Adwent to czas przygotowania na obchód Świąt Bożego Narodzenia. Kiedy myślimy o nim to stają przed naszymi oczami sielankowe obrazy: żłóbek, pasterze, radość aniołów, pokłon mędrców. W kontekście uczuciowego ciepła jakie te obrazy wytwarzają, nikomu nawet nie przychodzi do głowy by myśleć o Golgocie, o pustym grobie, o zmartwychwstaniu. A jednak całe bogactwo znaczeniowe żłóbka jest dostrzegalne jedynie w świetle śmierci krzyżowej, zmartwychwstania i wywyższenia Chrystusa. Autorzy ksiąg Nowego Testamentu patrzą na życie i działalność Jezusa, a potem także na życie wspólnot pierwotnego Kościoła, w świetle orędzia paschalnego. Wydarzenia paschalne stanowią punkt wyjścia, a nie dojścia, ich refleksji. To właśnie spojrzenie będzie determinowało naszą czteroetapową refleksję nad sensem adwentowego kerygmatu. W oparciu o teksty 1 Kor 15, 3-5; Rz 10, 9-10; Flp 2, 11; 1 Tes 1, 3-5 będziemy próbować odpowiedzieć na pytanie "kto przychodzi” i co to oznacza dla wspólnoty Kościoła, co to oznacza dla nas - dzisiaj.

* Boże nasz Ojcze, Ty wszystko stworzyłeś przez Twoje Słowo i przez nie objawiłeś Izraelowi Twoją wolę zapowiadając przyjście Zbawiciela. Gdy nastała pełnia czasów Twoje Słowo stało się ciałem i zamieszkało między nami. Udziel nam teraz Twego Ducha, abyśmy zrozumieli znaczenie tekstów obranych za przedmiot refleksji i w ich świetle spojrzeli na nasze adwentowe oczekiwanie na święta Bożego Narodzenia. Prosimy o to przez Twojego Syna, Pana naszego Jezusa Chrystusa.

Georg Sandhof