Rozważania niedzielne: Rok C
III Niedziela zwykła - 27.01.2013
2013-01-21
W relacji św. Łukasza Jezus pierwsze słowa wypowiedział w rodzinnym mieście. Było to Jego kazanie prymicyjne - program nauczania: "ubogim głosić dobrą nowinę". Rodacy najpierw wysławiali swojego Nauczyciela, ale potem odrzucili: "Lekarzu, ulecz samego siebie!". Co robić jeśli nie chcą słuchać Ewangelii? Jak dziś skutecznie opowiadać o Jezusie Chrystusie? Jak przekonać do Niego? Na czym zatem powinna polegać (nowa) ewangelizacja?
CZYTAJ!
Łk 1,1-4; 4,14-21
Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas, tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa. Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu, abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono [...].
Potem powrócił Jezus mocą Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich. Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane:
Duch Pański spoczywa na Mnie,
ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie,
abym ubogim niósł dobrą nowinę,
więźniom głosił wolność,
a niewidomym przejrzenie;
abym uciśnionych odsyłał wolnymi,
abym obwoływał rok łaski od Pana.
Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli».
Potem powrócił Jezus mocą Ducha do Galilei, a wieść o Nim rozeszła się po całej okolicy. On zaś nauczał w ich synagogach, wysławiany przez wszystkich. Przyszedł również do Nazaretu, gdzie się wychował. W dzień szabatu udał się swoim zwyczajem do synagogi i powstał, aby czytać. Podano Mu księgę proroka Izajasza. Rozwinąwszy księgę, natrafił na miejsce, gdzie było napisane:
Duch Pański spoczywa na Mnie,
ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie,
abym ubogim niósł dobrą nowinę,
więźniom głosił wolność,
a niewidomym przejrzenie;
abym uciśnionych odsyłał wolnymi,
abym obwoływał rok łaski od Pana.
Zwinąwszy księgę oddał słudze i usiadł; a oczy wszystkich w synagodze były w Nim utkwione. Począł więc mówić do nich: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli».
ROZWAŻ!
Łukasz jako przedstawiciel drugiego lub trzeciego pokolenia chrześcijan musiał sam odpowiedzieć sobie na pytania: Jak skutecznie głosić Dobrą Nowinę? Jak naśladować Mistrza z Nazaretu? Czy odrzucenie, milczenie i gniew słuchaczy są wpisane w dzieło ewangelizacji?
Ewangelista, po uważnym wysłuchaniu świadków i sług słowa, postanowił zbadać "wszystko", "od początku", "dokładnie" i "po kolei", by następnie opowiedzieć i opisać "sprawę Jezusa" przedstawicielowi kolejnego pokolenia chrześcijan (Teofilowi), by "mógł się przekonać o całkowitej pewności nauk, których [mu] udzielono" (1,4). Tak postało dwutomowe dzieło (Ewangelia i Dzieje Apostolskie), które niektórzy nazywają "podręcznikiem dla ewangelizatorów".
Trzeci ewangelista wyszedł z założenia, że nie wolno się zrażać niepowodzeniami, trzeba odrzucić "pokusę nazaretańską": Jeśli Mistrzowi się nie udało w rodzinnym mieście, to tym bardziej nam! Głosiciel Ewangelii jak prorok przepowiada słowa Boga "w porę i nie w porę (...) z wielką cierpliwością" (2 Tm 4,2). Nie może nie głosić Dobrej Nowiny (1 Kor 9,16). Ewangelia nie przystosowuje się do osób, czasów i warunków, ale - na odwrót - to osoby, czasy i warunki muszą zmieniać się pod Jej przemożnym wpływem. Dobra Nowina jest niezmienna i odwieczna (Ga 1,7; Ap 14,6). To Ona zmienia człowieka i świat! Ewangelizator winien mieć świadomość mocy Słowa i konieczności przekazywania nie siebie, ale woli Bożej. Greckie słowo dei ("potrzeba, powinien, musi") wyraża ewangeliczną gotowość na wypełnianie planu Boga - ogłoszenie Ewangelii o królestwie Bożym (Łk 9,22; 13,33; 17,25; 22,37; 24,7.26.44). Pierwszy zaświadczył o tym Jezus: "Trzeba [muszę] (...) głosić Ewangelię o królestwie Bożym, bo na to zostałem posłany" (Łk 4,43). Ewangelizacji nie można więc odkładać na "jutro"; ona musi rozpocząć się "dziś": Dziś wypełniło się Pismo, które słyszeliście (4,21). Niezależnie od tego czy ktoś chce słuchać czy nie!
Jezus w dobrze znanym sobie domu modlitwy najpierw odczytał tekst proroka Izajasza (lectio), później - gdy "oczy wszystkich były w Nim utkwione" - rozważył odczytany tekst w swoim sercu i wskazał główne przesłanie: "Dziś wypełniło się pismo, które słyszeliście" (meditatio) - był też czas na uwielbienie i zachwyt nad słowem (oratio - contempalatio). Udało się zatem Jezusowi przeprowadzić zasadnicze etapy wspólnotowej lectio divina. Pozostał tylko etap najtrudniejszy: actio - "czyn, działanie, życie według słowa Bożego". Tutaj Mistrz napotkał na opór, wątpliwości i zdziwienie swoich rodaków. Słowa pełne wdzięku - łaski (gr. charis) dotarły jedynie do ich uszu, ale nie były w stanie przeniknąć do serca i wcielić się w życie.
Zgodnie z obietnicą proroka Izajasza "ewangelię" przepowiada się wszystkim ludziom, by zniewolonych czynić wolnymi oraz by ogłosić rok łaski od Pana (Iz 58,6; 61,2). Pominięty fragment mówi jeszcze o tym, by opatrywać rany serc złamanych (Iz 61,1). Prorockie obrazy zwracają uwagę na ludzi ubogich, zniewolonych, niewidomych. Dobra Nowina skierowana jest do tych, którym czego brak; ona zmienia całą rzeczywistość: „To co dawne, minęło, a oto [wszystko] stało się nowe” - przekonuje Apostoł (2 Kor 5,17). Tak więc ewangelizacja zawsze jest nowa - zawsze niesie nowość i radość, stąd warto zapytać:
Ewangelista, po uważnym wysłuchaniu świadków i sług słowa, postanowił zbadać "wszystko", "od początku", "dokładnie" i "po kolei", by następnie opowiedzieć i opisać "sprawę Jezusa" przedstawicielowi kolejnego pokolenia chrześcijan (Teofilowi), by "mógł się przekonać o całkowitej pewności nauk, których [mu] udzielono" (1,4). Tak postało dwutomowe dzieło (Ewangelia i Dzieje Apostolskie), które niektórzy nazywają "podręcznikiem dla ewangelizatorów".
Trzeci ewangelista wyszedł z założenia, że nie wolno się zrażać niepowodzeniami, trzeba odrzucić "pokusę nazaretańską": Jeśli Mistrzowi się nie udało w rodzinnym mieście, to tym bardziej nam! Głosiciel Ewangelii jak prorok przepowiada słowa Boga "w porę i nie w porę (...) z wielką cierpliwością" (2 Tm 4,2). Nie może nie głosić Dobrej Nowiny (1 Kor 9,16). Ewangelia nie przystosowuje się do osób, czasów i warunków, ale - na odwrót - to osoby, czasy i warunki muszą zmieniać się pod Jej przemożnym wpływem. Dobra Nowina jest niezmienna i odwieczna (Ga 1,7; Ap 14,6). To Ona zmienia człowieka i świat! Ewangelizator winien mieć świadomość mocy Słowa i konieczności przekazywania nie siebie, ale woli Bożej. Greckie słowo dei ("potrzeba, powinien, musi") wyraża ewangeliczną gotowość na wypełnianie planu Boga - ogłoszenie Ewangelii o królestwie Bożym (Łk 9,22; 13,33; 17,25; 22,37; 24,7.26.44). Pierwszy zaświadczył o tym Jezus: "Trzeba [muszę] (...) głosić Ewangelię o królestwie Bożym, bo na to zostałem posłany" (Łk 4,43). Ewangelizacji nie można więc odkładać na "jutro"; ona musi rozpocząć się "dziś": Dziś wypełniło się Pismo, które słyszeliście (4,21). Niezależnie od tego czy ktoś chce słuchać czy nie!
Jezus w dobrze znanym sobie domu modlitwy najpierw odczytał tekst proroka Izajasza (lectio), później - gdy "oczy wszystkich były w Nim utkwione" - rozważył odczytany tekst w swoim sercu i wskazał główne przesłanie: "Dziś wypełniło się pismo, które słyszeliście" (meditatio) - był też czas na uwielbienie i zachwyt nad słowem (oratio - contempalatio). Udało się zatem Jezusowi przeprowadzić zasadnicze etapy wspólnotowej lectio divina. Pozostał tylko etap najtrudniejszy: actio - "czyn, działanie, życie według słowa Bożego". Tutaj Mistrz napotkał na opór, wątpliwości i zdziwienie swoich rodaków. Słowa pełne wdzięku - łaski (gr. charis) dotarły jedynie do ich uszu, ale nie były w stanie przeniknąć do serca i wcielić się w życie.
Zgodnie z obietnicą proroka Izajasza "ewangelię" przepowiada się wszystkim ludziom, by zniewolonych czynić wolnymi oraz by ogłosić rok łaski od Pana (Iz 58,6; 61,2). Pominięty fragment mówi jeszcze o tym, by opatrywać rany serc złamanych (Iz 61,1). Prorockie obrazy zwracają uwagę na ludzi ubogich, zniewolonych, niewidomych. Dobra Nowina skierowana jest do tych, którym czego brak; ona zmienia całą rzeczywistość: „To co dawne, minęło, a oto [wszystko] stało się nowe” - przekonuje Apostoł (2 Kor 5,17). Tak więc ewangelizacja zawsze jest nowa - zawsze niesie nowość i radość, stąd warto zapytać:
- Jak dziś głosić - jak nauczać - jak ewangelizować, by współczesny chrześcijanin "nabrał przekonania, że to, czego [go] nauczono jest prawdziwe" (tłum. ekumeniczne)?
- Jak zachęcać do osobistej czy wspólnotowej medytacji nad słowem Bożym?
- Co to znaczy, że "Kościół, jako głosiciel Ewangelii, zaczyna swe dzieło od ewangelizowania samego siebie" (EN 15)?
- Jak wzbudzić dziś szacunek do Ewangelii - do głosicieli - do Kościoła; sam Jezus przecież przestrzegał: "Kto wami gardzi, Mną gardzi" (Łk 10, 16)?
MÓDL SIĘ!
Panie Jezu, Duch Pański namaścił Ciebie, byś głosił Ewangelię ubogim i zagubionym. TY jesteś Pierwszym Nauczycielem i Ewangelizatorem. Ty posyłałeś Apostołów i nadal posyłasz nowych głosicieli Dobrej Nowiny. Jej szczytem i centrum jest zwiastowanie zbawienia, wielkiego daru Boga, który "należy uważać nie tylko za uwolnienie od wszystkiego, co człowieka uciska, ale przede wszystkim za wyzwolenie go od grzechu i od Złego, wiążące się z radością, jakiej ktoś zażywa, gdy poznaje Boga i jest przez Niego poznawany" (EN 9). Prosimy, rozpal w nas - na nowo - żar i gorliwość, wskaż nowe sposoby i metody przekazu, byśmy potrafili dotrzeć do tych, którzy dzisiaj są ubodzy, uwięzieni i niewidomi na piękno Ewangelii. Niech wypełni się radosne orędzie: "Oto czynię wszystko nowe!" (Ap 21,5; 2 Kor 5,17; Ga 6,15).
ŻYJ SŁOWEM!
Metodologia pastoralna wskazuje na kilka zasad skuteczności nowej ewangelizacji: 1) zasada tożsamości nauczyciela wiary ze świadectwem osobistego życia, 2) zasada głębokiej współzależności formacji duchowej z intelektualną, 3) zasada wyższości środków nadprzyrodzonych nad środkami czysto ludzkimi, 4) zasada ewangelicznego wzrostu, 5) zasada traktowania środków społecznego przekazu jako integralnego elementu kwestii antropologicznej, 6) zasada wzmożonego dialogu z "nieznającymi Boga" (B. Drożdz). Warto dodać: 7) zasadę inicjowania ewangelizacji wśród swoich, najbliższych, ochrzczonych..., a nade wszystko rozpoczynania od samego siebie (od nawrócenia).
ks. Jan Kochel
fot. jk
Panie Jezu, Duch Pański namaścił Ciebie, byś głosił Ewangelię ubogim i zagubionym. TY jesteś Pierwszym Nauczycielem i Ewangelizatorem. Ty posyłałeś Apostołów i nadal posyłasz nowych głosicieli Dobrej Nowiny. Jej szczytem i centrum jest zwiastowanie zbawienia, wielkiego daru Boga, który "należy uważać nie tylko za uwolnienie od wszystkiego, co człowieka uciska, ale przede wszystkim za wyzwolenie go od grzechu i od Złego, wiążące się z radością, jakiej ktoś zażywa, gdy poznaje Boga i jest przez Niego poznawany" (EN 9). Prosimy, rozpal w nas - na nowo - żar i gorliwość, wskaż nowe sposoby i metody przekazu, byśmy potrafili dotrzeć do tych, którzy dzisiaj są ubodzy, uwięzieni i niewidomi na piękno Ewangelii. Niech wypełni się radosne orędzie: "Oto czynię wszystko nowe!" (Ap 21,5; 2 Kor 5,17; Ga 6,15).
ŻYJ SŁOWEM!
Metodologia pastoralna wskazuje na kilka zasad skuteczności nowej ewangelizacji: 1) zasada tożsamości nauczyciela wiary ze świadectwem osobistego życia, 2) zasada głębokiej współzależności formacji duchowej z intelektualną, 3) zasada wyższości środków nadprzyrodzonych nad środkami czysto ludzkimi, 4) zasada ewangelicznego wzrostu, 5) zasada traktowania środków społecznego przekazu jako integralnego elementu kwestii antropologicznej, 6) zasada wzmożonego dialogu z "nieznającymi Boga" (B. Drożdz). Warto dodać: 7) zasadę inicjowania ewangelizacji wśród swoich, najbliższych, ochrzczonych..., a nade wszystko rozpoczynania od samego siebie (od nawrócenia).
ks. Jan Kochel
fot. jk
