Kol 1,11c-20; Mt 22,15-22

[Gdy Jezus skończył nauczać]. Wtedy faryzeusze poszli się naradzić, w jaki sposób zadać Mu podchwytliwe pytanie. I wysłali do Niego swoich uczniów wraz ze zwolennikami Heroda, którzy powiedzieli: Nauczycielu, wiemy, że jesteś wierny prawdzie, zgodnie z prawdą nauczasz drogi Bożej i nie zważasz na nikogo. Nie zwracasz bowiem uwagi na wygląd ludzi. Powiedz więc nam, co sądzisz: Czy wolno płacić podatek cesarzowi, czy nie? Jezus jednak poznał ich złe zamiary i powiedział: Dlaczego Mnie poddajecie próbie, obłudnicy? Pokażcie Mi monetę, którą się płaci podatek. Przynieśli Mu więc denara. I zapytał ich: Czyja to podobizna i napis? Odpowiedzieli Mu: Cesarza. Wtedy oznajmił im: Oddajcie więc to, co cesarskie, cesarzowi, a to, co Boskie, Bogu. Zdumieni taką odpowiedzią, zostawili Go i odeszli.

Człowiek szuka swoich korzeni, pyta o tożsamość, pragnie znaleźć "prawzór" swego oblicza. Hebrajskie selem oznacza kopię, odbitkę, replikę, wzór albo obraz, a greckie eikon wskazuje na to, co odtwarza - mniej lub więcej dokładnie - jakąś rzeczywistość. Duszpasterz bezdomnych ks. Józef Wrzesiński postanowił zbudować kaplicę w podparyskim obozowisku Noisy-le-Grand. Zdumiał wszystkich, gdy za pośrednictwem przyjaciół poprosił o witraże jednego z największych artystów francuskich Jeana Bazaine`a. Dlaczego? On po prostu znał potrzebę, gdyż sam tego doświadczył, pragnienia piękna przez tych, których nędza skazała na życie w brzydocie. W serce każdego człowieka wpisane jest pragnienie dobra i piękna, ponieważ człowiek został stworzony przez Boga i dla Boga. Bóg nie przestaje przyciągać człowieka do siebie i tylko w Nim może on odnaleźć zagubiony "obraz i podobieństwo", których nieustannie szuka. Jednak sam z siebie nie osiągnie upragnionego celu. Tajemnica w pełni wyjaśnia się dopiero w tajemnicy Słowa Wcielonego, w Nim człowiek zaproszony jest do rozmowy z Bogiem. Najpiękniejszą jej formą jest modlitwa.

Św. Paweł wyznaje, że nie przestaje modlić się za młodą wspólnotę w Kolosach. Za pośrednictwem Listu uczy wiernych pięknej modlitwy dziękczynnej: "Z radością dziękujcie Ojcu, który (...) uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego Syna umiłowanego (...) On jest obrazem Boga niewidzialnego" (Kol 1,15). Nie istnieje żaden obraz Boga niewidzialnego prócz człowieka stworzonego ponownie na obraz Syna Człowieczego (por. 1 Kor 15,49; 2 Kor 3,18 - 4,4). Można więc powiedzieć, że doskonałym obrazem Ojca jest Chrystus, a chrześcijanie włączeni w Chrystusa przez chrzest, stają się Jego obrazem, wzrastając do pełni doskonałości (J. Kudasiewicz).

Trudny temat "obrazu Boga" pojawia się również w nauczaniu Jezusa. Żydzi, wrażliwi w kwestii przedstawiania wizerunku Boga, chcą podstępnie "pochwycić Go w mowie" (Mt 22,15). Ukazują Jezusowi rzymską monetę podatkową z wizerunkiem Cezara, pytają: "czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie?". Nauczyciel w sposób mistrzowski wychodzi z zawiłej intrygi: "Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga" (22,20). Istota "podobieństwa" nie wyraża się zatem w jej zewnętrznych przejawach, lecz w wewnętrznej wierności Jedynemu Panu i Bogu. Stąd św. Augustyn zachęca chrześcijanina: "Wróć do siebie; w człowieku wewnętrznym mieszka prawda, a jeśli odkryjesz, że natura twoja jest zmienna, przekrocz i siebie samego" (O prawdziwej religii, 39, 72).

Warto zapytać:

• Gdzie szukamy prawdy o sobie samym?
• W jaki sposób odkrywamy ikonę odwiecznego Piękna w Obliczu Chrystusa?
• Do czego wzywają nas słowa Jana Pawła II z Listu do artystów: "Stając się człowiekiem, Syn Boży wniósł w dzieje ludzkości całe ewangeliczne bogactwo prawdy i dobra, a wraz z nim objawił także nowy wymiar piękna: orędzie ewangeliczne jest nim napełnione po brzegi"?
• Jak rozumiemy słowa poety: "miej serce i patrzaj w serce" (A. Mickiewicz)?
  

MÓDL SIĘ!

Czymże jest człowiek, że o nim pamiętasz,
albo syn człowieczy, że troszczysz się o niego?
Uczyniłeś go niewiele mniejszym od aniołów,
chwałą i czcią go ukoronowałeś
i postawiłeś go nad dziełami rąk Twoich,
wszystko poddałeś pod jego stopy (...)
Panie, o Panie nasz, jak cudowne Twe imię po całej ziemi!"

Ps 8, 5-10; tłum. A. Tronina

ŻYJ SŁOWEM!

Najmłodszy Doktor Kościoła św. Teresa od Dzieciątka Jezus odkrywała piękno życia z Bogiem z kart Pisma Świętego, a zwłaszcza z Ewangelii: "Ewangelia w poczwórnej formie zajmuje w Kościele wyjątkowe miejsce; świadczy o tym cześć, jaką otacza ją liturgia, i nieporównany wpływ, jaki zawsze wywierała na świętych: Nie ma takiej nauki, która byłaby lepsza, cenniejsza i wspanialsza niż tekst Ewangelii. Rozważajcie i zachowujcie to, czego nasz Pan i Nauczyciel, Jezus Chrystus, nauczał przez swoje słowa i co wypełniał przez swoje czyny" (św. Cezaria Młodsza). "W czasie moich modlitw zatrzymuję się przede wszystkim przy Ewangelii - wyznaje święta z Lisieux - w niej znajduję wszystko, co konieczne dla mojej biednej duszy. Odkrywam w niej ciągle nowe światła, ukryty mistyczny sens (KKK 127). Ewangelie stają się zwierciadłem, w którym wierzący odkrywają całe swoje piękno (por. 1 Kor 13,12; 2 Kor 3,18).

ks. Jan Kochel

© fot. Jk