[2] Złożyłem w Panu całą nadzieję;
On pochylił się nade mną
i wysłuchał mego wołania. 

[3] Wydobył mnie z dołu zagłady
i z kałuży błota,
a stopy moje postawił na skale
i umocnił moje kroki. 

[4] I włożył w moje usta śpiew nowy,
pieśń dla naszego Boga.
Wielu zobaczy i przejmie ich trwoga,
i położą swą ufność w Panu. 

[5] Szczęśliwy mąż, który złożył
swą nadzieję w Panu,
a nie idzie za pyszałkami
i za zwolennikami kłamstwa. 

[6] Wiele Ty uczyniłeś
swych cudów, Panie, Boże mój,
a w zamiarach Twoich wobec nas
nikt Ci nie dorówna.
I gdybym chciał je wyrazić i opowiedzieć,
będzie ich więcej niżby można zliczyć. 

[7] Nie chciałeś ofiary krwawej ani obiaty,
lecz otwarłeś mi uszy;
całopalenia i żertwy za grzech nie żądałeś. 

[8] Wtedy powiedziałem: «Oto przychodzę;
w zwoju księgi o mnie napisano: 

[9] Jest moją radością, mój Boże, czynić Twoją wolę,
a Prawo Twoje mieszka w moim wnętrzu». 

[10] Głosiłem Twoją sprawiedliwość w wielkim zgromadzeniu;
oto nie powściągałem warg moich - Ty wiesz, o Panie. 

[11] Sprawiedliwości Twojej nie kryłem w głębi serca.
Głosiłem Twoją wierność i pomoc.
Nie taiłem Twej łaski ani Twej wierności
przed wielkim zgromadzeniem. 

[12] A Ty, o Panie, nie wstrzymuj
wobec mnie Twego miłosierdzia;
łaska Twa i wierność
niech mnie zawsze strzegą! 

[13] Otoczyły mnie bowiem nieszczęścia,
których nie ma liczby,
winy moje mnie przygniatają,
a gdybym mógł je widzieć,
byłyby liczniejsze niż włosy na mej głowie,
więc we mnie serce ustaje. 

[14] Panie, racz mnie wybawić;
Panie, pospiesz mi na pomoc! 

[15] Niech się zmieszają i razem okryją rumieńcem
ci, co na życie me czyhają, aby je odebrać.
Niech się cofną zawstydzeni
ci, którzy z niedoli mojej się weselą. 

[16] Niech osłupieją hańbą okryci,
którzy <mi> mówią: «Ha, ha!»

 
[17] Niech się radują i weselą w Tobie
wszyscy, co Ciebie szukają
i niech zawsze mówią: «Pan jest wielki»

[18] Ja zaś jestem ubogi i nędzny,
ale Pan troszczy się o mnie.
Ty jesteś wspomożycielem moim i wybawicielem;
Boże mój, nie zwlekaj!

Ps 40[39],2-18 (BT)

Psalm 40 (39) jest modlitwą dziękczynną, której echa rozbrzmiewają w pierwotnym Kościele (por. J 1,17; Hbr 10,5-7; Ap 14,3). W zakończeniu pojawia się też indywidualna lamentacja Psalmisty, który jednak wie, że "Pan troszczy się [o niego]" (w. 13-18). Kościół dziękuje za uwolnienie od smutku tego świata i za radość Nowego Przymierza (w. 2-6b); a następnie sam Chrystus opowiada wiernym o swoim Wcieleniu i o słuszności swego orędzia (w. 6c-18). Motyw nadziei zbawienia powtarza się w w. 2 i 5. Autor wyśpiewuje słowa ufności podyktowane mu przez Boga. Największą radością psalmisty jest uczestnictwo w zgromadzeniu ludu [Kościoła] i ofierze dziękczynnej, która łączy się z publicznym wyznaniem doznanego miłosierdzia, a "łaska Twa i wierność / niech mnie zawsze strzegą!" (w. 12).

Nadzieja winna zawsze towarzyszyć ludowi, bo "[Pan] schylił się nade [nim] / i wysłuchał [jego] wołania" (w. 2). Stąd "szczęśliwy mąż, który złożył swą nadzieję w Panu, / a nie idzie za pyszałkami i za zwolennikami kłamstwa" (w. 5). Ostatnia część psalmu jest dla udręczonych ludzi przykładem modlitwy błagalnej. "Chrześcijanie opierają swą nadzieję na przekonaniu, że zwycięstwo nad złem już się dokonało dzięki posłuszeństwu Chrystusowi aż do śmierci na krzyż (Flp 2,8; Hbr 5,8n)" (komentarz do Ps 40; zob. BŚP).

Ofiara Chrystusa jest "kotwicą naszej nadziei", stąd warto jeszcze zapytać:

• Czy jesteśmy w stanie za psalmistą i naszym Panem i Zbawicielem - Chrystusem, powtarzając wołanie do Ojca: "Bądź wola Twoja"?
• Czy potrafimy za Jego Matką zgodzić się na sprawy dla nas niepojęte: "[...] niech mi się stanie według twego słowa" (Łk 1,38)?
• Na czym/kim opieramy naszą nadzieję?