TEKST GODZINEK

Piękna jak w pełni księżyc, świeci człowiekowi
(Nieszpory)


ŹRÓDŁOWE TEKSTY BIBLIJNE

STARY TESTAMENT

Z Księgi Pieśni nad Pieśniami:

Dokąd odszedł twój umiłowany,
o najpiękniejsza z niewiast?
W którą zwrócił się stronę miły twój,
byśmy go wraz z tobą szukały?
Miły mój zszedł do swego ogrodu,
ku grzędom balsamicznym,
aby paść stado swoje w ogrodach
i zbierać lilie.
Jam miłego mego, a mój miły jest mój,
on stado swoje pasie wśród lilii.
Piękna jesteś, przyjaciółko moja, jak Tirsa,
wdzięczna jak Jeruzalem,
groźna jak zbrojne zastępy.
Odwróć ode mnie twe oczy,
bo niepokoją mnie.
Włosy twoje jak stado kóz
falujące na górach Gileadu.
Zęby twoje jak stado owiec
wychodzących z kąpieli,
każda z nich ma bliźniaczą,
nie brak żadnej.
Jak okrawek granatu skroń twoja,
za twoją zasłoną.
Sześćdziesiąt jest królowych
i nałożnic osiemdziesiąt,
a dziewcząt bez liczby,
lecz jedyna jest moja gołąbka, moja nieskalana,
jedyna swej matki,
wybrana swej rodzicielki.
Podziwiają ją dziewczęta i zwą ją szczęśliwą,
królowe i nałożnice ją wysławiają:
«Kimże jest ta, która świeci z wysoka jak zorza,
piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce,
groźna jak zbrojne zastępy?»

(Pnp 6, 1-10)


NOWY TESTAMENT

Z Ewangelii według św. Łukasza:

W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: «Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana».

(Łk 1, 39-45)

Z Księgi Apokalipsy św. Jana:

Wielki znak się ukazał na niebie:
Niewiasta obleczona w słońce
i księżyc pod jej stopami,
a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu.
A jest brzemienna.
I woła cierpiąc bóle i męki rodzenia.
I inny znak się ukazał na niebie:
Oto wielki Smok barwy ognia,
mający siedem głów i dziesięć rogów
- a na głowach jego siedem diademów.
I ogon jego zmiata trzecią część gwiazd nieba:
i rzucił je na ziemię.
I stanął Smok przed mającą rodzić Niewiastą,
ażeby skoro porodzi, pożreć jej dziecię.
I porodziła Syna - Mężczyznę,
który wszystkie narody będzie pasł rózgą żelazną.
I zostało porwane jej Dziecię do Boga
i do Jego tronu.
A Niewiasta zbiegła na pustynię,
gdzie miejsce ma przygotowane przez Boga,
aby ją tam żywiono przez tysiąc dwieście sześćdziesiąt dni.
I nastąpiła walka na niebie:
Michał i jego aniołowie mieli walczyć ze Smokiem.
I wystąpił do walki Smok i jego aniołowie,
ale nie przemógł,
i już się miejsce dla nich w niebie nie znalazło.
I został strącony wielki Smok,
Wąż starodawny,
który się zwie diabeł i szatan,
zwodzący całą zamieszkałą ziemię,
został strącony na ziemię,
a z nim strąceni zostali jego aniołowie.
I usłyszałem donośny głos mówiący w niebie: «Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego
i władza Jego Pomazańca,
bo oskarżyciel braci naszych został strącony,
ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym.
A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka
i dzięki słowu swojego świadectwa
i nie umiłowali dusz swych - aż do śmierci.
Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy!
Biada ziemi i biada morzu -
bo zstąpił do was diabeł,
pałając wielkim gniewem,
świadom, że mało ma czasu».
A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię,
począł ścigać Niewiastę, która porodziła Mężczyznę.
I dano Niewieście dwa skrzydła orła wielkiego,
by na pustynię leciała na swoje miejsce,
gdzie jest żywiona przez czas i czasy, i połowę czasu,
z dala od Węża.
A Wąż za Niewiastą wypuścił z gardzieli
wodę jak rzekę,
żeby ją rzeka uniosła.
Lecz ziemia przyszła z pomocą Niewieście
i otworzyła ziemia swą gardziel,
i pochłonęła rzekę, którą Smok ze swej gardzieli wypuścił.
I rozgniewał się Smok na Niewiastę,
i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa,
z tymi, co strzegą przykazań Boga
i mają świadectwo Jezusa.
I stanął na piasku nad brzegiem morza.

(Ap 12, 1-18)


ROZWAŻANIE

Piękna jak w pełni księżyc

Kiedy w najdawniejszych czasach spoglądano na ciała niebieskie, zauważono ich mocne powiązanie z rzeczywistością życia człowieka. Wtedy też szczególnie wyjątkowo uroczysty witano nów księżyca. Wiązało się to z przekonaniem, że rozpoczyna się czas płodności, wzrostu, deszczu i zdrowia.
W Biblii znajdujemy prawdę, że księżyc jest dziełem Boga, który rozświetla nocą całą ziemię (por. Rdz 1, 16). A więc dopatrywano się w nim źródła światła. Przyjście wyjątkowych i zapowiadanych wydarzeń, najistotniejszych w historii zbawienia, będzie podobny do momentu kiedy księżyc rozbłyśnie jak słońce (por. Iz 30, 26). Jednak w Biblii mamy też wymieniony księżyc w opisach końca czasów i świata. Jest tam powiedziane, że wówczas księżyc nie da swego światła (por. Mk 13, 24), a nawet, że będzie czerwony jak krew (por. Ap 6, 12). Ostatecznie nawet zniknie (por. Ap 21, 23).
Odniesienie symboliki świecącego w pełni księżyca do osoby Matki Najświętszej zostało bezpośrednio zaczerpnięte z Księgi Pieśni na Pieśniami (Pnp 6, 10). Oblubienica jest tam sławiona takimi słowami: „kimże jest ta, która świeci z wysoka jak zorza, piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce”.
Obraz świecącego księżyca wyraźnym zwróceniem uwagi na piękno Matki Najświętszej, Której urok cnót jest sławiony niemal w każdej części Godzinek o Jej Niepokalanym Poczęciu. Maryja, która jest „pełna łaski”, zawsze urzeka Kościół blaskiem swych cnót. Spoglądając na Jej życie, na wartości, którym hołdowała, na Jej piękną odpowiedź wobec Bożego Słowa, na Jej wiarę i szczerą miłość, człowiek potrafi oderwać się od nędzy świata, który żyje w ciemności.

Rozważając wezwanie „Piękna jak w pełni księżyc”, warto sobie postawić kilka ważnych pytań:
W czym Bóg może w nas dostrzec owo piękno?
Czy pięknem duchowego formatu życia potrafimy innych zwrócić ku Jezusowi Chrystusowi?
Czy naszym świadectwem życia rozświetlamy innym ciemności grzechu i śmierci?


MODLITWA

Panie, udziel nam wszystkim, którzy służymy pod sztandarem Maryi, tak wielkiej wiary w Ciebie i takiej ufności do Bogarodzicy, które mogą zdobyć świat dla Ciebie.
Daj nam wiarę żywą, rozpaloną miłością, abyśmy umieli czynić wszystko z czystej miłości ku Tobie, a także widzieć Ciebie i służyć Tobie w naszych bliźnich.
Daj nam silną, niewzruszoną wiarę, byśmy w niej wytrwali niezachwiani i mocni pośród krzyży, trudów i wszystkich niepowodzeń, które niesie życie.
Daj nam odważną wiarę, która będzie nas przynaglała, abyśmy bez ociągania podejmowali wielkie zadania dla Boga i dla ratowania dusz.
Niech ona nas jednoczy oraz wszędzie zapala ogień Bożej miłości.
Niech oświeca pogrążonych w ciemności i w mrokach śmierci.
Niech rozpala oziębłych i ożywia pozostających w śmierci grzechu.
Daj nam wiarę, która będzie kierować nasze kroki na drogę pokoju.
Amen.

ks. Franciszek Koenig