Codzienność
2022-01-28
Sami bowiem wiecie, jak należy nas naśladować, bo nie wzbudzaliśmy wśród was niepokoju ani u nikogo nie jedliśmy za darmo chleba, ale pracowaliśmy w trudzie i zmęczeniu, we dnie i w nocy, aby dla nikogo z was nie być ciężarem. Nie jakobyśmy nie mieli do tego prawa, lecz po to, aby dać wam samych siebie za przykład do naśladowania.
(2 Tes 3,7-9)
Powyższy fragment nauczania Apostoła Pawła można nazwać teologią praktyczną. Jest tu problem np. "obowiązku pracy" obecny w duchowości chrześcijańskiej od samego początku (por. 2 Tes 3,6-15). Jak ukształtować swój dzień, żeby realizował się on zgodnie z wolą Boga? Czym miałby być wypełniony? Jakie proporcje modlitwy, pracy i odpoczynku należałoby przyjąć? Święty Paweł okazuje się być nieocenioną pomocą w odpowiedzi na te, i podobne, pytania. Chciałbym zwrócić uwagę szczególnie na jeden aspekt, który dotyczy spełnianych obowiązków. A w zasadzie tego, jak nauczyć się patrzeć na nie z nadprzyrodzoną perspektywą.
Słowa: nie wzbudzaliśmy wśród was niepokoju (w. 7), choć na pierwszy rzut oka tego
nie widać, nawiązują do terminologii militarnej. „Niepokój” w dosłownym
brzmieniu znaczy „nietrzymanie szyku”. Sztuka wojenna starożytności była w
dużej mierze oparta właśnie o szyk, a więc o wspólnie trzymaną linię przez żołnierzy.
Jeden był osłoną i wsparciem dla drugiego. Słabość szyku często przesądzała o wyniku
bitwy.
Apostoł Narodów właśnie takie porównanie łączy z codzienną pracą: nie
jedliśmy darmo chleba, ale pracowaliśmy w trudzie i zmęczeniu, we dnie i w
nocy, aby dla nikogo nie być ciężarem (w. 8). Odsłania nam się tutaj piękno myśli
Pawła.
Rozwinie ją, choć w innym kontekście, kiedy będzie mówił o Kościele jako
jednym ciele, w którym każdy wierzący ma swoją rolę. To piękno myśli Pawłowej
polega na tym, że dowartościowuje nasze obowiązki, które często nam
powszednieją. Dowartościowanie to polega na tym, że nasza praca przedstawiona
jest jako coś koniecznego do tego, żeby trzymać szyk naszych rodzin i wspólnot.
Ojciec pracuje, bo wie, że ma na utrzymaniu najbliższych. Podobnie matka. Te
słowa to ratunek dla tych, którzy poszukują sensu swojej pracy, często już w
znudzeniu i zniechęceniu. Nadprzyrodzone spojrzenie mówi nam: zobacz, nie
pracujesz tylko dla siebie. Są obok ciebie ludzie, którzy w jakiś sposób z
twojej pracy korzystają, pomagasz im się utrzymać, chociażby przez to, że
spełniając jak najlepiej swoje obowiązki ktoś inny będzie miał w jakimś stopniu
lżej.
Uczymy się spojrzenia na pracę jako na "utrzymanie szyku", gdzie jedni za drugich jesteśmy odpowiedzialni. I taka praca ma wymiar prorocki, bo święty Paweł kończy swoje pouczenie, mówiąc dlaczego tak robi: aby dać wam samych siebie za przykład do naśladowania (w. 9). Wierne i gorliwe, a zarazem ciche spełnianie swoich obowiązków jest dawaniem świadectwa. Przypomnijmy sobie o osobach, które często chwali się za ich wykonywaną prace. Wiele razy jest tak, że te osoby nie robią niczego wielkiego, tylko są w tym wierne. Bo niepozorne działania czynione z wielkiej miłości mają moc zmienić świat. Tak stajemy się prorokami wskazującymi, że całość życia ma głębszy sens.
Wykorzystaj słowa Psalmu 127, które niech staną się modlitwą Bożej codzienności.
1. Pomyśl o swoich obowiązkach i zadaj sobie pytanie: czy patrzysz na nie jako misja zlecona od Boga?
2. Czy widzisz w spełnianych codziennie pracach coś, co służy twoim najbliższym?
3. Z jaką starannością wykonujesz swoje obowiązki?
