List serca
2022-08-05
Wstęp. Trzeba wielkiej mądrości żeby dobrze ocenić pracę wychowawczo-duszpasterską człowieka. Wpływa na to fakt, że co rusz podaje się nowe kryteria, według który powinno się wystawić opinie takiej pracy. Duszpasterze nauczyli się oceniać poprzez pryzmat liczb. Ilość osób obecnych w kościele, przystępujących do sakramentów, ma mówić o jakości duszpasterstwa. Rodzice często mnożą zajęcia dodatkowe dla swoich pociech, nauczyciele liczą średnie uczniów i całych klas, i na ich podstawie wystawiają sobie nawzajem ocenę. Święty Paweł znowu wyrywa nas z tych schematów ucząc nas innych schematów myślenia.
Czyż ponownie zaczniemy samych siebie zalecać? Albo czy potrzebujemy, jak niektórzy, listów polecających do was lub od was? Wy jesteście naszym listem, pisanym w sercach naszych, listem, który znają i czytają wszyscy ludzie. Powszechnie o was wiadomo, żeście listem Chrystusowym dzięki naszemu posługiwaniu, listem napisanym nie atramentem, lecz Duchem Boga żywego; nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc.
(2 Kor 3,1-3)
Święty Paweł odbył trzy podróże misyjne. Każda z nich była okazją do pewnego podsumowania swojej działalności. Tym bardziej, że jego działalność była bacznie obserwowana przez innych Apostołów. Wiemy z treści Dziejów Apostolskich i listu do Galatów, że wielu było przeciwników nauczania Pawła. Szczególnie negatywnie odbierano to, że swoje słowa kierował do pogan. Innym problemem była specyfika miejsca, jakim był Korynt. Miasto początkowo należące do Grecji, następnie zburzone i odbudowane jako Rzymska kolonia, która jednocześnie była centrum rozrywki dla elit. Taka historia stworzyła społeczeństwo nie tylko wielokulturowe, ale też przemieszane religijnie, a moralnie nastawione na przyjemność i zabawę. Bardzo ciężki duszpastersko rejon, do którego Paweł przybywa podczas drugiej wyprawy misyjnej (50-52 n.e.) i zakłada tam gminę chrześcijańską. Dla koryntian wiara w Chrystusa jest jedną z wielu opcji życia. Słyszeli już o wielu bogach, filozofiach, drogach życia, itp. Dlatego też duszpasterstwo „liczb” nie mogło być wzięte pod uwagę, bo najzwyczajniej w świecie wielu ludzi nie wybierało Jezusa. Gdzie więc święty Paweł dostrzegł szansę na ocenę swojej działalności?
Wspomina, że najlepszym świadectwem jego posługiwania jest życie tych, którzy uwierzyli. Nie ilość, a sposób życia. „Wy jesteście naszym listem, pisanym w sercach naszych, listem, który znają i czytają wszyscy ludzie.”
Wsłuchując się w rozmowy ludzi czasami można usłyszeć, że dziecko jest porządne i dobre, ale nie ma się co dziwić, bo tacy byli rodzice. Jest to bardzo prosta zależność: sposób życia tych, za których jesteśmy odpowiedzialni, świadczy o naszej pracy. Trzeba tutaj oczywiście zaznaczyć, że na to składa się wiele czynników, bo przecież wiele jest rodzin pobożnych i dobrych, w których jednak dzieci wybierają złą drogą. Wielu jest kapłanów pobożnych i świętych, a mimo to wielu parafian trzyma się z dala od Boga. Jednak ta myśl świętego Pawła zawiera w sobie wiele prawdy.
Patrząc na troskę wielu ludzi, a może i na naszą troskę o innych, nie skupiajmy się tylko na liczbach, dyplomach, ukończonych kursach, poznanych językach. Najlepszym świadectwem naszych wysiłków będzie to, jak ci, o których się troszczymy, będą żyli.
Daj dzieciom dobrą dolę, daj wysiłkom ich pomoc, ich trudom błogosławieństwo. Nie najłatwiejszą drogą ich prowadź, ale najpiękniejszą. A jako prośby mej zadatek, przyjm jedyny mój klejnot: smutek.
Smutek i pracę.
Modlitwa autorstwa J. Korczaka
1. Czy zdarza ci się oceniać swoją pracę wobec innych?
2. Jakie przyjmujesz wtedy kryterium? Co sprawia, że oceniasz ją jako złą lub dobrą?
3. Czy w swojej ocenie nie kierujesz się za bardzo opinią „świata”?
