Brama niebieska (Ianua coeli)
2018-06-18
Szczególne znaczenie otrzymuje brama Świątyni w odniesieniu do Bożej Rodzicielki i do Kościoła. Ułatwieniem takiej interpretacji jest tekst z Pieśni nad pieśniami, w którym Oblubienica przyrównana została do bramy (8,9). Prorok Ezechiel oglądał w duchu wschodnią bramę przyszłej Świątyni i usłyszał słowa Pana: „Brama ta pozostanie zamknięta i nie będzie się jej otwierać. Nikt nie będzie przez nią wchodził, ponieważ wszedł przez nią PAN, Bóg Izraela” (Ez 44,2-3). Św. Ambroży wyjaśnia to jako proroctwo o Maryi: „Ona jest dziewiczą Służebnicą Pana, zamkniętą Bramą, przez którą wszedł tylko Król królów. Jest zamknięta, ponieważ jest dziewicą, jest bramą, ponieważ wszedł przez Nią Chrystus”. A św. Efrem głosi chwałę Maryi w słowach: „Ty jesteś bramą, błyszczącą od światła”.
Liturgia zachodnia w antyfonie Ave
Regina coelorum nazywa Ją bramą, przez którą radośnie błysnęło światu
światło. Natomiast liturgia wschodnia widzi w Maryi bramę miłosierdzia.
„Carskie wrota” ikonostasu zwykło się tam ozdabiać obrazem Zwiastowania dla
przypomnienia, że Król królów przeszedł przez tę dziewiczą bramę. Tą
Ezechielową bramą jest również Dziewica-Kościół, która otwiera się przed Panem
i którą tylko On sam może zamknąć. W Kościele zaś każdy może być tą bramą Króla
królów, jeśli tylko napełniony jest światłem Przedwiecznego.
Bramo niebieska –
módl się za nami!
ŻYJ SŁOWEM!
Druga część Księgi Apokalipsy (4 - 22) rozpoczyna się wizją adoracji Boga w niebie. Uczestniczą w niej różne postaci: dwudziestu czterech starców, siedem Duchów Boga, cztery istoty żywe (symbole ewangelistów) oraz - przywołana w innym miejscu - "niewiasta obleczona w słońce" (12,1). Adoracji towarzyszy modlitwa uwielbienia (4,8-11) i dziękczynienia (12,10-12). Do takiej jednomyślnej modlitwy zaproszone jest całe stworzenie - "nowe niebo i nowa ziemia" (21,1), które jeśli wybierze "Miasto Święte, nowe Jeruzalem" (12,2), to będzie uczestniczyć w chwale nieba w orszaku "Oblubienicy, małżonki Baranka" (21,10).
