Matka Stworzyciela (Mater Creatoris)

2018-03-12

ROZWAŻ!

Archanioł Gabriel, wysłannik Boży do Dziewicy z Nazaretu, pełni tu rolę pośrednika między niebem a ziemią. Maryja poprzez dialog z Bożym zwiastunem podejmuje analogiczną rolę pośredniczenia pomiędzy światem ziemskim i niebiańskim. Matki Stworzyciela przysługuje Jej z racji na jedność dwóch natur Chrystusa w jednej Osobie Boskiej. Dotykaliśmy już tego problemu teologicznego podczas omawiania tytułu Świętej Bożej Rodzicielki.

Nie możemy, rzecz jasna, szukać w Starym Testamencie podobnego sformułowania. Warto jednak przypomnieć tutaj sławny fragment Księgi Syracha, który zdaje się pobrzmiewać w Łukaszowym opisie Zwiastowania. Chodzi o pochwałę Mądrości, odnoszoną w liturgii do Maryi:

„Wtedy nakazał mi Stwórca wszystkiego,

Ten, który mnie stworzył, wyznaczył mi mieszkanie.

I rzekł: W Jakubie rozbij swój namiot,

w Izraelu będzie twoje dziedzictwo” (Syr 24,8).

Chrystus, odwieczna Mądrość Boża, w momencie wypowiedzenia przez Matkę zgody na plan zbawczy zamieszkał w świętym Namiocie dziewiczego ciała. Stwórca wybrał sobie stworzenie za Matkę! Od tej chwili pierwotna harmonia pomiędzy stworzeniem a Stworzycielem, zniszczona przez grzech, znalazła się na drodze naprawy. Najświętszy Bóg wyciągnął rękę do grzesznego człowieka. Odpowiedź Maryi, przekazana przez anioła: „niech mi się stanie według twego słowa” (Łk 1,38), pozwoli się narodzić Zbawicielowi świata.

Dopiero Jego wcielenie, dopełnione odkupieńczą męką na krzyżu, doprowadzi do końca dzieło pojednania. Apostoł wyrazi to lapidarnie w hymnie o zbawczej mocy krwi Chrystusa:

On bowiem jest naszym pokojem;

On w swoim ciele z dwóch części uczynił jedno

i obalił dzielący je mur wrogości (Ef 2,14).

Rolę Matki Chrystusa w realizacji zbawczego planu ukazuje szczególnie żywo św. Łukasz w ewangelii dzieciństwa (Łk 1-2). Błogosławieństwo, z jakim Elżbieta zwraca się do Maryi, delikatnie nawiązuje do historii biblijnej Judyty. Gdy tamta bohaterka wraca do obozu Izraela po zwycięstwie nad Holofernesem, słyszy hymn pochwalny ku swojej chwale:

Błogosławiona jesteś, córko, przez Boga Najwyższego,

bardziej niż wszystkie kobiety na ziemi!

I błogosławiony Pan, Bóg,

który stworzył niebo i ziemię… (Jdt 13,18).

W ustach Elżbiety dokonało się znamienne przestawienie: Stworzyciel nieba i ziemi staje się teraz, w perspektywie Nowego Testamentu, „błogosławionym owocem łona” Maryi! Zabieg literacki Łukasza jest wyrazem głębokiej myśli teologicznej. „Matka Pana” (Łk 1,43) okazuje się bowiem Matką Stworzyciela. Również w tym wezwaniu litanijnym Kościół odnajduje swoje powołanie, by ciągle tworzyć nowy świat. Św. Augustyn mówi: „Bóg nas uformował, grzech zdeformował, lecz Chrystus zreformował!” Matka – Kościół, obdarowana mocą sakramentów, ciągle rodzi nowe dzieci Boże, a świat przeżarty grzechem przygotowuje na ten moment, gdy Słowo Odwieczne powoła do istnienia „nowe niebo i nową ziemię” (Ap 21,1).

Zdumienia nad głębią Bożego planu zbawczego wyraziła liturgia Kościoła w rozlicznych hymnach ku czci Maryi. Wystarczy tu na zakończenie rozważania przytoczyć fragment jednego z brewiarzowych hymnów maryjnych:

Jakże wielka godność Matki,

która stała się mieszkaniem

Stwórcy dzierżącego w dłoni

cały wszechświat niezmierzony!

MÓDL SIĘ!

Matko Stworzyciela – módl się za nami!

ŻYJ SŁOWEM!

Franciszek w encyklice o ekologii Laudato si` modli się tak: Jezu, Synu Boży, wszystko przez Ciebie zostało stworzone. Kształtowałeś się w łonie Maryi, stałeś się częścią tej ziemi i oglądałeś ten świat ludzkimi oczyma. Dziś żyjesz w każdym stworzeniu w Twojej chwale Zmartwychwstałego. Pochwalony bądź, Panie!

W działalności ekologicznej istotna jest więc troska o wspólny dom (ziemię) oraz modlitwa, aby "chrześcijanie potrafili podjąć zobowiązanie, jakie wobec stworzenia stawia nam Jezusowa Ewangelia" (nr 245). Konieczny jest nowy styl życia na naszej planecie: nawrócenie ekologiczne i ekologia duchowa!