XXVI Niedziela zwykła - 30.09.2012

2012-09-27

Jan rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto nie chodzi z nami, jak w Twoje imię wyrzucał złe duchy, i zabranialiśmy mu, bo nie chodził z nami». Lecz Jezus odrzekł: «Nie zabraniajcie mu, bo nikt, kto czyni cuda w imię moje, nie będzie mógł zaraz źle mówić o Mnie. Kto bowiem nie jest przeciwko nam, ten jest z nami. Kto wam poda kubek wody do picia, dlatego że należycie do Chrystusa, zaprawdę, powiadam wam, nie utraci swojej nagrody. Kto by się stał powodem grzechu dla jednego z tych małych, którzy wierzą, temu byłoby lepiej uwiązać kamień młyński u szyi i wrzucić go w morze. Jeśli twoja ręka jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie ułomnym wejść do życia wiecznego, niż z dwiema rękami pójść do piekła w ogień nieugaszony. I jeśli twoja noga jest dla ciebie powodem grzechu, odetnij ją; lepiej jest dla ciebie, chromym wejść do życia, niż z dwiema nogami być wrzuconym do piekła. Jeśli twoje oko jest dla ciebie powodem grzechu, wyłup je; lepiej jest dla ciebie jednookim wejść do królestwa Bożego, niż z dwojgiem oczu być wrzuconym do piekła, gdzie robak ich nie umiera i ogień nie gaśnie.

ROZWAŻ!

Uczciwy niewierzący czy fanatyczny wyznawca? Zwyczajna dobroć i pomoc bliźniemu czy podwójne życie moralne? Wielu ludzi widzi prawidła życia religijnego tylko w barwach: czarno – białych. Nie dostrzega oznak dobra czy promieni prawdy w postawach ludzi poszukujących (oddalonych). Ewangeliczny Nauczyciel ukazuje prawdziwą wielkość człowieka na podstawie codziennych wyborów moralnych i umiejętnej walki z pokusami. Prawdziwy wyznawca Chrystusa nie może żyć wbrew Jego nauce; nie może też „źle mówić o Nim”. Jeśli kieruje się w swoim życiu najważniejszym przykazaniem – przykazaniem Boga i bliźniego, to nie „nie utraci swojej nagrody”.

Jeden z uczniów (umiłowany) widział kogoś, kto «wyrzucał złe duchy» (Mk 9,38). Radykalny "syn Gromu" (Mk 3,17) oburzał się, protestował, forował sądy, wykluczał. A co na to Mistrz z Nazaretu? Sprawowanie egzorcyzmów – wyrzucanie demonów było bardzo ważną czynnością w publicznej działalności Jezusa. Realna obecność szatana i jego wpływ na człowieka były znane, chociażby z lektury Księgi Hioba (1,1 – 2,10). Szatan wprowadza zło, rzuca podejrzenia, chce, aby Bóg zaczął posądzać człowieka o brak bezinteresowności. Szatan wprowadza niezgodę pomiędzy ludzi, w rodziny, grupy, wzbudza wzajemną nieufność, zazdrość. Wyrzucanie złych duchów było zatem działaniem uzdrawiającym. Zamiast niechęci rozsiewa się zrozumienie, zamiast zazdrości – bezinteresowność, zamiast przemocy – pokój, zamiast egoizmu – otwarcie na innych. Kto dokonuje tego dzieła, może dokonywać je tylko w imię Jezusa.

Jaka nauka wypływa z tego dla nas? Jest to bardzo ważne kryterium rozeznawania. Tam, gdzie mamy do czynienia z niezgodą, zgorzknieniem, urazami, złośliwością, pomówieniami, jest obecny szatan. Gdzie natomiast znajdziemy akceptację, dobroć, szacunek, zrozumienie, z czyjejkolwiek by strony nie pochodziły i jakiekolwiek etykietki by miały, są zawsze działaniem zgodnym z dziełem Chrystusa.

Mistrz z Nazaretu posługuje się metodami rozpowszechnionymi w środowisku żydowskim. Jego pouczenia mają charakter hiperboli (wyolbrzymienia), którą Żydzi chętnie się posługiwali, aby wyrazić jakąś ważną prawdę. Zachęcając uczniów do walki z pokusami mówi radykalnie: Jeśli twoja ręka prowadzi cię do upadku, odetnij ją albo Jeśli twoje oko prowadzi cię do upadku, wyłup je! Na człowieka gorszącego (deprawującego) dzieci i tych „małych, którzy wierzą” wydaje surowy wyrok: Byłoby lepiej dla niego, aby mu przywiązano kamień młyński do szyi i wrzucono w morze. Nigdzie w Ewangelii nie znajdziemy tak ostrych słów!

Zgorszenie jest wielkim złem burzącym ład społeczno – moralny. Co prawda „niepodobna, żeby nie przyszły zgorszenia; lecz biada temu, przez którego przychodzą” (Łk 17,1). „Zgorszenie jest postawą lub zachowaniem, które prowadzi drugiego człowieka do popełnienia zła. Ten, kto dopuszcza się zgorszenia, staje się kusicielem swego bliźniego. Narusza cnotę i prawość; może doprowadzić swego brata do śmierci duchowej. Zgorszenie jest poważnym wykroczeniem, jeśli uczynkiem lub zaniedbaniem dobrowolnie doprowadza drugiego człowieka do poważnego wykroczenia” (KKK 2284; por. 2285-2287. 2326. 2353n. 2489). Retoryczne wyolbrzymienie (hiperbola) Jezusa ma zatem przekonać słuchaczy, że słowa czy czyny człowieka nigdy nie powinny być przyczyną grzechu innych. Uczeń Jezusa powinien zawsze unikać wszelkiego powodu do grzechu. W centrum jego życia musi być troska o poszanowanie dla duszy drugiego człowieka – poszanowanie godności człowieka – poszanowanie obrazu i podobieństwa do samego Boga (por. Rdz 1,26; Kol 1,15).

Świat, który dziś nas otacza, a zwłaszcza mass media, wręcz lubują się w zgorszeniach. Łamane jest wszelkie tabu, postępuje degradacja obyczajów i rozkład życia religijno – moralnego, warto zatem pytać:

MÓDL SIĘ!

Szukamy Twego oblicza, Ojcze, Twojego przepięknego i tajemniczego oblicza, z którego bierze początek wszystko i które my możemy w milczeniu adorować. Widzimy je na obliczu Twojego Syna, który nam je objawił swoimi słowami i czynami. Spraw, abyśmy kontemplując i słuchając Jego słowa, mogli zrozumieć Jego serce i w ten sposób poznać Ciebie, Boga wiecznego, żywego i prawdziwego, i Ducha Świętego, który od Ciebie pochodzi. Spraw, abyśmy mogli zobaczyć w każdej rzeczy odbicie Trynitarnej Tajemnicy Miłości, która ukazuje się i zbawia ludzkość.

C. M. Martini, Kazanie na Górze, Kielce 2008, 125.

ŻYJ SŁOWEM!

Wśród młodych niebezpiecznie szerzy się plaga samobójstw (por. film Sala samobójców, reż. J. Komasa, Polska 2011; Jesteś Bogiem, reż. L. Dawid, Polska 2012). Katechizm Kościoła jednoznacznie poucza: „Samobójstwo sprzeciwia się miłości Boga żywego (…). Samobójstwo popełnione z zamiarem dania «przykładu», zwłaszcza ludziom młodym, nabiera dodatkowo ciężaru zgorszenia” (KKK 2281n; por. Youcat 379). Warto znać i rozpowszechniać pełną naukę Kościoła na ten temat. Jezus Chrystus i Jego Ewangelia jest dla nas jedyną nadzieją!

ks. Jan Kochel

Ilustracja: całun z Turynu i chusta z Manoppello.