1 P 1,2-6 (BP)

Nowe wezwanie Litanii Loretańskiej ma również swoje źródło w tekstach biblijnych. Wprawdzie greckie elpis, elpidzo jako rzeczownik "nadzieja" w ewangeliach nie występuje wcale, a czasownik "spodziewać się" tylko jeden raz u Mateusza, w cytacie wziętym z ST (Mt 12,21) oraz w znaczeniu potocznym ("mieć nadzieję") u Łukasza i Jana (Łk 6,34; 23,8; 24,21; J 5,45). Natomiast poza ewangeliami, zwłaszcza w listach Pawła i Piotra, obydwa terminy występują często. "Spodziewać się" (gr. elpidzo) - to znaczy oczekiwać na urzeczywistnienie się tego, czego pragniemy, wyczekujemy. Każdy pobożny Żyd czy Żydówka żywili nadzieję na nadejście Mesjasza. To głębokie uczucie przenikało także młodziutką Miriam, która - jak każda żydowska niewiasta - nosiła w sercu pragnienie stania się matką wyczekiwanego Mesjasza.

W przesłaniu List św. Piotra ta "nadzieja żyjąca" (gr. elpida dzosan) łączy się bezpośrednio z Jezusem, Synem Bożym, zmartwychwstałym ("przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa"). Nadziej żywa ma zatem za przedmiot [wyczekiwania] zbawienie człowieka (1 Tes 5,8), zmartwychwstanie (Dz 23,6; 24,15; 1 Kor 15,19), życie wieczne (Tt 1,2; 3,7), widzenie Boga (1 J 3,2n) i Jego chwałę (Rz 5,2; 2 Kor 3,12; Kol 1,27). Wszytko to "spełniło się" w życiu Matki Syna Bożego - Matki nadziei.

W biblijnej nadziei - "nadziei  żywej" - nie chodzi więc o jakąś postać doczesnego dobrobytu, dóbr ziemskich, ale mającego nadejść królestwa Bożego, które przekształci nasze ciała i cały świat (Rz 8,20n; Flp 1,20). Chodzi po prostu o spotkanie samego Boga i o Jego Syna Jezusa (Mt 12,21; 1 Tm 1,1).

W życiu Maryi nadzieja okazała się doświadczeniem czegoś, czego wytrwale oczekiwała (Łk 1,26-38), a co dopełniło się już tu na ziemi ("Jestem służebnicą Pańską; niech mi się stanie według twego słowa") - tajemnica Niepokalanego Poczęcia; Jej nadzieja spełniło się również poprzez tajemnicę Wniebowzięcia i Ukoronowania w niebie.

Matka Boża jest Tą, która doświadczyła nie tylko nadziei jako "oczekiwania" (gr. ekdechomai), co św. Paweł wyraził w Liście do Filipian: "Tego oczekuję i mam nadzieję, że w niczym nie doznam wstydu..." - Flp 1,20). Lecz w Jej życiu "oczekiwanie" pokryło się z "nadzieją żywą" - spotkaniem Mesjasza, udziałem w Jego królestwie, pełnym pocieszeniu, odkupieniu duszy i ciała, doświadczeniu "nowego nieba i nowej ziemi" (Mt 11,3; Mk 15,43; Łk 2,25.38; Dz 24,15; Rz 8,23). Apostoł Piotr w swoim Drugim Liście wyraził to tak: "Oczekujemy bowiem, zgodnie z Jego obietnicą, nowego nieba i nowej ziemi, gdzie zapanuje sprawiedliwość" (2 P 3,13).

ONA już "osiągnęła" - to, co ujrzał w swojej wizji Autor Apokalipsy - "nowe niebo i nową ziemię" (Ap 21,1). Jest zatem uzasadnione chrześcijańskie wołanie skierowane do Matki nadziei - "nadziei żyjącej". Ona jest naszą Przewodniczką na drogach wiary, nadziei i miłości. Warto podążać po Jej śladach. Takich czynią wierni w różnych miejscach i w różnym czasie. Np. we francuskiej miejscowości Pontmain - podczas wojny francusko-pruskiej - miało miejsce objawienie maryjne (1871). Objawienie z Pontmain nazywane zostało orędziem nadziei. Dlaczego? Wystarczy raz jeszcze odczytać słowa, które tamtej nocy ukazały się na niebie: „Módlcie się, moje dzieci. Bóg szybko was wysłucha. Mój Syn pozwala się dotknąć”. Przesłanie z 17 stycznia 1871 r. jest wezwaniem do modlitwy, która nigdy nie pozostaje niewysłuchana. Bóg odpowiada na nasze wołanie, jest bowiem Bogiem miłosiernym i nie chce patrzeć na nędzę swoich dzieci. Podobnie szerzy się kult maryjny w Beskidzie Ślaskim w dominikańskim kościele na Jamnej (k. Ustronia), gdzie w wizerunku ukoronowanym przez św. Jana Pawła II czci doznaje Matka Boża Niezawodnej Nadziei.

W dobie ucisków i cierpień, smutków i lęków, warto zapytać:

• Czego wyczekuję i czego się spodziewam?
• Czy nadzieja jest cnotą, o którą zabiegam?
• Czy moja nadzieja dotyczy tylko teraźniejszych dóbr, czy może "otwiera przyszłość" (wieczność), "dziedzictwo niezniszczalne, nienaruszone i nieprzemijające"?