Dorobek Carlo Maria kard. Martiniego (+2012) jest imponujący i wciąż inspirujący (aktualny). Podobnie zakres tematyczny jego opracowań odnosi się do wielu kwestii teologicznych i moralnych. W interpretacji i aktualizacji tych zagadnień zawsze pierwszym źródeł jest Pismo Święte. 

Pisanie o cnotach nie jest dziś popularne. A cnota to po prostu trwała dyspozycja/sprawność do czynienia dobra (KKK 1808). Św. Grzegorz z Nyssy przekonywał, że "celem życia cnotliwego niech będzie upodobnienie się do Boga". Cnoty moralne winni więc pielęgnować poszczególni ludzi i grupy (KDK 30). Dzielą się one na cnoty ludzkie i cnoty teologalne. Cnoty ludzkie są stałymi zaletami umysłu i woli, które regulują nasze czyny, porządkują nasze uczucia i kierują naszym postępowaniem zgodnie z rozumem i wiarę. Zalicza się do nich roztropność, sprawiedliwość, męstwo i umiarkowanie - to cnoty kardynalne, czyli takie wokół których grupują się wszystkie inne i stanowią podstawę dla cnotliwego (dobrego) życia. Cnoty teologalne to cnoty, których początkiem, motywem i przedmiotem bezpośrednim jest sam Bóg. Są nimi: wiara, nadzieja i miłość. Człowiek otrzymuje je jako dar, wszczepiony wraz z łaską uświęcającą, stąd uzdalniają go do życia w przyjaźni z Trójcą Świętą. W Biblii znajdujemy tylko jeden fragment przywołujący cnoty: "I jeśli kto miłuje sprawiedliwość - to jej dziełami są cnoty; uczy bowiem umiarkowania i roztropności, sprawiedliwości i męstwa" (Mdr 8,7).