Św. Teresa od Dzieciątka Jezus (†1897)

2023-04-28

Właśnie przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali: „Kto jest największy w królestwie niebieskim?”. A On przywołał dziecko, postawił je między nimi i powiedział: „Zapewniam was: Jeśli się nie zmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto więc się stanie tak mały, jak to dziecko, ten będzie największy w królestwie niebieskim”.

Mt 18,1-4 (BŚP)

Wielu biografów zatrzymuje się na „małej drodze” św. Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, nazywając ją Terenią, a nie szukało przesłania kerygamtycznego, płynącego z jej życia i doktryny. Co ma do powiedzenia św. Teresa z Lisieux, doktor Kościoła, współczesnemu Kościołowi i światu?

Najpierw trzeba zwrócić uwagę na jej dom rodzinny, który stał się miejscem jej uświęcenia. Potwierdziła to kanonizacja jej rodziców (18 października 2015 r., podczas Synodu Biskupów o rodzinie). Teresa urodziła się 2 stycznia 1873 r. w Alençon, w Normandii (Francji) jako dziewiąte dziecko Ludwika i Zelii Martin. Wzrastała w atmosferze tamtych czasów i pobożności, wyrażającej się żarliwością religijną i wychowaniem opartym na wskazaniach biblijnych (por. Prz 6,20; Ef 6,1-4; Kol 3,20). Wcześnie zmarła jej mama (1887), i dlatego trudy wychowania przejął ojciec, którego bardzo kochała, nazywając go «Królem». Istotną rolę odegrało tu również starsze rodzeństwo (zob. Dzieje duszy, II-IV). Teresa w 1884 r., przygotowana bardzo starannie przez Siostry Benedyktynki, przystąpiła do pierwszej Komunii św. „Ach! Jakże słodki był dla mojej duszy pierwszy pocałunek Jezusa! Był to pocałunek miłości; czułam, że jestem kochana i sama również miłowałam: «Kocham Cię, oddaję się Tobie na zawsze»” – napisała w Dziejach duszy IV, 86). Owocem duchowej przemiany było powołanie zakonne. W cztery lata później chciała już wstąpić do Karmelu, lecz wobec młodego wieku (kanonicznej przeszkody), musiała zabiegać o zgodę w Rzymie u papieża Leona XIII. Po uzyskaniu dyspensy w kwietniu 1888 r. przekroczyła próg karmelu w Lisieux, gdzie we wrześniu 1890 złożyła uroczystą profesję zakonną. Początek życia zakonnego opisała w swoim dzienniku (zob. Dzieje duszy, VII-VIII). Tam musiała znieść „wiele upokorzeń i cierpień; ponadto troską napełniały ją widomości o przykrym stanie zdrowia jej ukochanego ojca” – napisze o niej znany bollandysta, rodem z Rybnika, Henryk Fros SJ (†1998). Ukochany ojciec, dotknięty paraliżem, umarł w niedzielę 29 lipca 1804 r. „Dobry Bóg, zrywając dwudziestego dziewiątego lipca ubiegłego roku więzy swego nieporównanego sługi, zerwał tym samym więzy, które trzymały w świecie Jego drogą oblubienicę” – napisze Teresa (Dziejach duszy VIII, 176). Odtąd pozostaje już tylko „na drogach Miłości”, oddaje się kontemplacji, jest mistrzynią nowicjatu, pisze i odkrywa „małej drogi” – drogę świętości. Ks. René Laurentin (†2017), francuski teolog i ekspert II Soboru Watykańskiego, zauważył, że „«mała droga» jest wypełnieniem się Ewangelii” (Mała droga zupełnie nowa, 18). Teresa od Dzieciątka Jezus odkryła to, co jest zapisane w Ewangelii, że dar świętości przeznaczony jest dla wszystkich, ale w pierwszym rzędzie dla ubogich, małych, pokornych, cierpiących fizycznie i moralnie (por. Mt 18,3; 19,14; Mk 10,15; Łk 18,17). Szybko dojrzewała do spotkania ze swoim Oblubieńcem. W niespełna rok jak oddała się „na całopalną ofiarę miłosiernej miłości łaskawego Boga” (Dziejach duszy VIII, 177n), zaczęła się jej choroba. Odeszła do Ojca niebieskiego 30 września 1897 r., mając zaledwie 24 lata. Przed śmiercią zapowiada, że z nieba jeszcze bardziej będzie udzielać łask (wonnych róż) tym wszystkim, którzy poproszą o nie Boga za jej pośrednictwem.

Kult św. Teresy od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza potwierdził słowa Jezusa o tym, że trzeba stać się jak dziecko – małym i prostym, bo kto się stanie tak mały, jak to dziecko, ten będzie największy w królestwie niebieskim (Mt 18,4). Małą Teresę beatyfikował (1923) i kanonizował (1925) Pius XI; on też ogłosił ją patronką misji katolickich (1927). W 1944 r. została też drugą – po św. Joannie d`Arc – patronką Francji. Natomiast Jan Paweł II ogłosił ją w 1997 r. doktorem Kościoła. Jest jedną z najpopularniejszych świętych Kościoła katolickiego. W związku z setną rocznicą śmierci św. Teresy jej relikwiarz „pielgrzymuje” po całym świecie i dopełnia się jej obietnica o jej promieniowaniu(wstawiennictwie) na współczesnych, zwłaszcza młodych.

Trzeba jeszcze zapytać:

• jaka jest moja droga do świętości?
• co to znaczy „być jak dziecko”?
• jak zabiegam, by mój dom rodzinny był środowiskiem rozwoju życia, powołania i świętości?

Módl się!

Akt ofiarowania się Miłości Miłosiernej

(…) Pod wieczór życia stanę przed Tobą z pustymi rękoma, bo nie proszę Cię, Panie, byś liczył moje uczynki. Wszelka sprawiedliwość nasza jest skażona w Twych oczach. Pragnę więc przyodziać się Twoją własną Sprawiedliwością i jako dar Twojej Miłości otrzymać wieczne posiadanie Ciebie samego. Nie chcę więc innego Tronu ani innej Korony, jedynie tylko Ciebie samego, o mój Umiłowany!…

W Twoich oczach czas jest niczym, jeden dzień jest jak tysiąc lat, toteż w jednej chwili możesz przygotować mnie do stawienia się przed Tobą…

Pragnąc, aby całe moje życie było aktem doskonałej Miłości, poświęcam siebie na ofiarę całopalną Twojej Miłosiernej Miłości błagając, byś mnie wyniszczał nieustannie, przelewając w mą duszę strumienie nieskończonej czułości, ukryte w Tobie, bym w ten sposób, o mój Boże, stała się Męczennicą Twej Miłości!

Niechaj to Męczeństwo przygotuje mnie do stawienia się przed Tobą, a potem przyprawi mnie o śmierć, aby dusza moja mogła bezzwłocznie ulecieć w wieczyste objęcia Twej Miłosiernej Miłości…

Pragnę, mój Umiłowany, za każdym uderzeniem serca niezliczone razy ponawiać tę ofiarę, aż rozproszą się cienie i będę mogła ponawiać wyznanie mej Miłości twarzą w twarz w wieczności.

zob. Teresa od Dzieciątka Jezus, Żółty zeszyt i inne pisma, 453-456.

Żyj słowem Bożym!