Przybytek chwalebny (Vas honorabile)

2018-05-17

ROZWAŻ!

„Waga” jakiegoś bytu określa jego „znaczenie”, szacunek rodzący się z owego znaczenia. W Biblii „chwała” oznacza więc nie tyle czyjąś dobrą reputację, co raczej rzeczywistą wartość, odpowiadającą jej powadze. „Chwała Pańska” oznacza samego Boga, który ukazuje się w swym majestacie, w blasku świętości, w całej mocy swego bytu. W Starym Testamencie chwała Pana objawia się przez Jego dzieła, widoczne w stworzeniu i zbawieniu. Innym typem objawień Boga jest oślepiający blask Jego istoty, kiedy ukazuje się na Synaju, czy później w Przybytku zbudowanym przez Mojżesza. Księga Izajasza kończy się wizją chwały Bożej, która przybiera wymiar powszechny: „Przybędę, aby zgromadzić wszystkie narody i języki, a one przyjdą i ujrzą moją chwałę” (Iz 66,18).

Nowy Testament łączy chwałę Bożą z osobą Jezusa. Jako Syn Boży, jest On „odblaskiem chwały Boga i odbiciem Jego istoty” (Hbr 1,3). Jest „Panem chwały” (1 Kor 2,8) zapowiadanej u Izajasza. Ewangelie, zwłaszcza Łukaszowa, ukazują stopniowe objawienia się chwały Jezusa. W scenie zwiastowania Duch Święty zstępuje na Maryję (Łk 1,35). Przy narodzeniu Jezusa „chwała Pana” olśniewa swą jasnością pasterzy (Łk 2,9). Chwała ta będzie widoczna również przy chrzcie i przemienieniu Jezusa, w Jego całym życiu i w śmierci, która pozwoli Mu „wejść do swej chwały” (Łk 24,26).

W kontekście chwały Chrystusa łatwiej zrozumieć litanijną inwokację zwróconą do Jego Matki: „Przybytku chwalebny”. To w Niej chwała Pańska zamieszkała w sposób cielesny, gdy „Słowo stało się Ciałem” (J 1,14).

W Apokalipsie św. Jana (15,3-4) hymny uwielbienia (doksologie) streszczają w uroczystej liturgii cały dramat zbawczy. Ostatnią doksologię, już u kresu historii, stanowi pieśń zaślubin Baranka (Ap 19,7). Chwała Oblubienicy w całości pochodzi od Oblubieńca. To w Jego krwi są wybielone szaty wybranych. U źródeł chwały zbawionych znajduje się miłość Chrystusa, który „umiłował swój Kościół i wydał za niego samego siebie” (Ef 5,25). Maryja i Kościół jeszcze raz łączą się nierozdzielnie w tajemnicy chwały.

MÓDL SIĘ!

Przybytku chwalebny – módl się za nami!

Pierwsze zdanie hymnu Chwała na wysokości Bogu... padło z ust anioła zwiastującego pasterzom radość Bożego Narodzenia (Łk 2,14). Chwalmy Boga na wzór Maryi, która uczy nas - od dnia Pięćdziesiątnicy - modlitwy jednomyślnej i nieustannej!