VI Niedziela zwykła - 13.02.2022r

2022-02-11

Jezus zszedł z dwunastoma Apostołami na dół i zatrzymał się na równinie. Był tam duży poczet Jego uczniów i wielkie mnóstwo ludu z całej Judei i z Jerozolimy oraz z wybrzeża Tyru i Sydonu. A On podniósł oczy na swoich uczniów i mówił: „Błogosławieni jesteście wy, ubodzy, albowiem do was należy królestwo Boże. Błogosławieni wy, którzy teraz głodujecie, albowiem będziecie nasyceni. Błogosławieni wy, którzy teraz płaczecie, albowiem śmiać się będziecie. Błogosławieni będziecie, gdy ludzie was znienawidzą i gdy was wyłączą spośród siebie, gdy zelżą was i z powodu Syna Człowieczego podadzą w pogardę wasze imię jako niecne: cieszcie się i radujcie w owym dniu, bo wielka jest wasza nagroda w niebie. Tak samo bowiem przodkowie ich czynili prorokom. Natomiast biada wam, bogaczom, bo odebraliście już pociechę waszą. Biada wam, którzy teraz jesteście syci, albowiem głód cierpieć będziecie. Biada wam, którzy się teraz śmiejecie, albowiem smucić się i płakać będziecie. Biada wam, gdy wszyscy ludzie chwalić was będą. Tak samo bowiem ojcowie ich czynili fałszywym prorokom”.

Po powołaniu apostołów (Łk 6,12-16), co miało kluczowe znaczenie w organizacji Kościoła, ewangelista Łukasz ukazał, jak Chrystus z ustanowionymi apostołami zszedł na dół i zatrzymał się na równinie, gdzie czekali już na Niego Żydzi i poganie. To właśnie do nich Jezus pośle swoich apostołów. Następnie Chrystus naszkicował program życia nowej wspólnoty. Słynną mowę dotyczącą błogosławieństw znamy w dwóch wersjach (por. Mt 5,1-11). U Mateusza jest ona dłuższa. Łukasz natomiast podaje wersję krótszą. W Ewangelii według św. Łukasza Jezus skierował swoje słowa bezpośrednio do powołanych apostołów, a pośrednio do wszystkich ludzi. Również i my jesteśmy ich adresatami.

I jakie to słowo Jezus kieruje do nas? „Błogosławieni/Szczęśliwi” (gr. makarioi) – dobry początek. Jesteśmy szczęściarzami. Chrystus mówi: „Błogosławieni jesteście”, czyli jesteście szczęśliwi. Jak można być szczęśliwym, będąc ubogim, głodnym, smutnym i znienawidzonym? Gdzie tu szczęście? A co dalej słyszymy? „Biada wam” (gr. ouai hymin). Biada ludziom bogatym, sytym, radosnym i chwalonym. Dwie skrajności, dwie drogi. Czy wystarczy w takim razie być człowiekiem biednym i cierpiącym, aby się wypełniła ta obietnica? Nie! Drogą jest Jezus Chrystus! Tylko On jest Drogą, Prawdą i Życiem (J 14,6). Należy być z Nim.

Nie należy szukać szczęścia, nasycenia, radości w tym wszystkim, co jest ulotne. Należy szukać bogactwa łaski Bożej, widzieć swoją własną niewystarczalność i karmić się tym, co Bóg nam daje – karmić się Słowem Bożym i Chlebem Życia: „Oto nadejdą dni - wyrocznia Pana Boga - gdy ześlę głód na ziemię, nie głód chleba ani pragnienie wody, lecz głód słuchania słów Pańskich” (Am 8,11); „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne” (J 6,54a). Komunia Święta jednoczy nas z Chrystusem, daje nam szczęście, którego nic i nikt nie może nam dać. Jesteśmy szczęśliwi, gdy odczuwamy głód Słów Pańskich i Chleba Życia, i gdy Jezus zaspokaja ten nasz głód swoim Słowem i swoim Ciałem.

Rodzina najwyższego i prawdziwego Boga ma swe pocieszenie; pocieszenie, które nie zawodzi i nie jest oparte na oczekiwaniu rzeczy nietrwałych i znikomych. Szczęśliwi jesteśmy wtedy, gdy dóbr ziemskich używamy tylko jako przechodnie i nie przywiązujemy się zbytnio do nich. W swoich nieszczęściach zaś zdobywamy doświadczenie lub się poprawiamy, gdy sami je na siebie ściągnęliśmy.

„A my przez Niego uwolnieni, oczyszczeni z przewrotnych żądz, stawszy się dla wielu przyczyną zbawienia, powinniśmy – każdy przez swój trud i swoje cnoty – podnieść się prawdziwie z ziemi ku pokojowi niebiańskiemu do królestwa miłości, aby być zawsze z Chrystusem i cieszyć się dobrami wiecznymi” (św. Mesrop).

„Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie i serce wasze” (Łk 12,34).

Przypatrzmy się dzisiaj naszemu sercu:

• Do czego jesteś „przywiązany/a”?
• Czego pragniesz? Z czym jest związany ten głód, to pragnienie?
• Zauważ nieszczęście grzechu, który zdarza Ci się popełniać. Zauważ go i ogranicz to wszystko, co Cię skłania do popełnienia tego grzechu.

Chcemy być ubodzy, tak jak Ty, Panie Jezu. Nie chcemy pokładać nadziei w nas samych, w naszych zdolnościach, zaletach czy we wszelkiego rodzaju bogactwach, ponieważ nie chcemy budować naszego życia na piasku. Możemy bowiem zasłużyć sobie na słowa, które już kiedyś skierowałeś do bogaczy: „Biada wam!”. Chcemy iść Twoją drogą i całkowicie zaufać miłości Twojego i naszego Ojca, żyjąc jak dzieci w Jego ramionach, pewni Jego niezmiennej wierności. Tak jak Maryja, Twoja najdroższa Matka, chcemy oprzeć się na wszechmocy Tego, który wskrzesił Ciebie z martwych. On przecież wszystkich obdarza wielką miłością. Z pewnością i w naszym życiu przyjdą trudne chwile. To jest nieuchronne. Czasami będzie się nam wydawać, że to już koniec, że nie ma najmniejszej nawet nadziei. Ale wtedy, tak jak i Ty, będziemy chcieli powiedzieć z sercem przepełnionym ufnością: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam życie moje”.

Zapisz sobie w widocznym miejscu słowa: „Szczęśliwy, kto ma nadzieję w Panu, Bogu swoim” (Ps 146,5).