[Jezus] mówił dalej: «Z królestwem Bożym dzieje się tak, jak gdyby ktoś nasienie wrzucił w ziemię. Czy śpi, czy czuwa, we dnie i w nocy, nasienie kiełkuje i rośnie, sam nie wie jak. Ziemia sama z siebie wydaje plon, najpierw źdźbło, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie. Gdy zaś plon dojrzeje, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo».

W ostatnim czasie zaskoczenie wzbudzają decyzje o beatyfikacji czy kanonizacji osób, które żyły stosunkowo niedawno. Nierzadko żyją jeszcze bezpośredni świadkowie ich życia i męczeńskiej śmierci. Jest to wymowny znak czasu, który przypomina, że święci są pośród nas; że każdy powołany jest do świętości, a Kościół jest „komunią świętych” (por. KKK 946).

Sancta sanctis! – „to, co święte, dla tych, którzy są święci” – taką aklamację wypowiada celebrans w większości liturgii wschodnich przed udzielaniem Komunii. Wierni i wolni od grzechu członkowie Kościoła są karmieni Ciałem i Krwią Chrystusa, by wzrastać w tej niezwykłej komunii i przekazywać ją światu. Szczególnie blisko „komunii w rzeczach świętych” (sancta) są szafarze najświętszych Tajemnic. Oni też wezwani są do wyraźnego świadectwa wobec tych, do których zostali posłani: „[Bóg] wypróbował

Kim był ten, który szybko dojrzał „sam nie wiedząc jak” (Mk 4, 27)?

Alojzy Liguda urodził się 23 stycznia 1898 r. w Winowie k. Opola w rodzinie Wojciecha i Rozalii z d. Przybyła, jako ostatni z siedmiorga dzieci. Tradycyjnie w śląskich rodzinach matka uczyła pobożności, skromności, cichego wypełniania codziennych obowiązków, a ojciec pilności i rzetelności w pracy. Tak było również w rodzinie Ligudów. Ojciec uczył syna aktywności w życiu parafialnym – sam był organizatorem i przewodnikiem pieszych pielgrzymek do Wambierzyc i na Górę św. Anny. Już w 15. roku życia Alojzy został przyjęty do Niższego Seminarium Misyjnego Misjonarzy Werbistów w Nysie. Jego naukę i przygotowanie do kapłaństwa przerwała wojna. Został wcielony do wojska i jako artylerzysta dostał się na front francuski. Po zakończeniu wojny wstąpił do nowicjatu w St. Gabriel w Mödling pod Wiedniem, a święcenia kapłańskie przyjął 26 maja 1927 r. Później kontynuował studia w Górnej Grupie i w Poznaniu. W 1934 r. ukończył wydział Filologii Polskiej Uniwersytetu Poznańskiego. W Poznaniu pracował również jako kapelan i katecheta w szkole sióstr urszulanek, którym mocno zapadły w pamięć konferencje wydane drukiem w dwóch zbiorach pt. Audi filia i Naprzód i wyżej.

W 1939 roku klasztor w Górnej Grupie, gdzie o. Liguda był rektorem, okupanci zamienili na obóz zbiorczy dla duchownych z kilku diecezji, skąd przewożono ich do Nowego Portu, filii obozu w Stutthofie. W warunkach głodu, brudu, ciężkiej pracy i bicia o. Alojzy stał się „dobrym aniołem” więzionych zakonników. Jego zasługą było potajemne zorganizowanie Mszy św. w Wielki Czwartek i rozdzielanie Komunii św., która dla wielu była wiatykiem. Była to jego posługa na rzecz „komunii w rzeczach świętych” (sancta).

W kwietniu 1940 roku o. Liguda został przewieziony do obozu w Grenzdorfie i Sachsenhausen, a w grudniu do Dachau. Mimo że istniały rzeczywiste i obiektywne warunki do zwolnienia go z obozu, Gestapo uznało, że jako przedstawiciel inteligencji musi być odizolowany od społeczeństwa. Zachowały się świadectwa jego nieugiętej postawy i stałej troski o innych. Zakończył męczeńskie życie w nocy z 8 na 9 grudnia 1942 r., w święto Niepokalanego Poczęcia NMP. O. Liguda był dla współwięźniów apostołem humoru i optymizmu – „on nie pozwolił się złamać”; do końca pomagał zwłaszcza chorym i podłamanym.

Święci wybitnie pomagają nam w tym zadaniu. Warto zatem zapytać:

• Jaka jest nasza wiara w „świętych obcowanie” – „komunię świętych (sancti) w Chrystusie” (por. KKK 960)?
• Jakie są nasze relacje ze świętymi, których imiona nosimy? Czy wzywamy ich orędownictwa i zabiegamy o ich przyjaźń?
• Co oznacza dla nas ewangeliczne „obumieranie” dla Chrystusa?
  

MÓDL SIĘ!

Rozważamy męczeńską Siejbę Bożą wszystkich okresów Kościoła, ale zwłaszcza okresu ostatniego. Świadczyliśmy o tej Siejbie naszych dni przed trybunałami Kościoła, które pytały o Ich Męczeństwo. I może dlatego doczekaliśmy końca XX wieku, by być świadkami, Ich świadkami, podczas gdy Oni, w połowie tego wieku, byli – na naszych oczach – wzywani szybko do tronu Bożej chwały, by zdążyć, zanim wybije nowa godzina Kościoła (...). Nasi Męczennicy i nasi Orędownicy, bądźcie z nami!