J 18,33b-37

Piłat powiedział do Jezusa: „Czy Ty jesteś Królem żydowskim?”. Jezus odpowiedział: „Czy to mówisz od siebie, czy też inni powiedzieli ci o Mnie?”. Piłat odparł: „Czy ja jestem Żydem? Naród Twój i arcykapłani wydali mi Ciebie. Coś uczynił?”. Odpowiedział Jezus: „Królestwo moje nie jest z tego świata. Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany Żydom. Teraz zaś królestwo moje nie jest stąd”. Piłat zatem powiedział do Niego: „A więc jesteś Królem?”. Odpowiedział Jezus: „Tak, jestem królem. Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie. Każdy, kto jest z prawdy, słucha mojego głosu”.

Dziś w liturgii Kościoła wpatrujemy się w Chrystusa, Króla królów i Pana panów, którego królestwo nie jest ziemskim królestwem, ale pojawia się tam, gdzie obecna jest miłość, prawda i piękno (por. Dn 2,47; Ap 19,16). Jego królestwo i panowanie jest wieczne, tzn. nie przeminie, ani nie ulegnie zagładzie (Dn 7,13-14).

Pamiętamy tę scenę znad jeziora, kiedy po rozmnożeniu chleba lud był tak zbudowany tym doświadczeniem, że chciał Jezusa obwołać królem (por. J 6,15). On jednak nie chciał tego i dlatego oddalił się. Sam przecież powiedział przed Piłatem, o czym czytamy w dzisiejszym fragmencie Ewangelii, że Jego królestwo nie jest z tego świata (J 18,36).

Jakie przesłanie odnajdujemy w darze Słowa Bożego przeżywanej uroczystości?

Kiedy patrzymy na ten świat, to mamy dosyć „królów”, takich królów, co to królują i tylko królują, a nie potrafią naszego uczynić świata piękniejszym. Przeżywając Rok Wiary, chcemy patrzeć przez pryzmat wiary szukając Tego, co może uczynić nasze życie bardziej Chrystusowym. Dlatego tym bardziej potrzeba nam Króla Miłości, Króla Nadziei i Prawdy, a więc Króla tego wszystkiego, co ostatecznie jest piękne i najbardziej potrzebne dla człowieka, aby całe jego życie, do początku do końca, uczynić pięknym.

Potrzeba nam takiego Króla, który na nowo wprowadzi nas w swe królestwo, gdzie sens ma każdy gest miłości, którego świat nie ceni, gdzie sens ma prawda, której świat nienawidzi, gdzie sens ma piękno, którego świat nie zauważa.

Uroczystość Chrystusa Króla jest wielkim zaproszeniem, abyśmy poszli za naszym Królem, a więc za tym, co piękne, abyśmy mogli dojść do Ojca, do Tego, który jest piękny od początku do końca.

Dlatego też w życiu Kościoła szukamy piękna w sztuce, kiedy dbamy o piękno kościoła, o piękne dzieła sztuki, kiedy Bogu dajemy to, co mamy najpiękniejszego, najbardziej szlachetnego. Bogu, który jest piękny nie można dać czegoś, co jest brzydkie.

Dlatego też w liturgii Kościoła szukamy piękna w muzyce, w pięknej grze na organach, w śpiewie, w posłudze chórów i zespołów, w głębi tekstów pieśni i pozostałych śpiewów.

Dlatego też w naszych ludzkich wspólnotach dajemy Bogu piękne słowa, które budują, a nie dzielą, które niosą radość, a nie zasmucają, które uskrzydlają, a nie ranią.

Dlatego odwracamy się od tego, co wulgarne, pospolite i szukamy to, co piękne.

Dlatego w naszych rodzinach dajemy Bogu piękne życie, wolne, oparte na zdrowym małżeństwie i zjednoczonej rodzinie, gdzie rodzice i dzieci wspólnie szukają tego, co piękne.

Uwielbiajmy Chrystusa w Jego uniżeniu, w Jego ofierze i w Jego miłości. Dziękujmy Chrystusowi za dar wiary, za dar wspólnoty Kościoła i za to wszystko, co piękne. Przepraszamy Chrystusa za to, że nie potrafimy do końca otworzyć się na Jego dary. Prośmy, abyśmy szukając w życiu piękna, mogli zobaczyć twarzą w twarz Tego, który jest piękny od początku do końca.

Powoli zbliżamy się do wejścia w okres Adwentu. Jeszcze tylko tydzień dzieli nas od momentu. Warto w tym czasie już pomyśleć nad tym, co uczynimy pięknego w tegorocznym Adwencie, aby dać Chrystusowi i Kościołowi piękne świadectwo życia w miłości i prawdzie. Prostym tego sposobem niech będzie uczestnictwo w adwentowych katechezach prowadzonych w naszych kościołach lub w katolickich mediach z okazji przeżywanego Roku Wiary.

ks. Franciszek Koenig