Pusty grób
2021-09-02
Wstępny kerygmat jest tylko początkiem systematycznej katechezy Kościoła. Drugie zakończenie Ewangelii Marka (16,9-20) mówi więc o osobistych spotkaniach ze Zmartwychwstałym i o misji, jaką zlecił On Apostołom. Wszelkie głoszenie zbawczego orędzie musi być zakorzenione w misji apostolskiej i wyrastać z bojaźni Bożej.
Po upływie szabatu Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba, i Salome nakupiły wonności, żeby pójść namaścić Jezusa. Wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia przyszły do grobu, gdy słońce wzeszło. A mówiły między sobą: «Kto nam odsunie kamień od wejścia do grobu?» Gdy jednak spojrzały, zauważyły, że kamień był już odsunięty, a był bardzo duży. Weszły więc do grobu i ujrzały młodzieńca siedzącego po prawej stronie, ubranego w białą szatę; i bardzo się przestraszyły. Lecz on rzekł do nich: «Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli. Lecz idźcie, powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi: Idzie przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam powiedział». One wyszły i uciekły od grobu; ogarnęło je bowiem zdumienie i przestrach. Nikomu też nic nie oznajmiły, bo się bały.
Po upływie szabatu, czyli w niedzielny poranek, trzy wierne uczennice Jezusa poszły do Jego grobu, by namaścić Jego ciało. Jest to wyraz wiary w Jego niezwykłą godność i misję mesjańską. Gdy kobiety przyszły do grobu, prawdziwie słońce już wzeszło, choć one jeszcze nie chwytają pełni znaczenia tego faktu. Martwią się tylko, kto im odsunie kamień od grobu. Nagle spostrzegły, że kamień jest już odsunięty! Odkrycie to wzmaga ich pragnienie spotkania z Umiłowanym. Tekst grecki sugeruje, że dokonał się postęp w odkrywaniu tajemnicy, lecz stoi za tym działanie samego Boga.
Pełne odkrycie tajemnicy Zmartwychwstania dokona się dopiero, gdy wejdą do wnętrza grobowca: tutaj nastąpi objawienie anielskie, poprzedzone słowami: Nie bójcie się! Mają pokonać w sobie lęk i oznajmić radosną wieść uczniom z Piotrem na czele. Ich reakcja jest zaskakująca: uciekły od grobu; ogarnęło je bowiem zdumienie i przestrach. Zachowanie kobiet świadczy, że w orędziu anielskim spotkały potęgę Boga żywego. Bojaźń Boża nie zwalnia ich jednak od misji wobec uczniów. Świadectwo kobiet jest konieczne, ale nie wystarczy do wzbudzenia wiary paschalnej uczniów.
Bojaźni
Bożej musi towarzyszyć przekonanie o kruchości własnej wiary.
- Czy mam takie
przekonanie?
- Czy nie grozi mi pewność siebie i arogancja w dzieleniu się wiarą?
