Uroczystość Zesłanie Ducha Świętego - 27.05.2012

2012-05-25

Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął [jeden]. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami?» - mówili pełni zdumienia i podziwu. «Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? - Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie - słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».

ROZWAŻ!

Dotąd mam przed oczami obraz, kiedy w dniu pogrzebu Jana Pawła II, gdy procesja docierała do miejsca celebracji, pośród kardynałów powstało niemałe zamieszanie po uderzeniu gwałtownego wiatru. Odświętne szaty liturgiczne wzburzone wiatrem przesłaniały im oczy, zakrywały twarze, a mitry spadały z głów. Następnie w bardzo wymowny sposób została zamknięta księga Ewangelii, umieszczona na trumnie papieża. Kiedy przewracane wiatrem kartki zatrzasnęła uniesiona silnym podmuchem gruba okładka. Jak gdyby ktoś chciał pokazać, że całe życie papieża było zapisane w tej księdze, nią podyktowane. Można powiedzieć, że tak jak w dniu Pięćdziesiątnicy Duch Święty zstąpił na apostołów dla pożytku tych, do których uczniowie Chrystusa mieli być posłani, tak i w dniu pogrzebu Jana Pawła II wspomniane epizody były dla wielu budujące. Widzimy jak w tych wydarzeniach Duch Święty „objawia się dla wspólnego dobra” (1 Kor 12,7). Trzeba jednak zauważyć, że ogół wydarzeń związanych ze śmiercią i pogrzebem papieża Polaka stanowił jeden wielki powiew Ducha Świętego, a opisane sceny z ceremonii pogrzebowej na Placu Św. Piotra stanowiły zwieńczenie wcześniejszych wydarzeń.

Należy wspomnieć ten wieczór, 2 kwietnia 2005 r., gdy papież Polak odchodził do „domu Ojca”. Była to sobota, wigilia Święta Miłosierdzia Bożego, a więc wieczór rozpoczynający to święto. W prywatnym objawieniu św. siostry Faustyny Kowalskiej Chrystus mówi: Pragnę, aby święto Miłosierdzia, było ucieczką i schronieniem dla wszystkich dusz, a szczególnie dla biednych grzeszników. W dniu tym otwarte są wnętrzności miłosierdzia Mego, wylewam całe morze łask na dusze, które się zbliżą do źródła miłosierdzia Mojego. Która dusza przystąpi do spowiedzi i Komunii świętej, dostąpi zupełnego odpuszczenia win i kar. W dniu tym otwarte są wszystkie upusty Boże, przez które płyną łaski (Dz. 699).

Już wtedy ludzie na całym świecie modlili się za Ojca Świętego, byli przy nim, gdy odchodził, a gdy zgasło jego ziemskie życie, jeszcze tej samej nocy udawali się do kościołów na Msze św. Następnego dnia, tj. w niedzielę, mnóstwo osób nawiedzało świątynie. Niektórzy przychodzili po raz pierwszy od wielu lat. Osoby te uczestniczyły w Eucharystii i korzystały z sakramentu pokuty i pojednania. Wtedy to, każdy kto zbliżył się do zdroju miłosierdzia Bożego, został hojnie obdarowany: łaską nawrócenia czy pogłębienia wiary; a może darem zastanowienia nad sensem cierpienia czy pragnieniem pogłębionego życia. Inspiracją stała się osoba Jana Pawła II, jego słowa i czyny jeszcze przez wiele dni obecne były w mediach. Po jakimś czasie przestano mówić o Papieżu, powróciły zwykłe sprawy, kłótnie, spory, prześladowania...

Na przykładzie bł. Jana Pawła można jednak zauważyć, jak jeden człowiek, wierny Bogu, może sprawić, że Duch Święty będzie udzielał się innym dla wspólnego dobra. Takich przykładów można podać więcej. Ludźmi, którzy znacząco wpłynęli na odnowę Kościoła, tchnęli weń „nowego ducha”, byli m. in. Św. Franciszek z Asyżu, św. Jan od Krzyża, św. Teresa Wielka czy św. Faustyna Kowalska.

Cechą potwierdzającą wartość czynu, przeprowadzone przez człowieka z natchnienia Bożego, jest przetrwanie tego dzieła. Jak wiemy zakony franciszkańskie funkcjonują aż po dziś dzień, mistycyzm hiszpański jako spuścizna św. Janie od Krzyża i Teresy Wielkiej stanowią światło w szukaniu Boga i dla rozwoju duchowości, a orędzie o miłosierdziu Bożym obiega cały świat. Bierzmy więc przykład ze świętych, zostańmy przyjaciółmi Boga i pozwólmy kształtować się Duchowi Świętemu.

Być na usługach Ducha Świętego, być Jego współpracownikiem w dziele zbawienia, to słuchać Go i być gotowymi przyjęć Jego natchnienia. Natchnienia przychodzą w postaci myśli rozjaśniających np. prawdy wiary. Mogą to być też dobre czyny, pożyteczne inicjatywy, proste gesty życzliwości i uwagi wobec bliźnich. Często pojawiają się podczas modlitwy, która buduje jedność (por. Dz 1,14).

Trudno jest słuchać natchnień bezpośrednio. Czasem nie wiemy: czy coś pochodzi od Ducha Świętego lub nie zdajemy sobie do końca sprawy: czy jest to dzieło Boże? Konieczne jest rozeznanie duchowe i posłuszeństwo wobec Kościoła. Na szczęście jest Pismo Święte „od Boga natchnione” (2 Tm 3,16), przez które On sam mówi do nas. Mówi wyraźnie, bo językiem ludzkim. Zaufaj Bogu, Jego Słowu, które prawdziwie przychodzi z pomocą.

Warto jednak słuchać i pytać:

• Co Duch mówi do Kościołów (Ap 2,7.11.17.29; 3,6.13.22)?
• Jakie są zasady korzystania z darów i charyzmatów (por. 1 Kor 14)?
• Rozeznanie duchowe - to intelektualny i duchowy wysiłek, by ocenić, dostrzec, odróżnić wśród wielu możliwych postaw ludzkich, te które pochodzą oraz te które nie pochodzą od wewnętrznego tchnienia Ducha Świętego. Jak rozumieć "posłuszeństwo w wierze" (por. Rz 1,5; 5,19; 10,16; 2 Kor 10,5; Flp 2,8; Hbr 11,8)?
  

Boże, Duchu Święty, słodka Miłości Ojca i Syna, aby całkowicie należeć do Ciebie, oddaję Ci teraz i na zawsze: moje serce, moje ciało i duszę, moje siły i zdolności, moje cierpienia i radości, moje życie i śmierć. Oddaję Ci też wszystkich, którzy są mi drodzy i wszystko, czym jestem i co posiadam, abyś Ty sam mógł tym rozporządzać i panować nade mną swoją miłością, teraz i wieczności. Amen.

Św. Arnold Janssen.

ŻYJ SŁOWEM!

W sprawach dla ciebie najtrudniejszych przyzywaj Ducha Świętego, proś Go o pomoc. Na ile to możliwe, postaraj się o ciszę – przede wszystkim wewnątrz siebie. Oczekuj na nowe pomysły, które niekoniecznie przyjdą od razu. Może pojawią się w drodze do pracy / szkoły, czy w czasie wykonywania swoich obowiązków. Miej także odwagę otworzyć Pismo Święte, uwierzyć słowom tam zawartym i zmieniać swoje życie pod wpływem Ducha Świętego (por. J 14,26).

Wojciech Babiak