Rozbitek na morzu

2021-09-24

Gdy okręt został porwany i nie mógł stawić czoła wiatrowi, zdaliśmy się na jego łaskę i poniosły nas fale. Podpłynąwszy pod pewną wyspę, zwaną Kauda, z trudem zdołaliśmy uchwycić łódź ratunkową, a po wciągnięciu jej zabezpieczono okręt, opasując go linami. Z obawy, aby nie wpaść na Syrtę, zrzucili ruchomą kotwicę i tak się zdali na fale. Ponieważ miotała nami gwałtowna burza, żeglarze zaczęli nazajutrz pozbywać się ładunku, a trzeciego dnia wyrzucili własnoręcznie sprzęt okrętowy. Kiedy przez wiele dni ani słońce się nie pokazało, ani gwiazdy, a niesłabnąca nawałnica szalała, znikła już wszelka nadzieja naszego ocalenia. A gdy już ludzie nawet jeść nie chcieli, powiedział do nich Paweł: «Trzeba było posłuchać mnie i nie odpływać od Krety, i oszczędzić sobie tej niedoli i szkody. A teraz radzę wam być dobrej myśli, bo nikt z was nie zginie, tylko okręt. Tej nocy ukazał mi się anioł Boga, do którego należę i któremu służę, i powiedział: "Nie bój się, Pawle, musisz stanąć przed Cezarem i Bóg podarował ci wszystkich, którzy płyną razem z tobą".

Słowa umocnienia, które otrzymał od Boga, przekazuje Paweł innym, pogrążonym w rozpaczy. Podobnie jak dawni prorocy biblijni, staje się on dla pogan pośrednikiem Bożego orędzia, które przeznaczone jest dla wszystkich pozbawionych nadziei. „Bądźcie więc dobrej myśli, bo ufam Bogu, że będzie tak, jak mi powiedziano!” (w. 25). Jak wielką silę miały te słowa dla słuchaczy, okaże w dalszej części Łukaszowego opowiadania.

Zadajmy sobie na koniec pytanie: