Rozważania tematyczne: Maryja - kobieta przy Nadziei
Ku Panu wzbudzam mą ufność
2025-08-14
Człowiek w ucisku i cierpieniu szuka pomocy Boga. Strwożony ufa Bogu, dlatego woła i błaga: "Zmiłuj się nade mną, Boże, bo czyha na mnie człowiek, uciska mnie w nieustannej walce" (Ps 56,2). Niebezpieczeństwo czyha na niego ze strony innego człowieka, Bóg jest źródłem nadziei - wyzwolenia. Walka zatem trwa, lecz ostatnie słowo należy do Boga.
Czytaj!
[2] Zmiłuj się nade mną, Boże, bo czyha na mnie człowiek,
uciska mnie w nieustannej walce. [3] Wrogowie moi bezustannie czyhają na mnie,
tak wielu przeciw mnie walczy. Podnieś mnie, [4] ilekroć mnie trwoga ogarnie,
w Tobie pokładam nadzieję.
[5] W Bogu wielbię Jego słowo,
w Bogu ufam, nie będę się lękał: cóż może mi uczynić człowiek?
[6] Przez cały dzień mi uwłaczają,
przeciw mnie obracają wszystkie swe zamysły. Ku [mojej] zgubie [7] się schodzą,
śledzą moje kroki,
godzą na moje życie.
[8] Ocal nas od ich niegodziwości,
Boże, powal w gniewie narody! [9] Ty pospisywałeś moje kroki tułacze;
przechowałeś łzy moje w swoim bukłaku - czyż nie są spisane w Twej księdze?
[10] Wrogowie moi wycofują się wówczas
w dniu, gdy Cię wezwę;
po tym poznam, że Bóg jest ze mną. [11] W Bogu wielbię Jego słowo,
wielbię słowo Pana. [12] W Bogu ufam, nie będę się lękał:
cóż może mi uczynić człowiek? [13] Wiążą mnie, Boże, śluby, które Ci złożyłem,
Tobie oddam ofiary pochwalne, [14] bo ocaliłeś moje życie od śmierci
<i moje nogi od upadku>, abym chodził przed Bogiem
w światłości życia.
Ps 56[55],2-14 (BT)
Rozważ!
Psalm 56(55) to lamentacja człowieka w potrzebie i ucisku. Woła on do Pana: "Zmiłuj się nade mną, Panie, / bo podeptał mnie człowiek, cały dzień gnębił mnie w walce" (Ps 56,2 tłum. Psałterz Biblii Greckiej). Kościół pośród prześladowań wyraża słowami tego psalmu ufność w uwolnienie od wrogów (ww. 2-5); wylicza następnie swe cierpienia oraz dziękuje Bogu za ocalenie z licznych zagrożeń (ww. 6-11); wreszcie obiecuje opiewać bez końca chwałę Boga, który go uwolnił z przeciwności świata (ww. 12-14).
Orędzie nadziei rozbrzmiewa o świcie dnia, gdy wrogowie się przelękną, a człowiek zaufa Panu (Ps 56,4). Historyczny kontekst modlitwy psalmisty nawiązuje do sytuacji, w której znalazł się Dawid podczas ucieczki przed królem Saulem. "Powstawszy więc, Dawid jeszcze tego dnia uciekł przed Saulem i udał się do Akisza, króla Gat" (1 Sm 21,11-15). Autor Pierwszej Księgi Samuela opisuje dziwne zachowanie Dawida, który przed obcym królem i jego ludem musi udawać szalonego, "dokonywać wśród nich nierozumnych czynności: tłukł rękami w skrzydła bramy i pozwalał ślinie spływać o brodzie" (1 Sm 21,14). Upokorzenie i kpina, które towarzyszyły Dawidowi były kanwą lamentacji do Boga o uwolnienie od prześladowców i wrogów.
W pierwszej części psalmu odnajdujemy opis wrogów, jakby potężnej armii, która napadła na pojedynczego bezbronnego człowieka, czyhając na jego życie (ww. 2-6). W tej krytycznej sytuacji ufne wolanie do Boga: "Zmiłuj się nade mną..." (w. 2a) i "Podnieść mnie..." (w. 4a), psalmista stawia przed skargą, która wypływa z wiary w jednego Boga i Stworzyciela nieba i ziemi. Cóż człowiek, marne stworzenie, "może mi uczynić", jeśli mam za sobą Boga: "Bogu ufam, nie będę się lękał: / cóż może mi uczynić człowiek?" (w. 5) (zob. Langkammer, Księga Psalmów. Komentarz teologiczno-pastoralny, 285n).
W drugiej części psalmista wymienia wszelkie negatywne doświadczenia człowieka prześladowanego: np. uwłaczanie, śledzenie, wygnanie, upokorzenia, łzy... Wszystko można przezwyciężyć dzięki ufności pokładanej w Bogu, który nie zostawia człowieka w potrzebie.
Ostatnia część to wołanie: "W Bogu uwielbiam Jego słowo..."; "Bogu ufam, nie będę się lękał..." (w. 11-12; por. w. 5). Powtarzające się jak refren wołanie "świadczy o potrzebie autor, żeby nigdy nie zapomnieć o Bogu, gdyż tylko w Nim pokładamy nadzieję" (Langkammer, 286). Końcowe wyzwanie ufności przechodzi w dziękczynienie: "złożę Ci [Boże] ofiary dziękczynne [...] bym pod Twoją opieką mieszkał w krainie życia" (w. 13b-14). Podobnie czyni Jezus, ucząc swoich uczniów męstwa i wytrwałości w sytuacji próby i cierpienia: "Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, gdyż duszy zabić nie mogą. Bójcie się natomiast Tego, który i ciało, i duszę może oddać na potępienie" (Mt 10,28-29 BŚP). Bojaźń wobec Boga, od którego zależy wieczność i zbawienie każdego człowieka, nie jest paraliżującym strachem (lękiem), lecz pełnym szacunku i respektu zaufaniem.
W obliczu trudnych doświadczeń życiowych warto pytać Boga
- Jak modlić się w czasie cierpienia i prześladowań?
- W kim pokładać ufność?
- Co jest istotą bojaźni Bożej?
Módl się!
Zmiłuj się nade mną, Boże,
bo depczą mnie ludzie,
cały dzień gnębią mnie walką.
Cały dzień depczą mnie wrogowie
i wielu mnie zwalcza.
Ku Tobie wzbudzam mą ufność,
ilekroć ogarnia mnie trwoga.
Bogu, którego słowo wielbię,
Bogu ufam, nie będę się lękał;
cóż może mi uczynić człowiek?
(...)
Niech się cofną wrogowie, gdy Cię wezwę;
po tym poznam, że Bóg jest ze mną!
Bogu, którego słowo wielbię,
PANU, którego słowo wielbię,
Bogu ufam, nie będę się lękał;
cóż może mi uczynić człowiek?
Ps 56,2-5.10-12 (BŚP)
Żyj Słowem!
Źródłem nadziei jest Chrystus, który poprzez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie zwyciężył śmierć, grzech i szatana. Życie w świetle tajemnicy paschalnej jest bramą do wieczności. Korzystajmy zatem z darów sakramentalnych i pokładajmy ufność w słowie Bożym.
ks. Jan Kochel
fot. Sanktuarium w Rudach, M. Tomasiak
