Eliasz w Sarepcie

2021-03-11

Prorok Eliasz z Tiszbe w Gileadzie rzekł do Achaba: „Na życie Pana, Boga Izraela, któremu służę! Nie będzie w tych latach ani rosy ani deszczu, dopóki nie powiem”. Potem Pan skierował do niego to słowo: „Odejdź stąd i udaj się na wschód, aby ukryć się przy potoku Kerit, który jest na wschód od Jordanu. Wodę będziesz pił z potoku, krukom zaś kazałem, aby cię tam żywiły”. Poszedł więc, aby uczynić według rozkazu Pańskiego, i podążył, aby zamieszkać przy potoku Kerit, na wschód od Jordanu. A kruki przynosiły mu rano chleb i mięso wieczorem, wodę zaś pił z potoku.

Lecz po pewnym czasie potok wysechł, gdyż w kraju nie padał deszcz. Wówczas Pan skierował do niego to słowo: „Wstań, idź do Sarepty koło Sydonu i tam będziesz mógł mieszkać, gdyż kazałem tam pewnej wdowie, aby cię żywiła. Wtedy wstał i zaraz poszedł do Sarepty. Kiedy wchodził do bramy tego miasta, pewna wdowa zbierała tam sobie drwa. Więc zawołał ją i powiedział: Daj mi, proszę, trochę wody w naczyniu, abym się napił. Ona zaś zaraz poszła, aby jej nabrać, ale zawołał na nią i rzekł: Weź, proszę, dla mnie i kromkę chleba! Na to odrzekła: Na życie Pana, Boga twego! Już nie mam pieczywa - tylko garść mąki w dzbanie i trochę oliwy w baryłce. Właśnie zbieram kilka kawałków drewna i kiedy przyjdę, przyrządzę sobie i memu synowi strawę. Zjemy to, a potem pomrzemy. Eliasz zaś jej powiedział: Nie bój się! Idź, zrób, jak rzekłaś; tylko najpierw zrób z tego mały podpłomyk dla mnie i przynieś mi! A sobie i twemu synowi zrobisz potem. Bo Pan, Bóg Izraela, rzekł tak: Dzban mąki nie wyczerpie się i baryłka oliwy nie opróżni się aż do dnia, w którym Pan spuści deszcz na ziemię. Poszła więc i zrobiła, jak Eliasz powiedział, a potem zjadł on i ona oraz jej syn, i tak było co dzień. Dzban mąki nie wyczerpał się i baryłka oliwy nie opróżniła się według obietnicy, którą Pan wypowiedział przez Eliasza.

Opowiadanie o wizycie proroka w Sarepcie związane jest ze skutkami długotrwałej suszy, która spowodowała klęskę głodu. Akcja dzieje się za panowania bezbożnego króla Achaba i jego małżonki, okrutnej Jezabel.

Cykl opowiadań o Eliaszu przypomina nieco „kwiatki św. Franciszka”: barwne legendy służą zbudowaniu czytelników. Druga część dzisiejszej lektury ukazuje próbę wiary, na jaką prorok wystawił bezimienną wdowę z Sarepty. Była to próba tak wielka, że Jezus po wiekach przypomni ją mieszkańcom rodzinnego Nazaretu (Łk 4,36). Ponownie tuż przed śmiercią wskaże On na przykład ubogiej wdowy, która oddała na ofiarę „wszystko, co miała na utrzymanie (Łk 21,4).

Wdowa z historii Eliasza mogła dokonać tak niesłychanej ofiary tylko dlatego, że oparła się na słowie Boga, przekazanym przez proroka. „Nie bój się” jest tutaj zachętą do oddania własnego życia na „ofiarę żywą, świętą, Bogu miłą” (Rz 12,1). Dlatego też nagroda obiecana przez proroka przypomina już pokarm eucharystyczny: chleb i napój, zdolny zaspokoić wszelkie pragnienia.