Czas proroków

2022-10-30

Wszak mówi Pismo: Żaden, kto wierzy w Niego, nie będzie zawstydzony.Nie ma już różnicy między Żydem a Grekiem. Jeden jest bowiem Pan wszystkich. On to rozdziela swe bogactwa wszystkim, którzy Go wzywają.Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego, będzie zbawiony. Jakże więc mieli wzywać Tego, w którego nie uwierzyli? Jakże mieli uwierzyć w Tego, którego nie słyszeli? Jakże mieli usłyszeć, gdy im nikt nie głosił?Jakże mogliby im głosić, jeśliby nie zostali posłani? Jak to jest napisane: Jak piękne stopy tych, którzy zwiastują dobrą nowinę!

(Rz 10, 11-15)

Istnieje głęboka więź między Listem do Galatów a Listem do Rzymian. Tym, co łączy oba dzieła, jest temat łaski i zbawienia. Oba są niejako hymnem o Bogu, który zbawia mocą swojej łaski, a nie mocą uczynków człowieka. I choć nie pozbawiają one ludzi odpowiedzialności za ich czyny, to jednak kierują uwagę na akt wiary, na podstawie którego Bóg udziela łaski zbawienia. Jeśli człowiek uwierzy, że Jezus Chrystus jest Synem Bożym i oddał życie dla odkupienia ludzkości z jej grzechów – ten będzie zbawiony. Tylko tyle, i aż tyle.

Jednak nie ma wiary tam, gdzie ktoś do uwierzenia nie zachęci. Stąd święty Paweł zadaje szereg pytań: jak mają uwierzyć, skoro Boga nie znają? Jak mają Go znać, skoro nikt im o Nim nie opowiedział? W takim kontekście odnajdujemy się i my, prorocy na mocy chrztu, których zadaniem jest głosić na wszelkie możliwe sposoby.

Jezus, mówiąc o życiu wiecznym, powiedział: „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (J 17, 3). Nasz Mistrz w swojej misji skupiał się także na tym, aby dać ludziom poznać Ojca. Wiedział, że jeśli ktoś tu na ziemi pozna Boga, będzie uczestnikiem życia wiecznego. Głosił na dwa sposoby: przez słowa i przez swoje czyny. To dzięki nim ludzie poznawali jaki jest Ojciec.

Często w ocenie mentalności dzisiejszych ludzi brak nam właściwego podejścia. Skupiamy się na diagnozie problemu, która mówi, że człowiek współczesny coraz mniej potrzebuje Boga i wiary. I jest to niewątpliwie diagnoza słuszna. Jednak trzeba by pójść krok dalej i zapytać ze świętym Pawłem: jak mieli uwierzyć, skoro im nikt nie głosił? W odpowiedzi ktoś mógłby powiedzieć: no ale mają katechezę w szkole, kazania w kościele, a w ogóle to gdzie są rodzice. I również ciężko odmówić racji takiej odpowiedzi. Jednak stając w prawdzie o sobie samym, przejmując się własnym chrztem, trzeba by powiedzieć: to jest też moje zadanie! Nic nie zmienia słuszne zdiagnozowanie problemu jeśli za nim nie idą konkretne czyny. Co z tego, że będziemy narzekać na poziom wiary, edukacji i wychowania, skoro nic nie zamierzamy z tym zrobić. Jak mają uwierzyć, jeśli im nikt nie głosi? To nasze zadanie i nasza odpowiedzialność, aby być prorokami Chrystusa.

Modlitwa zaczerpnięta z modlitwy pierwszy chrześcijan w Dziejach Apostolskich (Dz 4, 23-31)

Daj sługom Twoim głosić słowo Twoje z całą odwagą, gdy Ty wyciągać będziesz swą rękę, aby uzdrawiać i dokonywać znaków i cudów przez imię świętego Sługi Twego, Jezusa. Amen.

1. Czy czujesz odpowiedzialność za wiarę osób które cię otaczają?

2. Co robisz dla ich wiary?

3. Czyny miłości, modlitwa w ich intencji, a może szczera rozmowa i świadectwo. Które działanie jest ci teraz najbliższe?