Chrześcijańska interpretacja przykazań Bożych kładzie duży nacisk na aspekt wewnętrzny, na głębsze zrozumienie przepisów i rzeczywistą ich realizację w życiu codziennym. Nie tylko odrzuca się zewnętrze przejawy grzechu, ale dociera się do najgłębszego korzenia zła – do sumienia (Mt 5,21-32); postuluje się absolutną szczerość i prawdomówność wobec bliźnich (Mt 5,33-37) oraz odrzuca się zdecydowanie odwet (Mt 5,38-42), domagając się równocześnie powszechnego zasięgu miłości (Mt 5,43-48). Jednym słowem, mamy ty do czynienia z nowym pogłębionym i zradykalizowanym wypełnieniem Dekalogu, a szczególnie pierwszego i najważniejszego przykazania – przykazania wzajemnej miłości, a nawet miłości nieprzyjaciół.

W dobie subiektywizmu i relatywizmu moralnego radykalizacja i interioryzacja Bożego prawa staje się wyzwaniem dla rodziców, nauczycieli i wychowawców. Nie można ulegać tendencją relatywizującym, gdyż one wypaczają i niszczą jasne i wyzwalające wskazania wielkiej karty życia chrześcijańskiego.

Warto zapytać:

• Dlaczego Bóg chce, abyśmy byli szczęśliwi i proponuje nam prostą drogę do szczęścia?
• Co to znaczy, że kazanie na Górze jest Magna Charta chrześcijaństwa?
• Jak dzisiaj nauczać ludzi, by nie „zatracić” żadnego z przykazań Bożych (por. Mt 5,19; 20,26)?

Ojcze, daj nam, którzy rozważamy słowa Twojego Syna, abyśmy je rozumieli i wprowadzali w czyn, byśmy nie przerażali się ich surowością, ale byśmy wniknęli w serce Tego, który jest Panem, Nauczycielem cichym i pokornym, i żyje i króluje z Tobą w jedności Ducha Świętego przez wszystkie wieki wieków. Amen.

kard. C.M. Martini

ŻYJ SŁOWEM!