Trzeciego dnia odbywało się wesele w Kanie Galilejskiej i była tam Matka Jezusa. Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: «Nie mają już wina». Jezus Jej odpowiedział: «Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? [Czyż] jeszcze nie nadeszła godzina moja?» Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: «Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie». Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary. Jezus rzekł do sług: «Napełnijcie stągwie wodą!» I napełnili je aż po brzegi. Potem do nich powiedział: «Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu!» Ci więc zanieśli. Gdy zaś starosta weselny skosztował wody, która stała się winem - a nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli - przywołał pana młodego i powiedział do niego: «Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory». Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie. Następnie On, Jego Matka, bracia i uczniowie Jego udali się do Kafarnaum, gdzie pozostali kilka dni.

Chyba czujemy się trochę speszeni, słuchając początkowych fragmentów dzisiejszej Ewangelii. Wydarzenie ma miejsce na wiejskim weselu w Kanie Galilejskiej, wśród gości spotykamy Maryję, Jezusa oraz Jego uczniów. Zdziwienie budzi nie tyle samo zaproszenie na gody weselne, co brak docenienia młodego Rabbiego z Nazaretu. Jest chyba w całym wydarzeniu jakimś nietaktem nowożeńców, starosty weselnego oraz pozostałej części biesiadników, że tak zacna osoba nie otrzymała żadnych specjalnych względów, pozostaje z dala od centrum uwagi. Ani Jezus ani Jego Matka nie wyróżniają się niczym spośród biesiadującego tłumu. Nie są pierwszoplanowymi bohaterami. Do czasu...! Nagle sytuacja się zmienia. Tylko Matka widzi więcej, dostrzega zagrożenie i prosi o pomoc Syna: "nie mają już wina". Reszta biesiadników dalej świetnie się bawi... Wydaje się też, że sam Jezus nie chce ingerować: "czyż to moja lub Twoja sprawa...". Cud przemiany wody w wino dokonuje się zatem również w ukryciu. Jedynymi jego świadkami są słudzy, napełniający stągwie wodą. Nawet starosta weselny, najbardziej odpowiedzialny za całą uroczystość, nie ma zielonego pojęcia, skąd pochodzi "dobre wino". To Jezus jest więc prawdziwym Oblubieńcem i to On zachował "dobre wino aż do tej pory". On też jest głównym bohaterem godów w Kanie, czyniąc pierwszy cud dla nowożeńców.

Obecność Jezusa na weselu w Kanie uświadamia nam, że Bóg jest blisko człowieka, blisko każdej sytuacji życiowej: nie tylko wtedy, kiedy cierpi i potrzebuje wsparcia, ale także wówczas gdy się bawi i cieszy, świętuje... Każdorazowe zaproszenie Jezusa do swojego życia czyni je pełniejszym i piękniejszym, chroni przed zagrożeniami, których człowiek nie jest w stanie sam przewidzieć i swoimi siłami sprostać. Jezus jest gościem bardzo dyskretnym - nikomu się nie narzuca. Jego obecność na przyjęciu weselnym pokazuje, że Bóg "dobrze się czuje" wśród młodych, pośród radości, miłości, wesela i zabawy. Jest zawsze tam, gdzie są Jego dzieci! Papież Benedykt XVI często zachęca młodych, by nie bać się zaufać Chrystusowi, bo On "nie chce nam niczego zabrać". Przeciwnie: daje nam samego siebie. Eucharystia jest tym misterium wiary, w którym Jezus staje się dla nas osobowym darem.

Zastanówmy się jeszcze nad innym aspektem, który pomoże nam dostrzec aktualność rozważanego tekstu w życiu każdego człowieka - nie tylko tego, który wierzy, ale także tego, który staje przed osobistym wyborem. Cud w Kanie jest znakiem, w którym Jezus ukazuje siebie jako Mesjasza: "Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie". Cudowna i obfita przemiana wody w wino doprowadza uczniów do wiary w Bożą obecność i Jego działanie w historii zbawienia. Największym cudem (znakiem) jest objawienie chwały Jezusa Chrystusa, które pomaga uczniom rozpoznać w Nim oczekiwanego Mesjasza. Św. Jan zwraca uwagę na odpowiedź człowieka wobec objawienia Bożego. Ta odpowiedź ma się wyrażać w wierze. Uczniowie będąc świadkami cudu - uwierzyli.

W Roku Wiary powinniśmy "zawsze być gotowi do obrony wobec każdego, kto domaga się od [nas] uzasadnienia nadziei [i wiary]" (por. 1 P 3, 15). Jezus objawia się po to, aby w Niego uwierzyć. Powinienem sobie uświadomić, że Mesjasz jest blisko mnie i moich spraw, działa w moim życiu i jest życzliwym przyjacielem.

Zapytajmy zatem samych siebie:

• Czy potrafię to dostrzec i dać odpowiedź pełną wiary?
• Wiara jest łaską, Bożym darem - czy o nią proszę?
• Jak wygląda mój rozwój duchowy, czy moja wiara wzrasta i staje się coraz mocniejsza?
• Co staje na przeszkodzie, by całkowicie uwierzyć Bogu i powierzyć Mu się bez reszty? Czy boję się że stracę coś/kogoś na czym mi zależy? Czy boję, że Bóg styranizuje moje życie i pozbawi mnie wolności oraz radości? Czy przyjęta hierarchia wartości pozbawia mnie entuzjazmu dziecięctwa Bożego we mnie? A może oczekuję niezwykłych cudów i znaków potwierdzających istnienie Najwyższego?
  

Postaraj się wyrażać swoją wiarę nie tylko w modlitwie, ale także na zewnątrz. Bądź świadkiem Chrystusa nie tylko słowem, ale przede wszystkim czynem. Świadectwo może polegać na autentycznym i pełnym radości przeżywaniu swego powołania, gorliwszym wypełnianiu obowiązków i wszechobecnej w twym działaniu miłości.