Łk 4,21-30

W Nazarecie w synagodze, po czytaniu z proroctwa Izajasza, Jezus powiedział: „Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli”. A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego. I mówili: „Czyż nie jest to syn Józefa?”. Wtedy rzekł do nich „Z pewnością powiecie mi to przysłowie: „Lekarzu, ulecz samego siebie; dokonajże i tu, w swojej ojczyźnie, tego, co wydarzyło się, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum”. I dodał: „Zaprawdę powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman”. Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali się z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. On jednak przeszedłszy pośród nich, oddalił się.

Misja proroka nigdy nie była łatwa. Nigdy taką nie jest i nigdy też taką nie będzie. Bo misja proroka zawsze jest narażona na odrzucenie. Dlaczego? Bo prorok jest świadkiem prawdy, a prawda nigdy nie jest łatwo przyjmowana. Prawda nieraz jest bolesna. Zdarza się, że dopiero po latach ktoś potrafi przyjąć prawdę o sobie i o innych.

Obrazem tego, jak trudna jest misji proroka, jest owo doświadczenie Jezusa o którym czytamy w Ewangelii. Zachowanie mieszkańców Nazaretu sprawiło, że Jego misja trafiła na poważną przeszkodę. Znali oni przecież Jezusa. Znali Jego samego i jego rodzinę. Wiedzieli, że zajmuje się ciesielstwem, podobnie jak Józef. Wiedzieli, że nie kończył szkół rabinackich, ani nie praktykował u boku mistrza w Prawie. Dlatego kiedy powstał i zaczął mówić o dziejowej chwili, która dokonuje się wobec Jego osoby, wówczas wzbudził najpierw podziw. Jednak kiedy zaczął mówić o mieszkańcach Nazaretu, wówczas został odrzucony. Ich znajomość Jezusa stała się źródłem uprzedzeń wobec Jego osoby. Wtedy pojawił się gniew, a w końcu pragnienie wyrzucenia Go z miasta i strącenia Go z góry.

To, co spotkało Jezusa jako Proroka, było przypomnieniem tego, co spotykało dawnych proroków, których Bóg wybierał i powołał jak Jeremiasza o którym słyszymy w pierwszym czytaniu. Często ich misja była udręką, a nawet niosła niebezpieczeństwo śmierci.

Misja proroka zawsze realizuje się na dwóch poziomach, na poziomie postawy, zachowania, czynów, ale także na poziomie słowa, głoszonej nauki, przekazywanej treści. Jeden i drugi poziom są ze sobą bardzo powiązane. Jednak we wzajemnej relacji tych poziomów istnieje pewna sprawdzona prawidłowość. W doświadczeniu życia okazuje się, że dopiero ten prorok może dotrzeć do człowieka ze słowem, z nauką, kiedy wpierw człowiek zaakceptuje postawę proroka, świadectwo jego życia.

Niezależnie od tego czy mamy do czynienia misją proroka w posłudze kapłan czy biskupa, w roli rodziców lub nauczycieli i wychowawców, to zawsze świadectwo życia proroka jest fundamentem owocności jego misji, otwarciem drzwi do ludzkiego serca.

Można powiedzieć, że na stratę jest spisana ta misji, gdzie głoszone przez proroka słowa są niespójne z jego życiem. Jeśli misja proroka jeśli ma być owocna, to jego słowa mają być tylko dopełnieniem jego postawy i czytelnego świadectwa życia. Zatem w misji proroka muszę się uzupełniać słowo i czyn, nauka i świadectwo.

• Czy pamiętamy, że od momentu chrztu świętego wszyscy niesiemy w sobie misję proroka?
• Czy staramy się wnikać w przyczyny odrzucenia realizowanej przez nas misji prorockiej?
• Czy lękamy się wypełniania misji prorockiej?
• Jak zrealizujemy tę misję, która nas czeka w najbliższym czasie do wypełnienia?
  

Najlepszy Ojcze, dziękujemy Ci za Twoich świętych, którzy tu na ziemi troszczyli się, by nikt nie zgubił drogi do Ciebie, ani nie zmarnował otrzymanych od Ciebie talentów. Prosimy, wzbudź w naszej wspólnocie oddanych wychowawców, mądrych nauczycieli i zdolnych zarządców. Niech każdy z nich będzie dla innych przykładem wierności Tobie i miłowania braci. Prosimy o to przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

por. Strona Archidiecezji Krakowskiej: Rok Wiary w parafiach i rodzinach.

Za dwa tygodnie Kościół wejdzie w przeżywanie Wielkiego Postu. Już teraz warto przygotować się do tego świętego czasu nosząc w sobie myśl o potrzebie dania konkretnego świadectwa życia jakie w formie postanowienia wielkopostnego chcemy dać Bogu i drugiemu człowiekowi.