Rozważania niedzielne: Adwent
II Niedziela Adwentu - 4.12.2016
2016-11-28
Druga niedziela Adwentu zaprasza nas na pustynię, która jest symbolem próby i milczenia, wolności i życia. Na pustyni życie rozkwita wszędzie tam, gdziekolwiek można znaleźć odrobinę wilgoci (łaski). Dwaj wielcy prorocy Izajasz i Jan Chrzciciel wołają na pustyni judzkiej, ale ich głos rozbrzmiewa również na pustyniach współczesnego świata! Co jest naszą "pustynią"? Jakie przesłanie kieruje prorok do naszych uszu i serc?
CZYTAJ!
Mt 3,1-12W owym czasie wystąpił Jan Chrzciciel i głosił na Pustyni Judzkiej te słowa: «Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie». Do niego to odnosi się słowo proroka Izajasza, gdy mówi:
Głos wołającego na pustyni:
Przygotujcie drogę Panu,
Dla Niego prostujcie ścieżki!
Sam zaś Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany około bioder, a jego pokarmem była szarańcza i miód leśny. Wówczas ciągnęły do niego Jerozolima oraz cała Judea i cała okolica nad Jordanem. Przyjmowano od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy.
A gdy widział, że przychodzi do chrztu wielu spośród faryzeuszów i saduceuszów, mówił im: «Plemię żmijowe, kto wam pokazał, jak uciec przed nadchodzącym gniewem? Wydajcie więc godny owoc nawrócenia, a nie myślcie, że możecie sobie mówić: "Abrahama mamy za ojca", bo powiadam wam, że z tych kamieni może Bóg wzbudzić dzieci Abrahamowi. Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone. Ja was chrzczę wodą dla nawrócenia; lecz Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem. Ma On wiejadło w ręku i oczyści swój omłot: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym».
ROZWAŻ!
Pustynia była idealnym miejsce dla proroków. Bóg wzywał na pustynię ludzi wybranych, aby do nich przemawiać. Wezwał tam Mojżesza, by objawić mu swoje Imię i przekazać Dekalog (Wj 19-20); wezwał Eliasza, by tam odkrył Go w "szmerze łagodnego powiewu" i rozmawiał z Nim "twarzą w twarz" (1 Krl 19, 12nn); wezwał cały naród wybrany, by "zwabić [go] i wyprowadzić na pustynię, i [przemówić] do jego serca" (Oz 2, 16), aż wreszcie wezwał proroka Jana, by tam ogłosił chrzest nawrócenia i zapowiedział Mesjasza, który "będzie chrzcił Duchem i ogniem" (Mt 3, 12).
Każdy wezwany miał swoją misję (zadanie), które odkrył właśnie na pustyni.
Pustynia jest więc miejscem prawdy. W opowiadaniu Ezopa kobieta wędrująca sama po pustyni ze spuszczonymi oczyma wyobrażała Prawdę. Sławny starożytny bajkopisarz jeszcze jako niewolnik musiał przeprawiać się z karawaną przez pustynię. Prosił jednak swego pana o to, aby zezwolił mu wybrać pakunek do niesienia. Gdy ten się zgodził, Ezop wybrał olbrzymi kosz z produktami żywnościowymi dla całej karawany. Był to najcięższy pakunek. Wszyscy zatem śmiali się z niego. A on wówczas powiedział: "Im dłużej będziemy szli, tym lżejszy będzie [mój] ładunek"!
Na pustyni odkrywamy prawdę o sobie, o swoim życiu i swoim przeznaczeniu. Surowe warunki pustyni sprzyjają modlitwie, wyciszeniu, refleksji, wyrzeczeniom...; pomagają odkryć całą prawdę o nas samych!
A o to właśnie chodzi w czasie adwentu:
Prorok Izajasz wołał: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki!
Prorok Jan dodaje: Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone (...) Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem.
Mamy być czujni, przygotowani, otwarci na Boga. ON przyjdzie niebawem - DROGĄ, którą sami mamy odkryć w ciszy modlitwy, dobrego czynu i czystego (odmienionego) serca.
Obydwaj prorocy zapowiadają też przyjście INNEGO:
Jest wielu Świętych - Przyjaciół/Przewodników na drogach naszego życia, których warto naśladować. Tych, którzy wybrali dobrą drogę i zrealizowali w swoim życiu w sposób doskonały jakiś fragment Ewangelii. Święci bowiem prostują i rozświetlają nam drogę do Bóg, uczą jak żyć. Oni są - jak głosi Benedykt XVI - jakby promieniem światła wychodzącym ze słowa Bożego (VD 48).
* Popatrzymy dziś na św. Barbarę (patronkę dnia)!
Czego nas uczy ta Męczennica i Orędowniczka z zamierzchłych czasów?
Jaki promień słowa Bożego rozświetlił jej życie?
Ona oddała życie za wiarę, jak dziś czyni to tysiące chrześcijan w Syrii, Iraku, Korei, Afganistanie...
Ona przyjęła chrzest krwi - chrzest w Duch i ogniu.
Barbara nie bała się bronić prawdy o Bogu, który sam oddał życie za każdego z nas - umarł na Krzyżu i Zmartwychwstał dla naszego zbawienia.
Jest jeszcze coś, co ona umiłowała w stopniu heroicznym - to EUCHARYSTIA - CHLEB ŻYCIA. Dlatego legenda mówi, że kiedy Stanisław Kostka - młody kleryk jezuicki - umierał, a nie mógł przybyć do niego kapłan z Komunią św., to właśnie św. Barbara przyniosła mu Wiatyk - Chleb z nieba, Chleb na życie wieczne.
Tak, Adwent to czas, kiedy mamy obficie karmić się CHLEBEM i SŁOWEM ŻYCIA, bo tylko wówczas nasze drogi spotkają się z drogami PANA, a ON zanurza nas w Duchu Świętym i ogniu.
MÓDL SIĘ!
"Nawróćcie się, bo blisko jest...". Zwróćmy się w stronę Pana. Idźmy Jego drogami. Nie lękajmy się wyjść na pustynię ciszy i modlitwy, zanurzmy się w lekturę Słowa Życia. Popatrzymy na Świętych, którzy są "jakby promieniem światła wychodzącym ze słowa Bożego". Zaprzyjaźnijmy się z nimi i na nowo podejmijmy lekturę ich życia (ich żywotów). <Viva lectio est vita bonorum> ("Życie dobry [świętych], to żywa lektura"). Pozwólmy się kształtować słowu Bożemu przez słuchanie go, czytanie i wytrwałe rozważanie. Bądźmy też gotowi na jakiś heroiczny czyn dobroci, miłosierdzia i wiary - stawajmy w obronie naszej Matki-Kościoła, który jest jeden, święty, powszechni i apostolski. Niech w tym świętym czasie Adwentu brzmią w naszych uszach słowa proroka: Idzie mocniejszy, idzie Pan..., prostujmy Mu drogi naszego życia. Amen!
ŻYJ SŁOWEM!
Jeśli nie podjąłeś jeszcze własnego postanowienia adwentowego, to może - zgodnie z apelem św. Augustyna i papieża Franciszka - weź Pismo Święte i czytaj! Codziennie 15 minut. Niech to będzie twoje "wyjście na pustynię i wsłuchiwanie się w głos Pana"!
ks. Jan Kochel
fot. jk
Każdy wezwany miał swoją misję (zadanie), które odkrył właśnie na pustyni.
Pustynia jest więc miejscem prawdy. W opowiadaniu Ezopa kobieta wędrująca sama po pustyni ze spuszczonymi oczyma wyobrażała Prawdę. Sławny starożytny bajkopisarz jeszcze jako niewolnik musiał przeprawiać się z karawaną przez pustynię. Prosił jednak swego pana o to, aby zezwolił mu wybrać pakunek do niesienia. Gdy ten się zgodził, Ezop wybrał olbrzymi kosz z produktami żywnościowymi dla całej karawany. Był to najcięższy pakunek. Wszyscy zatem śmiali się z niego. A on wówczas powiedział: "Im dłużej będziemy szli, tym lżejszy będzie [mój] ładunek"!
Na pustyni odkrywamy prawdę o sobie, o swoim życiu i swoim przeznaczeniu. Surowe warunki pustyni sprzyjają modlitwie, wyciszeniu, refleksji, wyrzeczeniom...; pomagają odkryć całą prawdę o nas samych!
A o to właśnie chodzi w czasie adwentu:
- odkryć na nowo prawdę o samym siebie;
- znaleźć czas na osobistą modlitwę, na lekturę Pisma Świętego;
- wyciszyć się i zatrzymać - znaleźć czas dla siebie i najbliższych;
- podjąć jakieś wyrzeczenie - dobry czyn / gest życzliwości i pomocy potrzebującym;
- każdy musi mieć swój własny pomysł na adwentowe postanowienie!
Prorok Izajasz wołał: Przygotujcie drogę Panu, Dla Niego prostujcie ścieżki!
Prorok Jan dodaje: Już siekiera do korzenia drzew jest przyłożona. Każde więc drzewo, które nie wydaje dobrego owocu, będzie wycięte i w ogień wrzucone (...) Ten, który idzie za mną, mocniejszy jest ode mnie; ja nie jestem godzien nosić Mu sandałów. On was chrzcić będzie Duchem Świętym i ogniem.
Mamy być czujni, przygotowani, otwarci na Boga. ON przyjdzie niebawem - DROGĄ, którą sami mamy odkryć w ciszy modlitwy, dobrego czynu i czystego (odmienionego) serca.
Obydwaj prorocy zapowiadają też przyjście INNEGO:
- PANA, przed którym trzeba prostować drogi;
- TEGO, który zanurzy nas w Duchu Świętym i ogniu.
Jest wielu Świętych - Przyjaciół/Przewodników na drogach naszego życia, których warto naśladować. Tych, którzy wybrali dobrą drogę i zrealizowali w swoim życiu w sposób doskonały jakiś fragment Ewangelii. Święci bowiem prostują i rozświetlają nam drogę do Bóg, uczą jak żyć. Oni są - jak głosi Benedykt XVI - jakby promieniem światła wychodzącym ze słowa Bożego (VD 48).
* Popatrzymy dziś na św. Barbarę (patronkę dnia)!
Czego nas uczy ta Męczennica i Orędowniczka z zamierzchłych czasów?
Jaki promień słowa Bożego rozświetlił jej życie?
Ona oddała życie za wiarę, jak dziś czyni to tysiące chrześcijan w Syrii, Iraku, Korei, Afganistanie...
Ona przyjęła chrzest krwi - chrzest w Duch i ogniu.
Barbara nie bała się bronić prawdy o Bogu, który sam oddał życie za każdego z nas - umarł na Krzyżu i Zmartwychwstał dla naszego zbawienia.
Jest jeszcze coś, co ona umiłowała w stopniu heroicznym - to EUCHARYSTIA - CHLEB ŻYCIA. Dlatego legenda mówi, że kiedy Stanisław Kostka - młody kleryk jezuicki - umierał, a nie mógł przybyć do niego kapłan z Komunią św., to właśnie św. Barbara przyniosła mu Wiatyk - Chleb z nieba, Chleb na życie wieczne.
Tak, Adwent to czas, kiedy mamy obficie karmić się CHLEBEM i SŁOWEM ŻYCIA, bo tylko wówczas nasze drogi spotkają się z drogami PANA, a ON zanurza nas w Duchu Świętym i ogniu.
MÓDL SIĘ!
"Nawróćcie się, bo blisko jest...". Zwróćmy się w stronę Pana. Idźmy Jego drogami. Nie lękajmy się wyjść na pustynię ciszy i modlitwy, zanurzmy się w lekturę Słowa Życia. Popatrzymy na Świętych, którzy są "jakby promieniem światła wychodzącym ze słowa Bożego". Zaprzyjaźnijmy się z nimi i na nowo podejmijmy lekturę ich życia (ich żywotów). <Viva lectio est vita bonorum> ("Życie dobry [świętych], to żywa lektura"). Pozwólmy się kształtować słowu Bożemu przez słuchanie go, czytanie i wytrwałe rozważanie. Bądźmy też gotowi na jakiś heroiczny czyn dobroci, miłosierdzia i wiary - stawajmy w obronie naszej Matki-Kościoła, który jest jeden, święty, powszechni i apostolski. Niech w tym świętym czasie Adwentu brzmią w naszych uszach słowa proroka: Idzie mocniejszy, idzie Pan..., prostujmy Mu drogi naszego życia. Amen!
ŻYJ SŁOWEM!
Jeśli nie podjąłeś jeszcze własnego postanowienia adwentowego, to może - zgodnie z apelem św. Augustyna i papieża Franciszka - weź Pismo Święte i czytaj! Codziennie 15 minut. Niech to będzie twoje "wyjście na pustynię i wsłuchiwanie się w głos Pana"!
ks. Jan Kochel
fot. jk
