Przybytek sławny pobożności (Vas insigne devotionis)

2018-05-23

W języku hebrajskim mianem pobożności (chesed) określa się wzajemne stosunki pomiędzy rodzicami a dziećmi (Rdz 47,29), pomiędzy przyjaciółmi i sprzymierzeńcami (Rdz 21,23). Jest to przywiązanie jednych ludzi do drugich i wzajemna pomoc, konkretna i wierna. Biblia grecka oddaje to słowem eleos, „miłosierdzie”, przez co sprowadza istotę pobożności do współczującej dobroci.

Siła tej więzi międzyludzkiej pozwala zrozumieć naturę przymierza, jakie Bóg zawarł ze swoim ludem. Izrael winien odpowiedzieć na Bożą łaskawość uczuciem synowskiego oddania, które wyraża się w wiernym posłuszeństwie i w kulcie pełnym miłości (por. Pwt 10,12). Dopiero z tej miłości do Boga płynie braterska miłość do przyjaciół, będąca odbiciem dobroci Boga i Jego troski o ubogich. Dlatego prorocy, określając pobożność, ukazują jej związek ze sprawiedliwością, miłością i pokorą (Mi 6,8). Taką właśnie miłością będzie obdarzony Mesjasz, który ustanowi królestwo Boże na ziemi (Iz 11,2).

Oczekiwania ludzi pobożnych spełniły się przez miłosierdzie Boga, który posłał na świat Chrystusa. Jego Matka stała się „przybytkiem pobożności”, kiedy w Nazarecie przyjęła z uległością Bożą wolę. Jako najdoskonalsza spośród „ubogich Pana”, łączyła w sobie wszystkie cechy tych ludzi, w których Bóg znajduje upodobanie (por. Łk 2,14). Jej postawa była zawsze wzorem pobożności chrześcijańskiej, opartej na miłości Chrystusa. Dlatego może być Ona słusznie wzywana w trudnościach życia jako Matka Pana i Naczynie Pobożności.

Przybytku sławny pobożności – módl się za nami!

Katechizm dla młodych Youcat uczy: "Wielcy święci dali początek specyficznym szkołom pobożności (duchowości), które podobnie jak barwy widma optycznego, wszystkie wskazują na czyste światło Boże (...). Określona duchowość, bliska człowiekowi zależnie od osobistych upodobań, jest zawsze szkołą modlitwy" (nr 497). Duchowość (pobożność) maryjna posiada również wiele odcieni i barw, ale zawsze skupiona jest na modlitwie.