VII Niedziela zwykła - 24.02.2019

2019-02-21

Jezus powiedział do swoich uczniów: „Powiadam wam, którzy słuchacie: Miłujcie waszych nieprzyjaciół; dobrze czyńcie tym, którzy was nienawidzą; błogosławcie tym, którzy was przeklinają i módlcie się za tych, którzy was oczerniają. Jeśli cię kto uderzy w policzek, nadstaw mu i drugi. Jeśli zabiera ci płaszcz, nie broń mu i szaty. Dawaj każdemu, kto cię prosi, a nie dopominaj się zwrotu od tego, który bierze twoje. Jak chcecie, żeby ludzie wam czynili, podobnie wy im czyńcie. Jeśli bowiem miłujecie tych tylko, którzy was miłują, jakaż za to należy się wam wdzięczność? Przecież i grzesznicy okazują miłość tym, którzy ich miłują. I jeśli dobrze czynicie tym tylko, którzy wam dobrze czynią, jaka za to należy się wam wdzięczność? I grzesznicy to samo czynią. Jeśli pożyczek udzielacie tym, od których spodziewacie się zwrotu, jakaż za to należy się wam wdzięczność? I grzesznicy pożyczają grzesznikom, żeby tyleż samo otrzymać. Wy natomiast miłujcie waszych nieprzyjaciół, czyńcie dobrze i pożyczajcie, niczego się za to nie spodziewając. A wasza nagroda będzie wielka i będziecie synami Najwyższego; ponieważ On jest dobry dla niewdzięcznych i złych. Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny. Nie sądźcie, a nie będziecie sądzeni; nie potępiajcie, a nie będziecie potępieni; odpuszczajcie, a będzie wam odpuszczone. Dawajcie, a będzie wam dane; miarę dobrą, ubitą, utrzęsioną i wypełnioną ponad brzegi wsypią w zanadrza wasze. Odmierzą wam bowiem taką miarą, jaką wy mierzycie”.

Słowa Jezusa z dzisiejszej Ewangelii zaczynają się od zaskakującego zwrotu: Powiadam wam, którzy słuchacie... Mogłoby się wydawać - czytając te słowa - że Jezus mówi do wybranych słuchaczy. Kiedy jednak zwrócimy uwagę na kontekst, sięgając do Ewangelii z ostatniej niedzieli, zauważymy, że to nie takie oczywiste.

Do kogo właściwie mówi Jezus? Po wyborze Dwunastu, najpierw zaczął nauczać: błogosławieni jesteście… - mówi więc do ubogich, głodnych, płaczących, znienawidzonych, a następnie mówił biada... do bogatych, sytych, śmiejących się, chwalonych i podziwianych. Natomiast pierwszy werset dzisiejszej Ewangelii (6,27) rozpoczyna się od spójnika lecz. Oznacza to, że Jezus nie mówi do osób, do których zwracał się przed chwilą, ale do wszystkich słuchaczy Ewangelii.

Czy możemy uznać, że Jezus nie mówi do nas, do ciebie i do mnie? Tak, Chrystus głosi Dobrą Nowinę do każdego z nas! Powstaje jednak dysonans, czy zatem ja jestem tym ubogim, płaczącym, znienawidzonym, a może bogatym, sytym, śmiejącym się, chwalonym? Potrzeba mi zastanowić się nad prawdą o sobie samym. Czy jestem ubogim? Na czym polega to moje ubóstwo? Czy polega ono na mojej grzeszności; na tym, że przez grzech odrzucam Bożą miłość, której w rzeczywistości każdy z nas jest głodny – tylko czy jestem tego świadom?

Sednem dzisiejszej Łukaszowej nowiny jest wezwanie do miłości trudnej i wymagającej - miłości nieprzyjaciół. Rozważając ten fragment Ewangelię, myślałem o moich nieprzyjaciołach, wrogach – kim oni są? Jest to prawidłowa reakcja, kiedy skłaniamy się do myśli o tych, których postrzegamy jako złych (wrogów), nawet jeśli spychamy to do naszej nieświadomości. Tak właściwe nieprzyjacielem Ewangelii jest każdy, kto staje się nieprzyjacielem Chrystusa. Każdy, kto Go uderzył w policzek, przeklinał i oczerniał… Rodzi się więc kolejne pytanie: Czy czasem przez mój grzech, nie uderzam, oczerniam i przeklinam Zbawiciela?

Silvano Fausti SJ mówi wprost: W Jezusie objawia mi się oblicze Boga, który mnie kocha, gdy ja jestem Jego nieprzyjacielem; wyświadcza mi dobro, gdy ja Go nienawidzę; błogosławi mnie, gdy ja Go przeklinam; wstawia się za mną, gdy ja Go morduję. Oto obraz Boga i Jego miłość do wszystkich tych niewdzięcznych oraz złych, a także naszej nieprzyjaźni względem Niego.

W tajemnicy Jezusa możemy poznawać i zgłębiać prawdę, jak bardzo Bóg nas umiłował (por. J 3,16; 1 J 1,1). W świetle takiej miłości możemy pytać o naszych nieprzyjaciół, ponieważ Jezus zaprasza nas do naśladowania. On, nasz Pan i Bóg, obdarował nas miłością aż po śmierć krzyżową, mimo naszej nieprzyjaźni. Mając Jezusa za przykład i chcąc być miłosiernym jak Bóg, mamy tylko jedno wyjście: uczyć się miłować nieprzyjaciół przez czyny naszych rąk, przez błogosławieństwo naszych słów i modlitwę naszych czystych serc.

Na koniec warto jeszcze zwrócić uwagę na użyte w wierszu 36 greckie słowo oiktirmōn, które wskazuje ono na zewnętrzny przejaw miłosierdzia. Chodzi o konkretny czyn miłości - o współczucie i działanie, które za nim idzie.

Rozważmy zatem:

• Jak rozumiesz wezwanie do miłości nieprzyjaciół? Kim oni są dla ciebie?
  
• Jaki masz obraz relacji między sobą a Bogiem, między Nim a tobą?
• Do czego konkretnie (czyn miłości) wzywa cię Ewangelia?

MÓDL SIĘ!

Boże, Ty nam nakazałeś, abyśmy szczerze miłowali naszych nieprzyjaciół. Przybądź mi z pomocą w moim utrapieniu. Uzdrów me poczucie doznanej krzywdy i wejrzyj miłościwie na tych, którzy mnie zranili. Spraw, abym zgodnie z Twoim przykazaniem umiał za zło płacić dobrem i spotkanym bliźnim zawsze pomagał dźwigać ich ciężary. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Modlitwa za tych, którzy nas ranią (Duc in altum, s. 332)

ŻYJ SŁOWEM!

Daj sobie czas w tym tygodniu, by wrócić do wniosków z twojego rozważania, szczególnie do trzeciego pytania. Proś Pana o umocnienie miłości bliźnich, nieprzyjaciół, każdego napotkanego człowieka. Proś o pogłębianie relacji z Bogiem i poznawanie Bożej miłości, by przez jej doświadczenie uczyć się, jak obdarzać miłością ludzi wokół Ciebie.