Uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa - 19.06.2025

2025-06-18

Jezus mówił tłumom o królestwie Bożym, a tych, którzy leczenia potrzebowali, uzdrawiał. Dzień począł się chylić ku wieczorowi. Wtedy przystąpiło do Niego Dwunastu, mówiąc: «Odpraw tłum; niech idą do okolicznych wsi i zagród, gdzie mogliby się zatrzymać i znaleźć żywność, bo jesteśmy tu na pustkowiu». Lecz On rzekł do nich: «Wy dajcie im jeść!» Oni zaś powiedzieli: «Mamy tylko pięć chlebów i dwie ryby; chyba że pójdziemy i zakupimy żywności dla wszystkich tych ludzi». Było bowiem mężczyzn około pięciu tysięcy.

Wtedy rzekł do swych uczniów: «Każcie im rozsiąść się gromadami, mniej więcej po pięćdziesięciu». Uczynili tak i porozsadzali wszystkich.

A On wziął te pięć chlebów i dwie ryby, spojrzał w niebo i odmówiwszy nad nimi błogosławieństwo, połamał i dawał uczniom, by podawali tłumowi. Jedli i nasycili się wszyscy, a zebrano jeszcze z tego, co im zostało, dwanaście koszów ułomków.

Rozważ!

Jezus nie tylko mówi i naucza w pięknych, obrazowych słowach, starając się przybliżyć światu królestwo Boże oraz ukazując, czym jest i jakie ono jest, ale również czyni królestwo na tym świecie oraz uwalnia od chorób, zarówno ciała, jak i dusze. Zobaczmy jednak, że idzie dalej, uwalnia ludzi od głodu, lituje się nad tymi, którzy potrzebują pokarmu. On wie, że choć nie samym chlebem żyje człowiek, to jednak bez pokarmu podtrzymującego go przy życiu umiera. Zaprasza wszystkich jak gospodarz, przyjmuje ich z otwartymi rękoma i mimo kończącego się dnia nie odprawia ich do domów, chociaż apostołowie zachęcają Go do tego, posługując się ludzkim spojrzeniem, proponując, aby ich rozesłał, żeby mogli się posilić.

Jezus zaskakuje swoich uczniów, gdy mówi im, żeby to oni ich nakarmili. Zdziwieni apostołowie odpowiadają z pełną powagą, że nie są po ludzku w stanie tego uczynić, ponieważ mają zaledwie pięć chlebów i dwie ryby. Co to oznacza? Jezus każe dokonać im niemożliwego? Mówi wyraźnie „wy dajcie im jeść”, pomimo ich tłumaczeń On się nie zniechęca, prosi uczniów, aby posadzili słuchaczy w grupach po pięćdziesiąt osób, następnie patrzy w kierunku nieba, bierze te chleby, odmawia nad nimi błogosławieństwo i łamie je, po czym daje uczniom, aby ci rozdzielili je pomiędzy ludźmi. Czy nie przypomina nam to czegoś? Patrzymy na to wydarzenie z perspektywy czasu i możemy patrzeć na nie przez pryzmat tego, co wydarzyło się później. Czy Jezus nie uczynił tak samo w Wieczerniku? Oczywiście, inny kontekst, ale właśnie to wydarzenie podprowadza nas ku tamtemu. Ten skromny pokarm rozdany tłumom staje się przedsmakiem Eucharystii, która czyni z ludzi wspólnotę. Chrystus gromadzi nas wokół siebie i karmi nas swoim własnym Ciałem, choć ukrytym pod postacią chleba. On dzieli się z nami, ofiaruje nam siebie samego po to, aby nas zjednoczyć, z wielu członków uczynić jedno ciało.

Ewangelista zwraca uwagę na to, że wszyscy się nasycili, nikt nie pozostał głodny. Wyraża przez to pragnienie samego Boga, by każdy człowiek karmił się Eucharystią, ponieważ jest ona ustanowiona dla wszystkich bez żadnego wyjątku. Tak jak wydarzenia Wielkiego Czwartku, ustanowienie Sakramentu Ołtarza wiąże go ściśle z ofiarą Chrystusa na Krzyżu dla zbawienia świata, tak dzisiejsza uroczystość wskazuje na jego wspólnotowy charakter, że został on dany jako dar dla wspólnoty, dlatego dziś ludzie wierzący gromadzą się tak licznie na Mszach Świętych połączonych z procesją. Nie możemy zamykać Boga tylko w przestrzeni naszych kościołów, jego pragnieniem jest dotarcie do wszystkich miejsc, które tworzą środowisko naszego codziennego życia. Przyjmując Boga do serca w Komunii, każdy z nas staje się żywą monstrancją, a naszym zadaniem jest zanieść Go światu, aby ten ujrzał i uwierzył. Jak wielka jest miłość Boga, gdy przychodzi do nas pod postacią chleba, pozwala, abyśmy się nim karmili, sycąc głód serca. Jezus patrzy na nas tak samo, jak na te tłumy, które po wielu godzinach wsłuchiwania się w Jego naukę były po prostu głodne. Widzi w nas głód, pragnienie, już nie chleba, nie pokarmu dającego pokrzepienie fizyczne, lecz pokarmu na życie wieczne, posilającego duszę i pokrzepiającego serce.

Warto zapytać:

Módl się!

Słowa modlitwy pochodzącej z książki „In Sinu Jesu - Dziennik kapłana pisany podczas modlitwy”. Chociaż są to słowa kapłana, mnicha benedyktyńskiego, niech zwrócą Twoją uwagę na Jezusa cierpliwie i cicho obecnego w Najświętszym Sakramencie.

Panie Jezu Chryste, przychodzę dziś przed Twoje Eucharystyczne Oblicze i w duchu staję przed tabernakulum, w którym jesteś najbardziej opuszczony, zignorowany i zapomniany. Od kiedy mnie o to poprosiłeś ofiaruję Ci moje serce, serce kapłana, by dotrzymywało towarzystwa Twojemu kapłańskiemu i Najświętszemu Eucharystycznemu Sercu. Adoruję Cię w duchu zadośćuczynienia za wszystkich kapłanów Kościoła, a szczególnie za tych, którzy nigdy lub prawie nigdy nie zatrzymują się w Twojej obecności, by złożyć w Twoje dłonie swoje brzemiona i otrzymać od Ciebie nową siłę, nowe światło, zdolność do miłowania, przebaczania i błogosławienia. Nie chcę opuścić tego tabernakulum. Pragnę pozostać zanurzony w każdej chwili adoracji, której tak bardzo potrzebujesz od Twoich kapłanów. Jednoczę się z Najświętszą Dziewicą Maryją, Pośredniczką Wszelkich Łask, pierwszą adorującą Twoje Eucharystyczne Oblicze. Niech modlitwy wznoszące się z mojego serca dotrą, poprzez Jej najczystsze Serce, do Twojego otwartego Serca – ukrytego i tak często osamotnionego w wielkim sakramencie Twojej Miłości. Amen.

Żyj słowem Bożym!

Poświęć chwilę swojego czasu na adorację Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie.

Kacper Koral