V Niedziela Wielkiego Postu – 07.04.2019

2019-04-04

Jezus udał się na Górę Oliwną, ale o brzasku zjawił się znów w świątyni. Cały lud schodził się do Niego, a On, usiadłszy, nauczał ich.

Wówczas uczeni w Piśmie i faryzeusze przyprowadzili do Niego kobietę, którą dopiero co pochwycono na cudzołóstwie, a postawiwszy ją pośrodku, powiedzieli do Niego: «Nauczycielu, tę kobietę dopiero co pochwycono na cudzołóstwie. W Prawie Mojżesz nakazał nam takie kamienować. A Ty co powiesz?» Mówili to, wystawiając Go na próbę, aby mieli o co Go oskarżyć.

Lecz Jezus, schyliwszy się, pisał palcem po ziemi. A kiedy w dalszym ciągu Go pytali, podniósł się i rzekł do nich: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem». I powtórnie schyliwszy się, pisał na ziemi.

Kiedy to usłyszeli, jeden po drugim zaczęli odchodzić, poczynając od starszych, aż do ostatnich. Pozostał tylko Jezus i kobieta stojąca na środku.

Wówczas Jezus, podniósłszy się, rzekł do niej: «Kobieto, gdzież oni są? Nikt cię nie potępił?» A ona odrzekła: «Nikt, Panie!» Rzekł do niej Jezus: «I Ja ciebie nie potępiam. Idź i odtąd już nie grzesz».

Prawo bywa nieraz bezwzględne wobec osób dopuszczających się niewłaściwego zachowania. Często nie uwzględnia ludzkich przeżyć, trudnej historii życia czy doświadczeń, które mają wpływ na uwikłanie się w kręg zła. Bolesne zranienia zamykają człowieka w mroku zniewolenia i nie pozwalają odzyskać życia utraconego przez niewierność przykazaniom Bożym.

Wydarzenie opisane w Ewangelii ukazuje pułapkę łatwych i lekkomyślnych sądów faryzeuszy i uczonych w Piśmie, który szybko wydali wyrok na kobietę "pochwyconą na cudzołóstwie" (J 8,4). A może ona była tylko "pionkiem w grze"? Miała być "pretekstem", by wystawić na próbę - oskarżyć Jezusa (8,6; por. Mt 22,18). Oni nie zadają sobie pytań o to, co kobietę popchnęło do takiego sposobu życia. Interesuje ich sam czyn i kara zgodna z literą Prawa Mojżeszowego. Nie wnikają w uczucia i sferę osobową tej kobiety. Cechą charakterystyczną relacji św. Jana jest fakt, że kobieta "przyłapana na cudzołóstwie" zostaje postawiona w centrum zdarzenia. To jej życie ma zostać osądzone na podstawie przepisu zawartego w Prawie oraz opinii Jezusa. Faryzeusze nie myślą o procesie, świadkach itd., jakby zapomnieli o Zuzannie, bohaterce opowiadania z Księgi Daniela (Dn 13). Według Prawa Mojżeszowego kobieta jest winna!

Chrystus zmienia bieg wydarzeń. On dostrzega człowieka, patrzy na kobietę - jak zawsze - z miłością. Nie patrzy na jej grzechy, tak samo jak nie patrzy na nas z perspektywy naszych grzechów i słabości. Każdego widzi z perspektywy miłosierdzia, dlatego dostrzega człowieka grzesznego, a nie sam zły czyn. Bóg zawsze kieruje się ku sercu człowieka, który pragnie się nawrócić i żyć w obecności Boga. Jezus pragnie zbawienia dla każdego człowieka, a grzech niszczy w swoim miłosierdziu. On uczył: „Lekarz nie jest potrzebny zdrowym, lecz chorym. Idźcie i starajcie się zrozumieć, co znaczy: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary. Bo nie przyszedłem powoływać sprawiedliwych, ale grzeszników (Mt 9,12).

Reakcja Jezusa zaskakuje zebrany ludzi. Najpierw milczy, potem coś pisze na ziemi, a w końcu stwierdza: «Kto z was jest bez grzechu, niech pierwszy rzuci w nią kamieniem» (8,7). To nie jest wyrok, to nie jest też obrona. A jaka jest reakcja zebranego ludu? Rozchodzą się, jeden po drugim, "poczynając od starszych ludu" (8,9). Odchodzą, gdyż zrozumieli i poznali, że wszyscy są grzeszni w świetle Boga. Nie czują się bardziej sprawiedliwi od kobiety, lecz tak samo grzeszni.

Orędziem Ewangelii jest przebaczenie, choćby "wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją" (Iz 1,18). Spotkanie z Chrystusem przemienia życie,  o czym przekonała się niewiasta z Ewangelii: Nikt cię nie potępił? (...). Ja też cię nie potępiam. Idź, lecz odtąd już nie grzesz (8,10n). Dzięki przebaczeniu kobieta może uczestniczyć w tajemnicy męki, śmierci i zmartwychwstania Chrystusa.

którego grzech został puszczony w niepamięć.

Szczęśliwy człowiek, któremu Pan nie poczytuje winy,

w którego duszy nie kryje się podstęp.

Póki milczałem, schnęły kości moje,wśród codziennych mych jęków.

Bo dniem i nocą ciążyła nade mną Twa ręka,

język mój ustawał jak w letnich upałach.

Grzech mój wyznałem Tobie i nie ukryłem mej winy.

Rzekłem: «Wyznaję nieprawość moją wobec Pana»,

a Tyś darował winę mego grzechu!

Ps 32 [31],1-5

W czasie adoracji Najświętszego Sakramentu podziękuj Chrystusowi za to, że patrzy na ciebie z miłością i pragnie spotkania z tobą. Bóg zna twoje serce i oczekuje, byś uznał swój grzech i wybaczył innym. Powtarzaj często słowa: „Dzięki, Ci Jezu za twój Krzyż, który zgładził wszelki grzech. Pomóż mi, abym nie wydawał wyroku potępienia na nikogo z moich braci i sióstr".

Daniel Bubik