Dzień święty

2024-03-10

Pan powiedział do Mojżesza i Aarona w ziemi egipskiej: «Miesiąc ten będzie dla was początkiem miesięcy, będzie pierwszym miesiącem roku! (...). Dzień ten będzie dla was dniem pamiętnym i obchodzić go będziecie jako święto dla uczczenia Pana. Po wszystkie pokolenia - na zawsze w tym dniu świętować będziecie. Przez siedem dni spożywać będziecie chleb niekwaszony. Już w pierwszym dniu usuniecie wszelki kwas z domów waszych, bo kto by jadł kwaszone potrawy od dnia pierwszego do siódmego, wyłączony będzie z Izraela. W pierwszym dniu będziecie mieli zwołanie święte, tak samo w dniu siódmym. Nie będziecie wtedy wykonywać żadnej pracy. Będzie wam tylko wolno przygotować pożywienie. Przestrzegać będziecie Święta Przaśników, gdyż w tym dniu wyprowadziłem wasze zastępy z ziemi egipskiej. Przestrzegajcie tego dnia jako ustanowionego na zawsze we wszystkich waszych pokoleniach. Czternastego dnia miesiąca pierwszego od wieczora winniście spożywać chleb niekwaszony aż do wieczora dwudziestego pierwszego dnia tego miesiąca. Przez siedem dni nie znajdzie się w domach waszych żaden kwas, bo kto by spożył coś kwaszonego, winien być wyłączony ze zgromadzenia Izraela, tak przybysz, jak i urodzony w kraju (...).

Mojżesz powiedział do ludu: «Pamiętajcie o dniu tym, gdyście wyszli z Egiptu, z domu niewoli, gdyż potężną ręką wywiódł was Pan stamtąd: [w tym to dniu] nie wolno jeść chleba kwaszonego. Dziś wychodzicie w miesiącu Abib. Gdy zaś Pan wprowadzi cię do kraju Kananejczyka, Chetyty, Amoryty, Chiwwity, Jebusyty, jak poprzysiągł przodkom twoim dać im ziemię opływającą w mleko i miód, wtedy winieneś obchodzić to święto w tym samym miesiącu. Przez siedem dni będziesz jadł chleb niekwaszony, a w dniu siódmym będzie dla ciebie święto ku czci Pana. [Tylko] niekwaszony chleb można jeść w czasie tych siedmiu dni i nie będzie można ujrzeć u ciebie chleba kwaszonego ani nie będzie można ujrzeć u ciebie żadnego kwasu w twoich granicach. W tym dniu będziesz opowiadał synowi swemu: Dzieje się tak ze względu na to, co uczynił Pan dla mnie w czasie wyjścia z Egiptu. Będzie to dla ciebie znakiem na ręce i przypomnieniem między oczami, aby prawo Pana było w ustach twoich, gdyż ręką potężną wywiódł cię Pan z Egiptu. I będziesz zachowywał to postanowienie w oznaczonym czasie rok w rok, gdy Pan wprowadzi cię do kraju Kananejczyka, jak poprzysiągł tobie i przodkom twoim, i da go tobie. I oddasz wszelkie pierwociny łona matki dla Pana i wszelki pierwszy płód bydła, jaki będzie u ciebie; co jest rodzaju męskiego, należy do Pana. Lecz pierworodny płód osła wykupisz jagnięciem, a jeślibyś nie chciał wykupić, to musisz mu złamać kark. Pierworodnych ludzi z synów twych wykupisz. Gdy cię syn zapyta w przyszłości: Co to oznacza? - odpowiesz mu: Pan ręką mocną wywiódł nas z Egiptu, z domu niewoli. Gdy faraon wzbraniał się nas uwolnić, Pan wybił wszystko, co pierworodne w ziemi egipskiej, zarówno pierworodne z ludzi, jak i z bydła, dlatego ofiaruję dla Pana męskie pierwociny łona matki i wykupuję pierworodnego mego syna. Będzie to dla ciebie znakiem na ręce i ozdobą między oczami [przypominając], że Pan potężną ręką wywiódł nas z Egiptu».

Przyglądając się treści dwunastego i trzynastego rozdziału księgi Wyjścia spostrzec możemy, że w Starym Testamencie świętowanie miało jasno określone elementy. Świętuj, oznaczało:

- wyznacz dzień,

- pamiętaj co masz zrobić,

- przygotuj przedmioty,

- powtarzaj rytuał,

- przeznacz na to odpowiednią ilość czasu,

- opowiedz domownikom dlaczego to robisz!

Następnie jest to czas określony. Związany z konkretnymi wydarzeniami. Wyjście z Egiptu było tak fundamentalnym przeżyciem dla całego narodu, że Mojżesz postuluje, by od niego zaczynano mierzenie czasu: „Miesiąc ten będzie dla was początkiem miesięcy. Pierwszym miesiącem roku” (Wj 12,2).

Dla nas katolików, podstawowym dniem świątecznym jest niedziela.

„Dzień Pański, dzień Zmartwychwstania, dzień chrześcijan, jest naszym dniem. Jest on nazywany dniem Pańskim, ponieważ właśnie w tym dniu zwycięski Chrystus wstąpił do Ojca. Jeżeli poganie nazywają go dniem słońca, to chętnie się na to godzimy, ponieważ dziś zajaśniało światło świata, dziś ukazało się słońce sprawiedliwości, którego blask przynosi zbawienie (św. Hieronim). (KKK 1166)

Świętowanie trzeba przygotować: „Już w pierwszym dniu usuniecie wszelki kawas z domów waszych” (Wj 12,15). Posprzątanie mieszkania oznaczało nowy czas i nowy porządek. W domu nie pozostawało nić spleśniałego, nieczystego, brudnego. Przygotowaniem do święta Paschy było postaranie się o baranka dla rodziny i przygotowanie śpiesznie spożywanego posiłku. Nasze świętowanie w domu łączy się z celebracją liturgiczną w kościele. Ważne, by nie umknęło nam połączenie i uzupełnianie się poszczególnych elementów świętowania. Eucharystia jest wyjściem poza codzienność, ale nie może nie wpływać na rodzinę i dom w decyzjach i działaniach dnia powszedniego.

Świętowanie wymaga wspólnej modlitwy i wspólnotowego oddania chwały Bogu: „W pierwszym dniu będziecie mieli zwołanie święte” (Wj 12,16). Dla nas jest to oczywiście zebranie się wokół Chrystusa na Eucharystii w pierwszy dzień tygodnia. „Niedziela jest w pełnym znaczeniu tego słowa dniem zgromadzenia liturgicznego, w którym zbierają się wierni dla słuchania słowa Bożego i uczestniczenia w Eucharystii, aby tak wspominać Mękę, Zmartwychwstanie i chwałę Pana Jezusa i składać dziękczynienie Bogu, który ich odrodził przez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa ku nadziei żywej" (KKK 1167).

Zakupy w niedzielę – zwłaszcza te „powtarzalne” zaczęły przybierać formę rytuału. W ten sposób rodził się kult zakupów i konsumpcji, dlatego, że wielu ludzi regularnie spędzało tam czas czcząc towarowego bożka, biegając za boginią promocją, z dumą ofiarując pieniądze na ołtarzu kasjerki.

„W poszanowaniu wolności religijnej i dobra wspólnego wszystkich chrześcijanie powinni domagać się uznania niedziel i świąt kościelnych za ustawowe dni świąteczne. Powinni wszystkim dawać widoczny przykład modlitwy, szacunku i radości oraz bronić swoich tradycji jako cennego wkładu w życie duchowe społeczności ludzkiej” (KKK 2188).

Świętowanie w końcu to czas rozmów, tłumaczenia istotnych elementów naszego życia: jasna odpowiedź w sytuacji, „gdy cię syn zapyta” (por. Wj 13,8.14). Okazja także, by wspólnie modlić się, czytać Pismo święte i dzielić się wiarą w rodzinie. Budujemy w ten sposób świadomość swego wzrastania w wierze.

Ref: Skosztujcie i zobaczcie...

Ps 34

Zaplanuj wspólny, rodzinny, niedzielny obiad. Pomyśl o modlitwie i temacie rozmowy, jaki podejmiesz w czasie posiłku.