Bł. Bronisława (†1259) - Kraków
2011-12-21
Historykom i biografom trudno jednoznacznie wykazać więzy pokrewieństwa łączące Jacka, Bronisławę i Czesława, pochodzących z prastarego śląskiego rodu Odrowążów. Niektórzy uznaje ich za rodzeństwo. W kolejnej lekcji szkoły Słowa chcemy podziękować Bogu za dar świętych rodzin, za domy rodzinne, w których kultywowano religijne tradycje i żywą pobożność. Zdrowie rodziny to najbardziej naturalne środowisko wzrostu wzajemnej miłości, dobroci, serdeczności, umiejętności dzielenia się, czyli tego wszystkie, z czego wyrasta święte życie.
CZYTAJ!
J 15, 12-17
Jezus powiedział do uczniów: Takie jest Moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości niż ta, gdy ktoś daje swoje życie za swoich przyjaciół. Wy jesteście Moimi przyjaciółmi, jeśli czynicie to, co Ja wam przykazuję. Nie nazywam już was sługami, gdyż sługa nie wie, co czyni jego pan. Nazwałem was przyjaciółmi, bo oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Mojego Ojca. Nie wy Mnie wybraliście, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem, abyście szli i przynosili owoc, i aby wasz owoc był trwały, żeby Ojciec dał wam to, o co poprosicie w Moje imię. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali
ROZWAŻ!
Święte rodzeństwo? Niektórzy biografowie poddają w wątpliwość lub wręcz odrzucają pokrewieństwo Jacka, Bronisławy i Czesława. Jednak ich życiorysy stale się przeplatają. Dominikanin o imieniu Stanisław, opisując życie św. Jacka, wspomina, że Bronisława miała wizję chwały, jakiej dostąpi ten święty (wzmianka z 15 sierpnia 1257 r.). Gdy w roku 1594 doszło do kanonizacji Jacka, znana stała się także Bronisława. Zaczęto wówczas poszukiwanie jej grobu, który niebawem odkryto w murze kościoła na Zwierzyńcu w Krakowie (1604 r.). Dane biograficzne wzbogacane wieloma szczegółami opartymi na podaniach i legendach. Jedna z nich., z 2. poł. XVII w., wskazuje na jej pochodzenie z rodziny szlacheckiej - rodu Odrowążów. Przed 1217 r. wstąpiła do norbertynek w Krakowie, gdzie wiernie wypełniała swe obowiązki, odznaczając się szczególną świętością życia, nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej, surowym umartwieniem oraz gotowością niesienia pomocy w duszpasterstwie parafialnym. Beatyfikowana została 23 sierpnia 1839 r.
Najstarszym miejscem kultu bł. Bronisławy było wzgórze Sikornik (w zachodniej części Krakowa), zwane Górą Służebnicy Bożej (por. W. Teleszyński, Cześć boska w błogosławionej Bronisławie zakonnicy św. Norberta, Kraków 1786). W tym czasie intensywnie rozwinął się jej kult, powstał hymn, litania, pieśni i modlitwy ku jej czci. Od czasu beatyfikacji oficjalnym miejscem kultu stały się klasztor i kościół na Zwierzyńcu. Od XVIII w. rozpoczyna się również żywy kult bł. Bronisławy na Śląsku. Mieszkańcy Krakowa uważali ją za orędowniczkę w czasie klęsk i epidemii, a na Śląsku uznana została za patronkę diecezji opolskiej (od 1964 r. - obok bł. Czesława).
Święte rodzeństwo? Wydaje się, że dzisiaj tak bardzo potrzeba wzorów świętych rodzin. Zgodnego i budującego innych życia w rodzinach chrześcijańskich. Rodzina jest podstawową wspólnotą, która stanowi fundament dla wszystkich innych wspólnot. Relacje osób w rodzinie wyrastają z płodnej i wiernej miłości rodziców, oparte są na sztuce wzajemnego przebaczenia i prawach przyjaźni, które objawił Jezus w Ewangelii: „To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali” (J 15, 17).
W relacji św. Jana najlepszy Nauczyciel i Pan mówi o nowym przykazaniu – przykazanie wzajemnej miłości. Jest ono jakby osobistym przykazaniem Jezusa, ponieważ nazywa je swoim: «To jest moje przykazanie» (15, 12). Przekazując to nowe przykazanie uczniom, nie nazywa ich sługami, lecz przyjaciółmi. Nie jest to więc uzupełnienie dekalogu z Góry Synaj, który jest zbiorem przykazań ujętych w formie nakazów: „Nie będziesz miał bogów cudzych..., nie będziesz brał imienia..., nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij...” (Wj 20, 12-16), lecz zupełnie nowym przykazaniem – pozytywnym wypełnieniem Prawa i Proroków (Mt 5, 17n). Przykazanie wzajemnej miłości skierowane jest do najbliższych, do przyjaciół, którym Mistrz przekazuje dar Ducha Świętego. Wspomożyciel – Duch Prawdy „pouczy [ich] o wszystkim oraz przypomni wszystko, co [On powiedział]” (J 14, 26).
W tekście bezpośrednio poprzedzającym prawo przyjaźni, znajdujemy się przypowieść o Winnym Krzewie (J 15, 1-11). Wszelkie żywotne soki człowiek czerpie z Krzewu, którym jest Syn pozostający w jedności z Ojcem i Duchem Świętym. Przyjaźń, braterstwo, pokrewieństwo między ludźmi ma swoje źródło we tej Wspólnocie Osób Bożych. Przyjaźń z Bogiem jest darem, który człowiek otrzymał dzięki ofierze Krwi wylanej na Krzyżu. Chrześcijanie stają się dzięki temu krewnymi adoptowanymi w Chrystusie – „synami w Synu”. Apostoł Paweł przekonuje chrześcijan Rzymu. Wcześniej istniał „stan nieprzyjaźni”, ale dzięki pojednaniu „z Bogiem przez śmierć Jego Syna (…) zostaliśmy ocaleni przez Jego życie” (Rz 5, 10). Tylko Chrystus mógł uwolnić człowieka z niewoli grzechu i z niewolnika-sługi uczynić przyjacielem, bratem (krewnym) samego Boga.
Droga braterskiej/siostrzanej przyjaźni jest wyzwaniem dla współczesnych chrześcijanina. Tak bardzo brakuje dziś bliskich, osobowych relacji w rodzinie, parafii i innych wspólnotach społecznych. Człowiek przełomu wieków jest podobny do „samotnej wyspy” (T. Merton); izoluje się, ucieka w świat wirtualny, zamknięty na bogactwo i piękno bliźniego. Dar przyjaźni jest szczególnym odbiciem obrazu i podobieństwa samego Boga. On pierwszy zaproponował człowiekowi przyjaźń, wciąż szuka człowieka, wychodzi mu naprzeciw. Pierwotna harmonia i przyjaźń zerwane przez grzech, mogą być przywrócone dzięki miłości – agape (filein), która zawsze przekazuje otrzymany dar. Każdy człowiek powołany jest do miłości, która obdarowuje (miłości wzajemnej – przyjacielskiej). „Przyjaciel – przekonuje Jean Vanier – to ktoś, kto nie osądza mnie, kiedy widzi moje słabości i ograniczenia. Ktoś, kto akceptuje mnie takim, jaki jestem. I przyjaciel to jest ktoś, kto widzi moje możliwości, kto zachęca mnie, abym rozwijał się począwszy od tego, kim jestem. I przyjaciel to ktoś, kto jest szczęśliwy z powodu tego, że żyje ze mną”. Przyjęcie daru braterskiej/siostrzanej przyjaźni, kierowanie się w życiu podstawową „zasadą przyjaźni” – nowym przykazaniem miłości, pozwala osiągnąć zażyłość z Bogiem, którą On sam nazywa przyjaźnią (J 15, 14-15).
Pytania o braterską/siostrzaną przyjaźń, o zdrowe relacje w rodzinach są niezmiernie istotne dla życia i rozwoju wspólnot chrześcijańskich – dla żywotności Kościoła:
-
Jak pielęgnujemy relacje przyjaźni, braterstwa wśród swoich bliskich, krewnych, znajomych?
-
Czy naprawdę można Kocha Boga, nie widząc Go i czy można nakazać miłość? – pyta Benedykt XVI w swej encyklice Deus Caritas est (nr 16).
-
Jak należy rozumieć interpretację egzegetów i teologów, że nowe przykazanie miłości niejako „streszcza” i „zbiera w sobie” wszystkie inne przykazania?
-
Jak wychowywać do przyjaźni, do braterstwa, do życia we wspólnocie?
MÓDL SIĘ!
Zrozumienie sensu życia - uproś nam u Boga.
Umiejętność odczytywania znaków czasu,
Pokój i sprawiedliwość,
Życzliwość i miłość dla bliźnich,
Zdolność do ofiar i poświęcenie,
Roztropność w działaniu,
Prostolinijność w postępowaniu,
Odpowiedzialność za otrzymane zdolności,
Wierność życiowemu powołaniu,
Wrażliwość na sprawy zbawienia,
Łaskę chrześcijańskiej śmierci
Módl się za nami, Błogosławiona Bronisławo.
Abyśmy się stali godni obietnic Chrystusowych.
Módlmy się: Panie, Jezu Chryste, który powiedziałeś: „Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze siebie samego, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje”, udziel nam łaski, abyśmy za przykładem bł. Bronisławy dźwigali krzyże naszego życia z pełnym poddaniem Twojej Świętej Woli, która nas wiedzie do wiecznych radości, gdzie Ty żyjesz i królujesz, Bóg na wieki wieków. Amen.
Fragment Litanii do bł. Bronisławy
ŻYJ SŁOWEM!
Prasa katolicka opublikowała wywiad z mężem i dziećmi św. Joanny Beretty Molli – młodej lekarki, która oddała
życie ratując swej dziecka (28 kwiecień 1962 r.). Dziennikarz zapytał syna
świętej: Czego uczy nas historia życia Twojej Mamy? Pierluigi Molla odpowiedział: Z pewnością uczy nas ona, że wszyscy możemy pragnąć świętości, dążąc do
niego według własnego powołania. Wystarczy, że każdego dnia będziemy wykonywać
swoje obowiązki z entuzjazmem, wiernością i oddaniem. Mama przekazuje
przesłanie miłości i największego szacunku dla życia, służby i pomocy bliźniemu
oraz przesłanie ogromnego zaufania Bożej Opatrzności (por. Święta Matka.
Wywiad z synem, Niedziela 21/2004, 10). Pragnienie świętości jest wezwaniem dla każdego chrześcijanina - osób świeckich i duchownych!
ks. Jan Kochel
rys. F. Kucharczak
