu, to postanów, by dopilnować przestrzegania go w ciągu najbliższych tygodni z większą gorliwością. Postaraj się, by coraz mniej było w tym „przymusu” a coraz więcej Twojej woli.
ks. Artur Sepioło
