W kolejny piątek naszej pielgrzymki stacyjnej przemierzamy ścieżki Wiecznego Miasta. Dziś podążamy na via Nazionale do kościoła św. Witalisa, w naszym kraju zupełnie nieznanego. Początki bazyliki sięgają IV w. Dzięki darowiźnie pobożnej rzymianki Vestiny proste oratorium zostało przerobione na kościół za sprawą papieża Innocentego I. Titulus Sancti Vitalis potwierdzono na synodzie w 595 r. Do dzisiejszej świątyni, ku zdziwieniu wszystkich, trzeba zejść po 34 stopniach. Świadczy to wymownie o tym, jak zmienia się struktura ulic Rzymu.

Liturgia słowa uczy nas dzisiaj trudnej sztuki przyjmowania woli Bożej. Przywołuje postać Józefa sprzedanego przez braci w niewolę i przypowieść o robotnikach winnicy, którzy odrzucili syna właściciela winnicy. Psalmista przekonuje, że niecne czyny ludzi Bóg często przemienia w błogosławieństwo dla ludu. Podobnie Ewangelia uzasadnia ukryty dla słuchaczy przypowieści plan Boży: "Kamień, który odrzucili budujący, stał się kamieniem węgielnym, Pan to sprawił i jest to cudem w naszych oczach" (21, 42; por. Ps 118, 22n; 1 P 2, 4-8). Logika Boga jest zatem przedziwna: "Bo myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi moimi drogami" - wyrocznia Pana (Iz 55, 8).

Błogosławiona wina - cudowna przemiana - perspektywiczne wydarzenia, które Bóg prostuje dla naszego szczęścia (zbawienia).

Biblia uczy nas czytać wydarzenia w perspektywie życia wiecznego. W dniu wniebowstąpienia Pan przekonywał Apostołów: Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was (J 16, 7). Nie jest to zapowiedź śmierci ani ucieczki. Jest to zapowiedź uwielbienia i panowania Boga. W tym momencie pokora (dosł. kenoza – "całkowite ogołocenie") obleka się ponownie w majestat (por. Flp 2, 6-11).

Wnikliwa lektura Pisma Świętego podpowiada nam często odpowiedź na najtrudniejsze pytania, które wielu zaprzestało stawiać:
* Jak przyjmujemy wolę Bożą ("Niech się dzieje wola nieba, z nią się zawsze zgadzać trzeba")?
* Jak rozumieć słowa, które w Ruchu Światło-Życie są podstawowym kerygmatem: Tak bardzo bowiem Bóg umiłował świat, że poświęcił swojego jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne (J 3, 16)?
* Co oznacza dla nas ostatnia z prawd wiary, wyznawana w każdą niedzielę: "(...) [wierzę] w żywot wieczny. Amen"?


II. ŚWIĘCI - PROMIENIE ŚWIATŁA SŁOWA

Św. Witalis należy do tych świętych, o których niewiele wiadomo. Żoną jego była Westina, ich dzieci zaś to św. Gerwazy i św. Protazy (nam bliscy raczej z Pana Tadeusza). Wczoraj podczas rozmowy przy kawie po porannej mszy św., gdzie często dochodzi do niezwykle ciekawych dyskusji i rozmów, dowiedzieliśmy się - od jednej z pątniczek, że relikwie synów Witalisa spoczywają w bazylice św. Ambrożego w Mediolanie. Pod głównym ołtarzem obok relikwii wielkiego Doktora Kościoła spoczywają wspomniani święci Gerwazy i Protazy. Musieli zatem wówczas być dobrze znani i żywy był ich kult w Lombardii.

Czym zasłyną św. Witalis? Oddał życie za wiarę w Chrystusa - oto dowód jego chwały i błogosławiony owoc, za który Kościół oddaje mu cześć i prosi o orędownictwo u Boga. Święci nieznani i zapomniani, męczennicy, wyznawcy... - módlcie się za nami!

Papież Benedykt XVI w ostatnich dnia swego pontyfikatu uczy nas zaufania Bogu. Dzieje Kościoła są "w ręku Boga". Chrystus zapewnił Piotra: "Szczęśliwy jesteś, Szymonie, synu Jony, gdyż nie poznałeś tego ludzką mocą, ale objawił ci to mój Ojciec, który jest w niebie. Ja zaś mówię tobie, że ty jesteś Skałą. Na tej Skale zbuduję mój Kościół, a potęga piekła go nie zwycięży..." (Mt 16, 17n). I jeszcze jedno zapewnienie (obietnica): "A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt 28, 20). Oto siła Kościoła - prawda ukryta w Ewangelii!