„Reguła drogi” – zaproszenie do nowego życia w wierze
2019-08-26
Do Efezu przybył Apollos, pewien Żyd pochodzący z Aleksandrii. Był on człowiekiem wykształconym i biegłym w Pismach. Znał również drogę Pana. Przemawiał z wielkim zapałem i wiernie przekazywał naukę o Jezusie, chociaż znał tylko chrzest Jana. Odważnie przemawiał też w synagodze. Gdy usłyszeli go Pryscylla i Akwila, zaprosili do siebie i dokładnie objaśnili mu drogę Bożą. Kiedy zamierzał wyruszyć do Achai, bracia napisali list polecający do tamtejszych uczniów. Prosili w nim, aby go życzliwie przyjęto. Gdy tam przybył, pomagał tym, którzy uwierzyli dzięki łasce. Śmiało zbijał twierdzenia Żydów i w oparciu o Pisma publicznie dowodził, że Jezus rzeczywiście jest Chrystusem.
Rozważ!
Postępowanie człowieka jest nazywane „drogą” (gr.hodos) określającą sposób ludzkiego rozwoju i życia. Bóg Stwórca „kiedyś zezwalał, aby wszyscy ludzie chodzili własnymi drogami” (Dz 14,16), lecz w chrześcijaństwie wyrażenie „droga czy drogi Boże” staje się synonimem nowego życia w wierze (Dz 14,22; 19,9.23; 20,14). Dla św. Łukasza motyw „drogi” stał się element jedności literackiej i teologicznej całego dzieła – Ewangelii i Dziejów Apostolskich. Jezus nauczał „w drodze” (por. Łk 9,2.51n; 24,13-35), a Jego uczniowie stali się „zwolennikami drogi” (Dz 9,2; 18,25n). W dyptyku (Łk - Dz) mówi się również o „drodze słowa Bożego” i „rozrastaniu się” wspólnoty (por. Dz 2,41.48; 4,4; 5,14; 6,1.7; 9,31; 11,21.24; 13,48-49; 16,5; 19,20), którym towarzyszą wolność i męstwo/nieustraszoność (por. Dz 4,31; 5,42; 8,4; 15,35; 18,11; 28,30-31) oraz radość pierwszych chrześcijan (por. Dz 2,46; 8,8; 13,48.52). Można tam więc dostrzec model wczesnochrześcijańskiej katechezy misyjnej, inspirowanej opowiadaniem o nauczaniu Jezusa w drodze (gr. en tê hodô) z Jerozolimy do Emaus (Łk 24,13-35) lub diakona Filipa nauczającego w drodze z Jerozolimy do Gazy (Dz 8,25-40).
Pierwsi wyznawcy „reguły drogi”, postępując zgodnie z wyznaczoną trasą i przestrzegając przyjętych zasad, usiłują „wejść do” królestwa niebieskiego (por. Mt 5,20; 18,8n; 25,21.30) i są w stanie to uczynić, gdyż Jezus wszedł jako pierwszy do sanktuarium Bożego (por. Hbr 9,8; 10,19n; 2 P 1,11).
W pedagogii chrześcijańskiej konieczne jest jednak poznanie pełnej „drogi Bożej”. Drogi Boże prowadzą zaś do życia i napełniają radością (por. Ps 16,8-11; Dz 2,28; 13,10). Gwarantem jest przyjęcie Jezusa jako Pana i Zbawiciela, gdyż tylko ON jest drogąprawdziwą, która wiedzie do życia, lub drogą,która prowadzi do prawdy i życia, lub też drogą prawdziwą i żywą, wiodącą do Ojca (por. J 14,4-6). Wszelkie zatem drogi Boże prowadzą do Jezusa, który jest „DROGĄ, PRAWDĄ i ŻYCIEM” (14,6). ON też „otworzył dla nas nową, życiodajną drogę przez zasłonę, którą jest Jego ciało” – przekonuje autor Listu do Hebrajczyków (Hbr 10,20).
Ciekawym przykładem pedagogii Bożej wg „reguły drogi” jest katecheza wyjaśniająca zaproponowana Apollosowi – „człowiekowi wykształconym i biegłym w Pismach” (Dz 18,24), którą zaproponowali przez małżonków chrześcijańskich z Efezu – Psyscylla i Akwila (por. J. Kochel, W drodze z Apostołem Narodów, 160-165). Autor Dziejów zaznacza, że Apollos rodem z Aleksandrii był nie tylko dobrze wykształcony i zaangażowany w dzieło ewangelizacji, ale „znał również drogę Pana” (18,25). Naukę, którą poznał i z zapałem głosił, nie był jednak pełny kerygamt. Kiedy dostrzegli to chrześcijańscy małżonkowi, ewangelizowani wcześniej przez Apostoła Pawła (por. Dz 18,1-11), „zaprosili [go] do siebie i dokładnie objaśnili mu drogę Bożą” (18,26). Apollos znał naukę o Jezusie na poziomie katechumena, a potrzebne było pełnego wtajemniczenia, nauczania i wychowania w wierze, czyli katecheza – „dokładne objaśnienie” (por. Łk 1,4; 1 Kor 14,19; Ga 6,6). Uporządkowana katecheza dorosłych miała miejsce w warunkach domowych i była już „pokarmem stałym” – integralnym przekazem orędzia chrześcijańskiego (por. 1 Kor 3,2; Hbr 5,12-14).
Dzisiaj wielu dorosłych chrześcijan pozostaje na poziomie wiedzy niepełnej, infantylnej czy dziecięcej, która domaga się pogłębienia i umocnienia. Wielu ochrzczonych i przynależących do wspólnoty Kościoła potrzebuje ponownej ewangelizacji – nowej w swoim zapale, metodach i środkach przekazu. W tej misji pomóc mogą parafie i nowe ruchy, wspólnoty czy stowarzyszenia religijne. Podstawowym dokument katechetyczny przypomina jednak, że „w całym procesie ewangelizacji katecheza ma być etapem wprowadzenia i dojrzewania, to znaczy czasem, w którym chrześcijanin, przyjąwszy przez wiarę Jezusa Chrystusa, jako jedynego Pana, i przylgnąwszy do Niego całkowicie przez szczere nawrócenie serca, stara się lepiej poznać tego Jezusa, któremu się powierzył, poznać mianowicie Jego «tajemnicę» (Ef 3,18-19), Królestwo Boże, które On zapowiada, wymagania i obietnice, zawarte w Jego ewangelicznym Orędziu, drogi, które wyznaczył dla wszystkich tych, którzy zechcą pójść za Nim” (Ct 20).
Wobec pilne wezwania do nowej ewangelizacji ochrzczonych warto zapytać:
- Jakie drogi poznania duchowego wyznaczył Jezus swoim uczniom?
- Jaka winna być współczesna katecheza dorosłych – katecheza rodzinna?
- Co jest głównym źródłem dynamizmu i żywotności – „rozrastania się” wspólnot kościelnych (por. Dz 6,7; 12,24; 19,20)?
Prosimy za wstawiennictwem Maryi i Apostołów, aby obecny w Kościele Duch Święty dał mu większy niż kiedykolwiek rozmach w działalności ewangelizacyjnej i katechetycznej, tak bardzo mu potrzebnej. Oby Kościół w tej godzinie łaski wypełnił skutecznie nieodwołalne i powszechne polecenie, otrzymane od swego Mistrza: „Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19). Który żyjesz i królujesz z Bogiem Ojcem, w jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie wieki wieków. Amen (św. Jan Paweł II; por. Ct 73).
Odpowiedź na zaproszenie grup parafialnych, wspólnot czy ruchów katolickich, by pogłębić swoją wiedzę religijną i duchowość. Poszukaj stron internetowych poświęconych formacji religijnej dorosłych (por. http://www.ssb24.pl/).
REGUŁA DROGI
Obejrzyj z dzieckiem obrazek, poproś, by opisało kto jedzie samochodem oraz budynek z którego samochód wyjechał.
- Z jakiej części budynku wyjeżdża samochód? (Z piwnicy, jakby z podziemnego garażu)
- Gdzie wjeżdża samochód z naszymi bohaterami? (na podjazd)
- Jakie stwory wyglądają z piwnicy? (wąż i pająk)
- Jaki kształt ma otwór, przez który właśnie przejechał samochód? (kształt krzyża)
Ta piwnica jest symbolem zła, ciemności i otchłani. Wydostać się można stąd tylko przez krzyż Jezusa. On nas ratuje i wyciąga z każdego niebezpieczeństwa. On umierając „zstąpił do piekieł” i przebił wyjście, którego nie było. Wyszedł z grobu i zmartwychwstał. Jeśli z grobu jest wyjście, to teraz z każdej sytuacji jest wyjście.
Zwróć uwagę na flagę, dotąd zatkniętą na samochodzie. Co się z nią dzieje? (wychowawca trzyma ją w ręku)
Trzymanie flagi z symbolem ryby, to znak wyznania wiary. Jezus wygrał z szatanem, grzechem i śmiercią. My wierzymy w to i wyznanie wiary daje nam siłę. Idziemy za Wodzem, jak żołnierze. Jezus jest na sztandarze zwycięstwa. To dlatego figury przedstawiające Jezusa Zmartwychwstałego mają czerwoną flagę z krzyżem – sztandar zwycięstwa.
Wyznanie wiary to nie są same słowa, wypływa z niego moc. Jezus Zmartwychwstały pierwszy przeszedł ze śmierci do życia, obiecał nam: „Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia»” (J 8.12). Każdy z nas jest zaproszony do tej drogi wiary. Idąc nią otrzymujemy nowe życie, światło i wolność. Pokazuje to właśnie obrazek: nasi bohaterowie podążają drogą z ciemności do światła, z piwnicy na zewnątrz, z dołu do góry, z niewoli do wolności, od paskudnych zwierzaków do miłego towarzystwa. Ta droga prowadzi do nieba.
Ciekawe, że tak właśnie kiedyś nazywano chrześcijan: „zwolennicy tej drogi”.
Sam Mistrz, Jezus Chrystus, nazwał siebie Drogą. Powiedział: „Ja jestem Drogą. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (J 14,6).
Wszyscy widzieli, że ich droga prowadzi do nieba.
Idziemy za Jezusem i „po Jezusie”. Dziwnie to brzmi, ale jest prawdziwe. Nikt nie może się dostać do nieba inaczej, jak po krzyżu Chrystusa. On jest drabiną, która pozwala nam się tam wspiąć. Nie ma innej drogi, schodów ani windy. Tylko ta drewniana drabina.
Dzieje Apostolskie opowiadają o bardzo gorliwym i mądrym człowieku imieniem Apollos. Mówią o nim tak: „Znał on już drogęPańską, przemawiał z wielkim zapałem i nauczał dokładnie tego, co dotyczyło Jezusa” (por. Dz 18,25). Znów chrześcijański sposób myślenia wierzenia i postępowania nazwany jest „drogą”.
Spójrzmy jeszcze na rysunek. Jaki znak drogowy umieszczony został na rogu budynku? (zakaz zatrzymywania się i postoju.)
Nie można zatrzymywać się na drodze wiary. Mamy zdecydowania zmierzać drogą do nieba. Oznacza to radykalne porzucenie pajęczyny grzechu, złych przyzwyczajeń, paskudnych czynów, podwójnego wężowego języka, jadu w wypowiedziach itd.
Mamy iść drogą modlitwy i wiary, które dają siłę.
- Jaką minę ma Dreptuś i wychowawca? (uśmiechają się)
Jadą drogą światła, uśmiechu i życzliwości, które daje nadzieja na życie wieczne.
W którą stronę patrzy pasażer, autostopowicz? (wstecz, na strachy i paskudne zwierzaki)
- Jaką ma minę? (boi się )
Popatrz, on jedzie tą samą drogą, ale uwagę kieruje w zła stronę. Gdy nie patrzymy w stronę Jezusa i nieba, często przeżywamy strach i obawy, lęki i niepokoje.
Poproś, by dziecko wykonało z papieru (lub innego materiału) czerwoną flagę z krzyżem. Symbol zmartwychwstania i zwycięstwa; by mogło ją umieścić przy swoim łóżku i by przypominała mu o sile, jaką daje wiara w zmartwychwstanie.
ks. Artur Sepioło
