Święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana - 4.06.2020

2020-06-03

Jezus przyszedł z uczniami do ogrodu, zwanego Getsemani, i rzekł do im: «Usiądźcie tu, Ja tymczasem odejdę tam i będę się modlił». Wziąwszy z sobą Piotra i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę.Wtedy rzekł do nich: «Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną!». I odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: «Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty niech się stanie».

Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra: «Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe». Powtórnie odszedł i tak się modlił: «Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich, i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja!»

ROZWAŻ!

Zwykle gdy jest nam ciężko i natłok wydarzeń nas przygniata, a w sercu pojawia się smutek, staramy się zwrócić do osób nam najbliższych, oczekując od nich pocieszenia. Chcemy podzielić się swoimi przeżyciami i troskami. Być może nie zdajemy sobie z tego sprawę, ale tego typu zachowanie bardzo zbliża ludzi. Otwierając się na drugą osobę, tak naprawdę otwieramy nasze serca, a otwierając serca otwieramy się na miłość. I to właśnie miłość potrafi uśmierzyć ból i dodać sił do jego znoszenia. Doskonale wiedział o tym Jezus, gdy modlił się do Ojca w Ogrójcu.

Z pewnością nie raz wyobrażaliśmy sobie scenę cierpiącego Jezusa w Ogrojcu. Zbawiciel klęczy na twardej skale. Wznosi błagalnie do nieba splecione dłonie. Oczy pełne krwawych łez patrzą w górę, szukając Ojca, a język wypowiada słowa: Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale jak Ty niech się stanie (Mt 26,39). Dziś, w święto Jezusa Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana, Kościół daje nam obraz Jezusa cierpiącego? Dlaczego?

Jezus Chrystus będąc Najwyższym Kapłanem ukazuje nam dzisiaj istotę posłuszeństwa i modlitwy. Wydaję się jakby modlitwa i posłuszeństwo względem Ojca, tworzyły w tym krótkim fragmencie Ewangelii swoistą jedność. Jedność ta rodzi siłę do złożenia siebie w ofierze za grzechy całego świata, co wkrótce ma się dopełnić na drzewie krzyża.

Na początku skupmy się na modlitwie Chrystusa. Jezus był niewątpliwie człowiekiem modlitwy,przecież Ewangeliści wielokrotnie podają, że zgodnie ze zwyczajem żydowskim odmawiał modlitwę błogosławieństwa, na przykład w czasie rozmnożenia chlebów pobłogosławił chleby i ryby (Mk 6,41; 8,7; Mt 14,19; 15,36; Łk 9,16; J 6,11); kiedy indziej pobłogosławił dzieci, które do Niego przyprowadzono (Mk 10, 16); w czasie Ostatniej Wieczerzy uroczyście pobłogosławił chleb i wino (Mk 14,22-23; Łk 22,19-20; Mt 26,26-27). Wielokrotnie pojawia się również w Ewangeliach stwierdzenie, że oddalał się, aby się modlić. Działo się tak zwłaszcza po wielkich cudach, jak gdyby w takich momentach odczuwał szczególną potrzebę przebywania sam na sam z Ojcem, by wysławiać Go i dziękować za to, iż objawił swoją moc i dobroć. Jednak ta modlitwa w Ogrójcu wydaje się być trochę inna, gdyż jest przepełniona smutkiem i trwogą (por. Mt 26, 37-38). Jezus staje przed Ojcem w szczerości – nie udaje nikogo, nie kryje swoich uczuć i emocji, które mu towarzyszą, wręcz przeciwnie w geście prostracji pada na twarz i modląc się ofiaruje to Ojcu. Otwierając serce na swego Ojca zyskuje siły do przyjęcia Jego woli - Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich, i muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja! (Mt 26,42). To właśnie miłość ojcowska uzdalnia go do tego co po ludzku wydaje się ponad siły każdego człowieka.

Czego nas uczy Jezus? Mianowicie tego, że fundamentem dobrej modlitwy jest szczerość. To właśnie taka modlitwa tworzy autentyczną relacje z Bogiem, dzięki której uzyskujemy moc do podążania za wolą Pana, nawet gdy w pierwszej chwili wydawałoby się to przekraczać nasze siły. Wtedy tylko, tak jak Najwyższy Kapłan, będziemy w stanie ofiarować nawet swoje życie w służbie Bogu i bliźniemu. I właśnie to nazywamy prawdziwym posłuszeństwem. Posłuszeństwem, które nie jest niewolnictwem, ale postawą wynikającą z prawdziwego aktu miłości, bo przecież miłość wynika z wolności, gdyż jest czymś dobrowolnym.

Dziś, Jezus przestrzega nas: czuwajcie (bądźcie czujni, wypatrujcie woli Boga) i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie tego świata, który negując ofiarę z siebie w darze dla innych, neguje tak naprawdę istotę miłości (Mt 26,41).

Zastanów się zatem:

• Kiedy ostatni raz, w szczerości otworzyłem, przed Bogiem swoje serce?
• Czy często zdarza mi się szukać sił do spełniania woli Boga właśnie na modlitwie? A może wolę zdać się na innych ludzi albo szukać tej siły wyłącznie w sobie?
• Czym jest dla mnie posłuszeństwo?

Jezu, który cierpiąc w Ogrójcu modliłeś się pełen ufności do Ojca, pomóż nam słabym ludziom, podobnie jak Ty upatrywać w Bogu jedyne źródło sił, zwłaszcza wtedy, gdy z zewsząd ogarnie nas trwoga i zwątpienie.

Duchu Święty, wspieraj nas w naszych modlitwach i spraw, abyśmy zawsze pełni ufności w miłość Bożą, szukali i spełniali w posłuszeństwie Jego świętą wolę.

Czytając Słowo Boże, módl się jednocześnie do Ojca, stając przed Nim w szczerości serca. Nie kryj przed Nim swoich przeżyć ani uczuć. Dziel się z Nim wszystkim, co przeżywasz i ofiaruj Mu to z miłości. Bądź wobec Niego szczery! Jednocześnie wypatruj Jego woli i proś, na wzór Jezusa, o posłuszeństwo i siłę do jej wypełniania.