Przymierze eucharystyczne

2024-06-29

Wj 12,1-11

Pan powiedział do Mojżesza i Aarona w ziemi egipskiej: «Miesiąc ten będzie dla was początkiem miesięcy, będzie pierwszym miesiącem roku! Powiedzcie całemu zgromadzeniu Izraela tak: Dziesiątego dnia tego miesiąca niech się każdy postara o baranka dla rodziny, o baranka dla domu. Jeśliby zaś rodzina była za mała do spożycia baranka, to niech się postara o niego razem ze swym sąsiadem, który mieszka najbliżej jego domu, aby była odpowiednia liczba osób. Liczyć je zaś będziecie dla spożycia baranka według tego, co każdy może spożyć. Baranek będzie bez skazy, samiec, jednoroczny; wziąć możecie jagnię albo koźlę. Będziecie go strzec aż do czternastego dnia tego miesiąca, a wtedy zabije go całe zgromadzenie Izraela o zmierzchu. I wezmą krew baranka, i pokropią nią odrzwia i progi domu, w którym będą go spożywać. I tej samej nocy spożyją mięso pieczone w ogniu, spożyją je z chlebem niekwaszonym i gorzkimi ziołami. Nie będziecie spożywać z niego nic surowego ani ugotowanego w wodzie, lecz upieczone na ogniu, z głową, nogami i wnętrznościami. Nie może nic pozostać z niego na dzień następny. Cokolwiek zostanie z niego na następny dzień, w ogniu spalicie. Tak zaś spożywać go będziecie: Biodra wasze będą przepasane, sandały na waszych nogach i laska w waszym ręku. Spożywać będziecie pośpiesznie, gdyż jest to Pascha na cześć Pana.

Pierwszym dość oczywistym skojarzeniem Eucharystii z Księgą Wyjścia jest Pascha – uczta przymierza starotestamentowego, która była początkiem wolności i kolejnego przejścia Izraela w relacji z Panem. Jest to o tyle ważne wydarzenie, że w Narodzie Wybranym jest ono najważniejszym. Nie było ważniejszego przed i nie nastąpiło po nim żadne, które stało by się wyższe rangą aż do Misterium Jezusa Chrystusa.

Pascha w Księdze Wyjścia jest centralnym wydarzeniem, które ukazuje moc Bożej interwencji i wyzwolenia Izraela z niewoli egipskiej. Baranek paschalny, którego krew ochroniła Izraelitów przed aniołem śmierci, jest zapowiedzią-prefiguracją ofiary Jezusa Chrystusa, Baranka Bożego. Ta starotestamentowa Pascha, celebrowana corocznie przez Żydów, przypominała o Bożym miłosierdziu i wyprowadzeniu z niewoli. W Nowym Testamencie Jezus ustanawia Nową Paschę podczas Ostatniej Wieczerzy, kiedy to chleb i wino stają się Jego Ciałem i Krwią, ofiarą za grzechy całego świata.

Chrystus, jako doskonały Baranek, oddaje swoje życie, aby nas wybawić z niewoli grzechu i śmierci, otwierając drogę do życia wiecznego. Jego śmierć i zmartwychwstanie wypełniają i przekraczają to, co zapowiadała starotestamentowa Pascha. Uczestnicząc w Eucharystii, wchodzimy w tajemnicę tej Nowej Paschy, doświadczając zbawczej mocy Chrystusa. Jak Izraelici zostali uwolnieni przez krew baranka, tak my jesteśmy zbawieni przez krew Chrystusa. Pascha w Księdze Wyjścia przypomina nam o ciągłej obecności i działaniu Boga w historii zbawienia, które osiąga swój szczyt w Jezusie Chrystusie. W ten sposób, celebrując Eucharystię, nie tylko wspominamy ofiarę Chrystusa, ale także uczestniczymy w Jego zwycięstwie nad grzechem i śmiercią.

Pascha w Księdze Wyjścia oraz jej wypełnienie w ofierze Jezusa Chrystusa ukazują nam ciągłość Bożego planu zbawienia. Bóg, działając w historii, konsekwentnie prowadzi swój lud do pełni objawienia w Chrystusie. Eucharystia, jako sakrament Nowej Paschy, jest więc nie tylko pamiątką, ale rzeczywistym uczestnictwem w zbawczej ofierze Chrystusa. Uczestnicząc w niej, stajemy się częścią tej wielkiej historii zbawienia, która rozpoczęła się od wyzwolenia Izraela z Egiptu i znajduje swoje wypełnienie w krzyżu i zmartwychwstaniu Jezusa. Niech to nieustannie umacnia naszą wiarę i pogłębia naszą wdzięczność za dar Eucharystii, w której Bóg nieprzerwanie daje nam siebie jako pokarm na życie wieczne.

Zastanów się:

Ćwicz się w tym by świadomie uczestniczyć w każdej Eucharystii, spróbuj przyjść na Mszę nie tylko w niedzielę ale i w tygodniu. Daj Bogu przestrzeń i czas, byście mogli pogłębić swoją relację.