III Niedziela zwykła - 22.01.2023

2023-01-20

Gdy Jezus posłyszał, że Jan został uwięziony, usunął się do Galilei. Opuścił jednak Nazaret, przyszedł i osiadł w Kafarnaum nad jeziorem, na pograniczu ziem Zabulona i Neftalego. Tak miało się spełnić słowo proroka Izajasza: «Ziemia Zabulona i ziemia Neftalego, na drodze ku morzu, Zajordanie, Galilea pogan! Lud, który siedział w ciemności, ujrzał światło wielkie, i mieszkańcom cienistej krainy śmierci wzeszło światło».

Odtąd począł Jezus nauczać i mówić: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest królestwo niebieskie».

Przechodząc obok Jeziora Galilejskiego, Jezus ujrzał dwóch braci: Szymona, zwanego Piotrem, i brata jego, Andrzeja, jak zarzucali sieć w jezioro; byli bowiem rybakami. I rzekł do nich: «Pójdźcie za Mną, a uczynię was rybakami ludzi». Oni natychmiast, zostawiwszy sieci, poszli za Nim.

A idąc stamtąd dalej, ujrzał innych dwóch braci: Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, jak z ojcem swym Zebedeuszem naprawiali w łodzi swe sieci. Ich też powołał. A oni natychmiast zostawili łódź i ojca i poszli za Nim.

I obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc Ewangelię o królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu.

Już na początku warto zauważyć, że Jezus udaje się na ziemie Zabulona i Neftalego, o których to wspomniał sam prorok Izajasz w dzisiejszym I czytaniu (Iz 8,23b‒9,3). Ewangelista Mateusz przywołuje tamto proroctwo, którego Chrystus jest wypełnieniem. Kiedy spojrzymy głębiej, to możemy zauważyć, że uwięzienie Jana Chrzciciela i wydanie Jezusa są opisane tym samym greckim słowem paradidōmi. Słowo to może znaczyć: „oddaję, przekazuję, wydaję, zdradzam, składam w ofierze” i może być używane zarówno w sensie pozytywnym (o przekazywanie tradycji), jak i negatywnym (o zdradzie Judasza). Widzimy tu również zapowiedź przyszłego losu Pana.

Jezus opuszcza rodzinne strony w Nazarecie i przychodzi w okolice Kafarnaum. W ten sposób wypełnia się proroctwo. Chrystus jest wschodzącym światłem dla „Galilei pogan”. Tym światłem jest Jego obecność i słowo. Jezus wzywa i dziś każdego z nas do nawrócenia, które – jeśli Mu zaufamy – jest ciągłym procesem naszego życia. Wzywa do zmiany dotychczasowego sposobu życia, myślenia i odwrócenia się od grzechów, ale przede wszystkim wzywa, by zwrócić się ku Niemu. Każdego zna po imieniu i tak jak kiedyś powołał swoich pierwszych uczniów, tak też dzisiaj woła każdego z nas, by pójść za Nim. Warto zauważyć gesty i postępowanie Jezusa: ,,przechodząc”, ,,ujrzał”, ,,rzekł”. Co takiego było niesamowitego w tym spojrzeniu i wypowiedzianym słowie, że Szymon Piotr i brat jego Andrzej natychmiast wszystko porzucili i poszli za Nim? Zostawiam Cię z tym pytaniem…

W prostych ludziach, parających się ciężką pracą, Jezus dostrzega o wiele więcej, gdyż widzi serce człowieka i uzdalnia powołanych. Chrystus, używając obrazu połowu ryb, nawiązuje do końca czasów i nadchodzącego sądu, a apostołowie są tymi, którzy mają ratować ludzi przed nadchodzącą karą. Pan nie czeka na uczniów, którzy Go wybiorą (tak jak to czynili ówcześni rabini), ale to On sam ich szuka, wybiera i daje słowo, że przygotuje ich do przyszłej misji.

Zastanów się:

• Jak wygląda moja relacja z Jezusem?
• Czy podejmuję trud codziennego nawracania się?

Panie Jezu, Ty wszystko wiesz, znasz mnie lepiej, niż ja sam siebie. Ty przewidujesz wszystko i znasz plan mojego życia. Wiem, że Ci na mnie zależy, więc weź mnie za rękę i prowadź. Bądź dla mnie skałą i skarbem, chroń od wszelkiego zła i błogosław tym, których spotykam na swej drodze. W smutku bądź mi pocieszeniem, a w chorobie nadzieją i poprowadź mnie tam, gdzie na mnie czekasz. Amen.

Trwa jeszcze tydzień modlitw o jedność chrześcijan, więc proszę pomódl się, abyśmy byli jednego ducha i jednej myśli, ponieważ Chrystus nas wszystkich łączy.

Tobiasz Tkacz