A co Ty, drogi Czytelniku, wiesz na jego temat? Biskup Grzegorz Ryś, we wstępie książki, której recenzje czytasz napisał, że „Każdemu z nas (…) wydaje się, że wie coś o Pier Giorgiu: a że młody, że świecki, a że stosunkowo nieodległy w czasie, ze kochał góry, a że przystojniak i że … palił fajkę”. Niezależnie od Twojej odpowiedzi, na zadane powyżej pytanie chce Cię dzisiaj zachęcić do lektury książki, której Autorką jest Luciana Frassati, młodsza siostra Błogosławionego, redaktorka włoskiej „La Stampy” i żona ambasadora RP w Wiedniu Jana Gawrońskiego, która zmarła w październiku 2007 roku. Zapraszam Cię do zapoznania się z moją, jak zwykle subiektywną opinią o człowieku, od którego być może będziesz mógł się wiele nauczyć, bo przecież uczymy się przez całe życie.

Obraz rodziny jaki wyłania się z książki pokazuje, że zarówno życie codzienne, jak i religijne było zbiorem niekończących się zakazów i nakazów, których autorką była matka Błogosławionego. Mimo autorytatywnego charakteru matki, Pier Giorgio ilekroć spotykała ją w życiu jakaś niesprawiedliwość wyruszał niczym „rycerz krzyżowy” przeciwko tym, którzy nie okazali należytego kobiecie szacunku. Zachowanie „Dodo” wobec Chrystusa, którego „nigdy nie przestawał wielbić”, Mszy świętej podczas której koncentrował się na tym, co chce Mu powiedzieć i bliskich zmarłych było zupełnie inne niż postawa rodziny. Wracając pamięcią do roku szkolnego i moich uczniów zastanawiam się ilu z nich tak bardzo ukochało Jezusa obecnego w Najświętszym Sakramencie, że stara się przyjmować Go codziennie. Również troska o czystość duszy, czyli sakrament spowiedzi była dla „Doda” czynnością tak naturalną, jaką dla każdego z nas jest codzienny prysznic czy kąpiel.

Jednak rodzice nie byli zadowoleni z syna, nie rozumieli jego zachowania wobec Boga i zupełnie obcych osób mając wobec niego duże wymagania, o których możesz przeczytać w książce. Jako jeden z przykładów podam brak umiejętności napisania listu, który zaowocował podejrzeniem ze strony matki, że dziecko jest niedorozwinięte. „Biedny Pier Giorgio! - pisze jego siostra - Nikt nie potrafił dostrzec w jego dzieciństwie rzeczy najważniejszej – dojrzałości duchowej przewyższającej nauczycieli i domowników”. Bogate życie wewnętrzne brata, Autorka książki ukazuje za pomocą licznych, ale niezwykle krótkich i spójnych przykładów z codziennego życia: Czy zastanawiałeś się nad tym, że być może Twoje dziecko, młodszy brat lub siostra, Twój uczeń, albo dziecko sąsiadów jest bliżej Boga niż Ty sam? Że każdego dnia, cierpliwie pracuje nad swoim rozwojem duchowym, doskonale rozumiejąc - pomimo młodego wieku – że raz wybrawszy Chrystusa musi ten wybór ponawiać każdego dnia, wciąż na nowo? Że skupiając się na tym co zewnętrzne: słowa, gesty, zachowanie nie dostrzegasz tego, co wewnętrzne, bo nie potrafisz patrzeć na człowieka oczami wiary?

„Dodo” nie był chłopcem bez wad. Nie dziw się, święci też mieli wady, z tą różnicą, że usilnie pracowali, aby z pomocą Bożej łaski przekształcić je w cnoty. Jedną z wad bł. Frassati był gwałtowny charakter. Zagorzały alpinista, który wspinaczkę wysokogórską traktował jak duchowe wznoszenie się ku górze po to, aby osiągnąć panowanie nad sobą, siłą woli pokonywał słabości swojego charakteru.

Bezpośredni kontakt z Bogiem i życie Ewangelią doprowadziły Błogosławionego do odkrycia powołania, jakie Bóg dla niego przygotował, co nie spotkało się z aprobatą ze strony zatroskanej o los syna, matki. Pomysły na poprawę życia najuboższych warstw społeczeństwa były w jego mniemaniu „zwycięstwem ducha religijnego nad egoizmem świata”. A Ty, drogi Czytelniku, czy ulegasz temu, czego pragnie ciało, czy może w swoim życiu idziesz za wskazaniami Ducha Świętego?

Pier Giorgio Frassati zmarł na zaraźliwą chorobę, jednak nikt z tych, którzy mieli z nim kontakt nie zachorował. Do ostatnich dni rodzina nie zmieniła o nim swojej opinii i zawsze stawiała go poniżej poziomu jaki sobą reprezentował. Ale w dniu pogrzebu Błogosławionego Turyn płakał, jeśli nie zewnętrznie to na pewno łkały dusze tych, których nauczył wierzyć nie potrafiąc wyobrazić sobie życie bez tego «świętego», którego „Bóg tak szybko zechciał mieć przy sobie”.

Gdybym miała wskazać kto może być Czytelnikiem tej książki, to powiem, że nie potrafiłabym tego zrobić. Bo jak stwierdził we wstępie bp Ryś: „(...) życie Pier Giorgia może stać się natchnieniem (…) dla każdego, kto niezależnie od wieku i stanu poddaje się mocy Ducha (...)”. Czytając tą niezwykłą opowieść miałam wrażenie, że Pier Giorgio Frassati był kimś nierzeczywistym, a nie człowiekiem z krwi i kości jak każdy z nas. «Niemożliwe, że tacy ludzie istnieją naprawdę», myślałam. «A jeśli istnieją, tylko my ich nie dostrzegamy»? Zajęci swoimi, niecierpiącymi zwłoki sprawami; gonieniem za samorealizacją; zaspokajaniem chwilowych zachcianek; wychowywaniem dzieci; spłacaniem kredytu... a przecież świętość to... normalność, to codzienność wpatrzona w Boga. Odważ się być świętym, bo ja wiem, że Cię na to stać. Odważ się być jak Frassati!