XIV Niedziela zwykła - 06.07.2025
2025-06-30
Czytaj!
Pan Jezus wyznaczył innych siedemdziesięciu dwóch [uczniów] i wysłał ich po dwóch przed sobą do
każdego miasta i miejscowości, dokąd sam zamierzał się udać. Mówił do
nich: „Żniwo jest wprawdzie wielkie, ale mało robotników. Proście więc Pana żniwa, aby wysłał robotników na swoje żniwo. Idźcie! Posyłam was jak jagnięta między wilki. Nie noście sakiewki ani torby podróżnej, ani sandałów i nikogo w
drodze nie pozdrawiajcie. Kiedy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: „Pokój
temu domowi”. Jeśli jest tam człowiek godny pokoju, spocznie na
nim wasz pokój; a jeśli nie, wróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co
mają. Bo kto pracuje, ma prawo do zapłaty. Nie przenoście się z domu do domu. A gdy wejdziecie do jakiego miasta i przyjmą was, jedzcie to, co wam podadzą. Uzdrawiajcie tam chorych i mówcie im: „Nadchodzi już do was
królestwo Boże”. Gdy wejdziecie do jakiego miasta i nie przyjmą was,
wychodząc na jego ulice, powiedzcie: „Strząsamy wam nawet proch z waszego miasta, który nam przylgnął do nóg. Wiedzcie jednak, że nadchodzi już królestwo Boże”. Mówię wam, że w owym dniu lżej będzie Sodomie niż temu miastu”.
Łk 10,1-12 (BŚP)
Rozważ!
Przeżywamy Rok Jubileuszowy 2025 – jesteśmy „pielgrzymami nadziei”.
Papież Franciszek, zostawił nam swoją autobiografię pt. „Nadzieja”. Jest to przejmujące świadectwo życia i testament duchowy. Ostatnie cztery rozdziały poświęca tematowi wychowania i „bycia uczniem” Jezusa. Tam też pięknie i mądrze pisze o nadziei:
„Zdolność odczuwania nadziei to jedna z najbardziej złożonych ludzkich umiejętności. To, że umiemy żywić nadzieję, oznacza, że nasz mózg ma zdolność, na którą można skutecznie wpływać poprzez interakcje społeczne, słowa i myśli. W świetle najnowszych odkryć zrozumiano, że oczekiwanie na pozytywny rozwój wydarzeń uruchamia w naszym mózgu niezliczoną ilość cząsteczek. Ten ważny czynnik psychologiczny wykorzystuje te same mechanizmy co leki, ostatecznie aktywując te same szlaki biochemiczne. Krótko mówiąc, nadzieja, zacznie bardziej niż ufne oczekiwanie, jest zarówno lekarstwem, jak i konkretną kuracją [nadziej – leczy / uzdrawia] […] Ale chrześcijańska nadzieja to coś nieskończenie doskonalszego – przekonuje Franciszek. To pewność, że urodziliśmy się, aby nigdy nie umrzeć, że urodziliśmy się po to, by cieszyć się szczęściem. To świadomość, że Bóg kocha nas na wieki wieków i nigdy nie zostawi samych” (s. 308n).
Papież przywołuje św. Pawła i jego przekonanie, że „nadzieja nie może zawieść, ponieważ została nam dana” (Rz 5,5). Nadzieja jest wg niego jak „hełm” zbawienia (1 Tes 5,8). Chroni naszą głowę, nasze myśli przed lękiem”.
Franciszek przywołuje Martina Lutera Kinga i jego słowa: „nawet gdybym wiedział, że świat skończy się jutro, i tak jeszcze dziś zasadziłbym drzewo”. Nadziej jest najważniejszą wartością, a jej przeciwieństwem jest piekło przeżywane jeszcze na ziemi”. Nie bez przyczyny na drzewach piekła Dante umieścił frazę: „Porzućcie wszelką nadzieję wy, którzy [tu] wchodzicie…” (s. 311).
Papież pisał też o osobistych doświadczeniach – o tragedii na morzu. „Nadzieja jest jak kotwica. Tak właśnie przedstawiali ją pierwsi chrześcijanie…”. [Nadzieja] to siła, która pozwala nam żyć teraźniejszością i z odwagą patrzeć w przyszłość. Przychodzą na myśl słowa św. Teresy z Kalkuty:
Najlepszy dziś? Dzisiaj
Największa przeszkoda? Strach.
Najłatwiejsza rzecz? Pomylić się.
Największy błąd? Skapitulować… (s. 313n).
Chrześcijanin – uczeń Jezusa – musi być człowiekiem nadziei, czasem paradoksalnie „wbrew nadziei”!
„Jeśli więc Miłosierdzie to imię Boga, Nadzieja jest imieniem, którym zostaliśmy nazwani, gdyż odpowiada ono naszej najgłębszej rzeczywistości, naszej najprawdziwszej istocie” – jesteśmy „pielgrzymami nadziei” – uczniami nadziei. Trzeba nam uczyć się jak żyć nadzieją na co dzień!
W dzisiejszej Ewangelii czyni nas uczniami – uczniami/pielgrzymami nadziei. Przyjrzyjmy się tym uczniom, nadając im określenia wynikające z funkcji i zadań wyznaczonych im (i nam) przez Chrystusa:
· „Należący do 72”. Jeśli chcemy się rozwijać, wzrastać i formować, potrzebujemy innych wierzących, z którymi modlimy się, słuchamy Słowa i wspieramy w codziennych potrzebach.
· „Idący po dwóch”. Owo „po dwóch” podkreśla nasze wzajemne relacje i przeczy samowystarczalności. Uzupełniamy się, wspieramy i modlimy jeden za drugiego. Jesteśmy posłani przez Kościół, nie jesteśmy indywidualistami.
· „Niosący uzdrowienie”. Nasza modlitwa i wiara mają moc zmiany tego świata. Bóg nie chce chorób, dlatego też Kościół nieustannie i na wiele sposobów modli się o „powrót do zdrowia”, „pomyślną operację” i w końcu „o uzdrowienie”. Potrzebujemy coraz większej wiary, by wypełniać polecenia Mistrza.
· „Niosący pokój”. Człowiek pokoju to człowiek „spełniony”, jak zwykliśmy to dziś określać. Osoba pełna pokoju wnosi go w środowisko, w którym się znalazła. Stanowi bożą odpowiedź na chore ambicje, niezdrową rywalizację i konsumpcyjną zachłanność.
· „Głoszący ewangelię”. Zadanie podstawowe, z którego zrobiliśmy zajęcie wyjątkowe. Nakaz, by odważnie iść, skarłowaciały do tego, by obojętnie siedzieć. „Biada mi, gdybym nie głosił ewangelii” – podsumuje Jezusowy nakaz św. Paweł.
Pięć cech i funkcji, którymi powinien odznaczać się uczeń Jezusa z Nazaretu. Prawda, że są to wymogi dla tych, którzy podjęli już decyzję o pójściu za Chrystusem i wiara stanowi istotny element ich osobowości. Każdy z nas ma nieco inną drogę dochodzenia do pełni, ale bez względu na jej długość i czasowe zakola, w końcu stanie w gronie 72. Jeśli zatem zależy ci na postępie w wierze, a w którejś z powyższych cech nie dorastasz, to najwyższy czas zadbać o jej większe nasilenie.
Na koniec powróćmy ę jeszcze raz do książki Franciszka pt. „Nadzieja”. Przywołuje w niej ulubionego francuskiego poetę i pisarza Charles`a Péguy (+1914), który przyrównuje Wiarę, Nadzieję i Miłość do trzech sióstr.
Przy czym Nadzieja jest – w tym obrazie – „nic nieznaczącym dzieckiem”, małą dziewczynką, która „podąża naprzód ze swymi starszymi siostrami i nikt nie zwraca na uwagi”. A jednak właśnie to dziecko, ta mała nic nieznacząca dziewczynka, której nikt nawet nie dostrzega, „przemierzy światy” prowadząc za sobą swe siostry: Wiarą i Miłością. Ta mała dziewczynka, która… chowa się pod spódnicami swoich sióstr, „wszystko popycha do przodu” Ponieważ „wiara widzi tylko to, co jest, a ona widzi co nastąpi”, „miłość kocha tylko to, co jest, a ona kocha to, co dopiero będzie” (s. 312).
Uchwyćmy się zatem ręki tej „małej dziewczynki” – Nadziei i podążajmy naprzód; stawajmy się Uczniami Jezusa – Pielgrzymami Nadziei. Amen!
Módl się!
Panie, wierzę w Ciebie, pokładam w Tobie nadzieję, liczę na Ciebie, bo Ty poprzez słowa Ewangelii chcesz nas napełnić nowym winem Twego Ducha.
kard. C.M. Martini
Żyj Słowem!
Jezus, rozsyłając apostołów na cały świat, nakazał "pozyskiwać uczniów we wszystkich narodach!" (Mt 28,19; Łk 24,47). Dzisiejsza misja Kościoła dotyczy nie tylko pogan, ale również tych, którzy są już ochrzczeni i przynależą do Kościoła. Oni często "żyją tak, jakby Boga nie było" - potrzebują nowej ewangelizacji; "pozyskania" ich na nowo dla Chrystusa. Trzeba więc iść i głosić: indywidualnie i we wspólnocie, niosąc uzdrowienie, pokój i Ewangelię.
ks. Jan Kochel
fot. Łódź na kotwicy - mozaika nadziei (łac. Spes) w kościele w Kafarnaum; jk
